ภรรยานำโชคของเสนาบดี นิยาย บท 80

เห็นได้ชัดว่าเธอเก็บมันไว้ในกระเป๋าแขนเสื้อ แต่ตอนนี้หายังไงก็หาไม่เจอ ซึ่งทำให้ซูจิ่วเย่ว์วิตกกังวลมาก

อู๋จงหยวนขมวดคิ้ว “เจ้าลองหาดูอีกครั้ง”

ในกระเป๋าแขนเสื้อมีเพียงกระเป๋าเงิน นอกจากนี้ก็ไม่มีอะไรอื่น เห็นได้ชัดว่าหยกชิ้นนั้นได้หายไปแล้วจริงๆ

“ควรทำอย่างไรดี?” ซูจิ่วเย่ว์กังวลมาก เธอไม่มีความรู้เกี่ยวกับหยก แต่หยกชิ้นนั้นไม่ว่าคุณภาพหรือการแกะสลัก แม้แต่เธอที่ไม่ใช่ผู้เชี่ยวชาญก็ยังดูออก ว่าเป็นสิ่งของที่คุณภาพดียิ่ง

ทำไมเธอถึงทำมันหาย? เธอจะชดใช้ไหวได้อย่างไร?！

เธอนึกย้อนสถานการณ์ระหว่างทางอย่างละเอียด ทันใดนั้นก็นึกได้ว่าก่อนที่พวกเธอจะออกจากประตูเมือง มีคนชนโดนตัวเธอ และทำให้เธอเกือบล้มลง

ชายคนนั้นกล่าวขอโทษเธออย่างเกรงใจ เธอรู้สึกว่าตัวเองไม่ได้เป็นอะไร จึงปล่อยเขาไป

ตอนนี้ดูเหมือน ท่าทางของชายคนนั้นค่อนข้างจะแปลก ถนนในเมืองที่จะออกจากประตูเมืองนั้นกว้างมาก ทำไมเขาถึงต้องมาชนเธอด้วย?

“ต้องเป็นคนนั้นแน่ๆ！ชายคนนั้นขโมยหยกไป！” ซูจิ่วเย่ว์พูดพร้อมกับกัดฟัน

ในเวลานี้เซี่ยลี่สิงก็คิดได้เกี่ยวกับเรื่องนี้เช่นกัน แต่ตอนนั้นเขารีบมาพบอู๋จงหยวน จึงไม่ได้คิดอะไรมากนัก

อู๋จงหยวนเห็นเธอรู้สึกโทษตัวเองมาก เขาจึงโบกมือและพูดว่า “พี่สาวช่วยข้าตามหาคน ข้ารู้สึกขอบคุณมาก แค่หยกชิ้นเดียว หายไปแล้วก็ช่างมันเถอะ มันไม่ได้มีค่าอะไรมากมาย”

คำพูดเหล่านี้ใช้เพื่อปลอบใจเธอเท่านั้น แต่ในความเป็นจริงแล้วสิ่งที่อู๋จงหยวนใช้เป็นสัญลักษณ์จะเป็นสิ่งของธรรมดาทั่วไปได้อย่างไร? หยกชิ้นนั้นเสด็จพ่อของเขามอบให้เขาตอนอายุครบหนึ่งปี เป็นหยกดำเนื้อดีชิ้นหนึ่ง

มองแวบแรกเหมือนสีดำ เมื่อใช้ไฟส่อง กลับกลายเป็นสีเขียวเข้ม

สลักรูปงูสี่ขาไว้ด้านบน บารมีน่าเกรงขาม ด้านหลังสลักชื่อของเขาไว้ จงหยวน

ระหว่างทางกลับซูจิ่วเย่ว์เอาแต่กังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้ สิ่งของมีค่าเช่นนี้เธอปล่อยให้ถูกคนอื่นขโมยไปได้อย่างไร?

เมื่อเธอกลับไปถึงบ้าน หลิวซุ่ยฮวากำลังซักผ้าอยู่ที่ลานบ้าน จึงเรียกเธอ และเห็นท่าทางเศร้าสร้อยไม่มีความสุขของเธอ

เธอออกไปคนเดียว เมื่อกลับมาก็เป็นเช่นนี้ ซึ่งทำให้เธอเป็นกังวลจริงๆ

เธอลุกขึ้นยืน และเช็ดน้ำบนมือด้วยผ้ากันเปื้อน “จิ่วยา เกิดอะไรขึ้น? ตอนออกไปยังมีความสุข ทำไมกลับมาถึงเป็นเช่นนี้ล่ะ?”

ซูจิ่วเย่ว์ยังเป็นแค่เด็กคนหนึ่ง เมื่อเธออยู่คนเดียวยังสามารถอดกลั้นได้ แต่ทันทีที่มีคนให้พึ่งพิงเธอก็ไม่สามารถอดกลั้นได้อีกต่อไป

“ท่านแม่ ข้าทำหยกของจงหยวนสูญหาย......งือ........” น้ำตาไหลออกมาราวกับว่าไม่ต้องเสียเงิน และรู้สึกโทษตัวเองเป็นอย่างยิ่ง

หลิวซุ่ยฮวาก็ประหลาดใจเช่นกัน เธอเคยเห็นหยกชิ้นนั้นเมื่อวาน เป็นสิ่งของที่ดีมาก

“ทำไมถึงทำมันหาย? กลับไปหาดูหรือยัง? จงหยวนโทษเจ้าหรือ?” เธอถาม

ซูจิ่วเย่ว์ส่ายหน้า “ไม่ใช่เช่นนั้น แต่ของถูกคนขโมยไปแน่นอน ข้าไม่มีอะไรจะชดใช้ให้เขา”

ซูจิ่วเย่ว์รู้สึกไม่ยุติธรรม เธอช่วยตามหาคนด้วยความจริงใจ แต่ใครจะไปรู้ว่าจะทำของที่สำคัญเช่นนี้สูญหายล่ะ?

เมื่อหลิวซุ่ยฮวาเห็นน้ำตาของเธอไหลออกมา รีบใช้มือช่วยเธอเช็ดน้ำตา “อย่าร้องไห้ แม่อยู่นี่แล้ว！กลัวอะไร? ฟ้าถล่มลงมามีแม่คอยค้ำไว้！ถ้าต้องชดใช้ เราก็ช่วยกันชดใช้！”

อู๋ซีหยวนมองดูเธอหลั่งน้ำตาก็เป็นกังวลอย่างมาก และเมื่อได้ยินสิ่งที่แม่ของเขาพูด เขาจึงรีบพูดว่า “ไม่ถูก ฟ้าถล่มลงมามีซีหยวนช่วยค้ำไว้ ซีหยวนตัวสูง！”