ภรรยานำโชคของเสนาบดี นิยาย บท 87

เทียนซิวเหนียงเห็นด้วยทันที ใกล้ตรุษจีนแล้ว ในบ้านมีงานมากมาย เธอยินยอมที่จะออกไป เพราะสามารถแอบอู้งานได้ด้วย

เธอเพิ่งออกไปจากประตูบ้าน ก็รีบถอยกลับเข้ามาอย่างรวดเร็ว พร้อมกับปิดประตูบ้าน

“ท่านแม่！ ท่านแม่！ หยางต้าลี่พาภรรยาและลูกมาที่หน้าบ้าน！ ยังถืออาวุธในมือด้วย！”

เอาอาวุธมาด้วย เห็นได้ชัดว่าไม่ใช่เรื่องดี มีแขกที่ไหนมาเป็นกลุ่มและถืออาวุธมาด้วย? และอีกอย่างครอบครัวของเขากับครอบครัวหยางต้าลี่ก็ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกัน

เมื่อหลิวซุ่ยฮวาได้ยินดังนั้นเธอก็รีบตะโกนเข้าไปในบ้าน “พ่อของลูก！ เจ้าใหญ่！ เจ้าสอง！ เจ้าสาม！ เร็วเข้า！ มีคนมาหาเรื่องถึงหน้าบ้านแล้ว！”

เดิมทีเอ้อร์เฉิงยังนอนอยู่บนเตียงและไม่อยากลุก แต่เมื่อเขาได้ยินเสียงของแม่ เขาก็รีบพลิกตัวลุกขึ้นจากบนคั่ง ยังไม่ทันสวมเสื้อผ้าให้เรียบร้อย ก็รีบวิ่งออกไปที่หน้าประตู

“ใคร? ใครมาหาเรื่องหรือ? ”

“ลูกสะใภ้คนที่สองบอกว่าครอบครัวหยางต้าลี่ แต่ยังไม่รู้ว่าเพราะเรื่องอะไร”

หลิวซุ่ยฮวามึนงงมาก ครอบครัวตระกูลหยางเกิดเป็นบ้าอะไรขึ้นมาอีก?！

“จิ่วยา เมื่อวานเจ้าเพิ่งเอาเงินไปส่งให้ครอบครัวหยางต้าลี่ไม่ใช่หรือ? ทำไมวันนี้อาการบ้าของพวกเขาถึงได้กำเริบขึ้นอีกล่ะ? ”

ซูจิ่วเย่ว์รู้สึกสับสนมาก “ข้าไม่รู้ เมื่อวานป้าเฉียนยังชวนให้ข้าอยู่ทานข้าวด้วยเลย แต่ข้าเกรงใจ ก็เลยกลับมาก่อน”

อู๋ฉ่วนฟังการสนทนาของพวกเขา ก็พอจะเข้าใจถึงเรื่องราว “เอาล่ะ รอพวกเขามาก็จะรู้ว่าเพราะเรื่องอะไรไม่ใช่หรือ? หมาบ้ากัดคน จะโทษคนได้อย่างไร? ”

หลิวซุ่ยฮวาพยักหน้าเห็นด้วย “นี่คือเหตุผลที่แท้จริง”

แค่ช่วงเวลาของคำพูดสองประโยค ครอบครัวตระกูลหยางก็มาถึงหน้าบ้านครอบครัวตระกูลอู๋

“อู๋ฉ่วน！ เจ้าออกมานะ！” ยังไม่ทันเห็นคน ก็ได้ยินเสียงก่อน

สีหน้าของอู๋ฉ่วนซีดเผือก ถ้าหากถูกคนมารังแกถึงหน้าบ้านแล้วเขาไม่พูดอะไรเลย แล้วต่อจากนี้ครอบครัวตระกูลอู๋ของเขาจะใช้ชีวิตอยู่ในหมู่บ้านเซี่ยหยางต่อไปได้อย่างไร?

“ไป！ ออกไปดูกัน！”

ครอบครัวตระกูลอู๋เกิดมามีรูปร่างสูงใหญ่ และมีลูกชายสามคน เมื่อยืนต่อหน้าคนอื่นๆ ก็เหมือนกับกำแพง ซึ่งทำให้คนอื่นหวาดกลัว

เมื่อหยางต้าลี่เห็นครั้งแรก ความแข็งแกร่งของเขาก็ลดลงเล็กน้อยโดยไม่ทันตั้งตัว

แต่เมื่อมองดูฝูงชนที่ล้อมดูอยู่รอบตัวเขา เขาคิดว่าจะให้คนอื่นดูถูกไม่ได้ เขาจึงยืดอกขึ้น “อู๋ฉ่วน！พวกเจ้าซ่อนลูกสาวข้าไว้ที่ไหน！รีบส่งตัวลูกสาวข้าออกมา！ไม่เช่นนั้นข้าไม่ยอมจบเรื่องแน่นอน！”

อู๋ฉ่วน ：???

เคยเห็นคนไม่มีเหตุผล แต่ไม่เคยเห็นคนที่ไม่มีเหตุผลขนาดนี้มาก่อน

ลูกสาวเขาหนีไปได้อย่างไร เขาไม่รู้เรื่องเลยหรือ? เขาจะไม่ยอมถูกใส่ร้ายแบบนี้ ไม่เช่นนั้นต่อไปครอบครัวไหนทำอะไรหายก็จะมาหาเรื่องครอบครัวของเขา แล้วจะรับมือไหวหรือ?

“หยางต้าลี่ ข้าว่าเจ้าคงเสียสติไปแล้ว?！ลูกสาวของเจ้าหายไปนานแค่ไหนแล้ว เจ้าอย่ามาวุ่นวายหาเรื่องที่หน้าบ้านของข้า！”

วันนี้หยางต้าลี่มุ่งมั่นที่จะตามหาเบาะแสที่อยู่ของลูกสาวให้เจอ ไม่เช่นนั้นจะถลกหนังของครอบครัวตระกูลอู๋！

“ใครบ้าไปแล้ว！ไอ้ชายชราคนนี้ไม่มีเจตนาดี ลูกสาวของข้าต้องถูกพวกเจ้าซ่อนไว้แน่นอน！”

อู๋ฉ่วนถือพลั่วอยู่ในมือ ไม่กลัวเขาเลยแม้แต่น้อย ลำพังร่างกายของหยางต้าลี่ ยังไม่เพียงพอให้เขาหิ้วด้วยมือเดียวด้วยซ้ำ

“ถ้ายังเจ้ายังพูดจาแบบไม่ไตร่ตรองก่อนพูด อย่าหาว่าข้าไม่เกรงใจ” พลั่วในมือเขากระแทกกับพื้นอย่างแรง ทำให้ผิวดินเกิดเป็นหลุม

ซูจิ่วเย่ว์รู้สึกคิดผิดมาก ถ้าให้โอกาสเธออีกครั้ง เธอจะไม่ช่วยหยางหลิ่วเด็ดขาด แม้ว่านางจะบอกเรื่องที่เกี่ยวข้องกับซีหยวน เธอก็จะไม่ช่วย！

“เว้นแต่ว่าอะไร?” เธอถาม

“เว้นแต่ว่าเจ้าจะให้พวกข้าค้นบ้านของเจ้า เพื่อดูว่าพวกเจ้าได้ซ่อนเงินไว้อีกหรือไม่！”

คำขอนี้มันจะเกินไปแล้ว เทียนซิวเหนียงที่อยู่ข้างๆทนไม่ไหว จึงได้ต่อว่าออกมาโดยตรง

“เคยเห็นคนไร้ยางอาย แต่ไม่เคยเห็นคนไร้ยางอายขนาดนี้มาก่อน！มีสิทธิ์อะไรมาค้นบ้านข้า? พวกเจ้ามีหมายค้นจากทางการหรือเปล่า?！ถ้าให้พวกเจ้าค้นจริงๆ เงินในของบ้านพวกข้าก็จะกลายเป็นของพวกเจ้าหรือ?”

“ใช้แล้ว พี่สะใภ้รองพูดถูกต้อง หยางหลิ่วมอบเงินสองตำลึงฝากข้าส่งให้พวกเจ้า พวกเจ้าอย่าใส่ร้ายคนดี” ซูจิ่วเย่ว์ก็ไม่นิ่งดูดายอีกต่อไป เธอหยุดเรียกคำว่าพี่สาว และชี้ให้เห็นโดยตรงว่าเธอส่งมอบเงินให้พวกเขามากมาย

ผู้คนรอบข้างต่างก็ถอนหายใจ พวกเขาหลายคนต่างไม่เคยเห็นเงินมาก่อน และพวกเขาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกอิจฉาเมื่อเห็นลูกสาวบ้านอื่นส่งเงินกลับมาให้ที่บ้านสองตำลึง

“ต้าลี่ ลูกสาวของเจ้าเอาเงินมากมายขนาดนี้มาจากไหน? คงไม่ใช่ว่าไปทำเรื่องน่าอับอายอะไรใช่ไหม?”

“เพิ่งออกไปได้ไม่กี่เดือนเอง สามีของข้าไปทำงานในเมือง เขาทำงานหนักทั้งวันได้เงินแค่หกสิบเหรียญ หลังหักรายจ่ายแล้วก็เหลือไม่มาก เกรงว่าเงินของลูกสาวเจ้าจะได้มาอย่างผิดกฎหมาย！”

และมีสมาชิกกลุ่มตระกูลหยางพูดขึ้นว่า “ต้าลี่ เรื่องนี้เจ้าต้องให้คำอธิบายกับพวกเรา หากลูกสาวของเจ้าทำสิ่งที่น่าอับอายจริงๆ อย่าทำให้พวกเราต้องเดือดร้อนไปด้วย！หากให้ข้าพูด เจ้าก็ควรรับผิดชอบและชดเชยให้กับพวกเรา！”

……

ทันใดนั้นก็มีความคิดที่แตกต่างเกิดขึ้น และดูเหมือนว่าทุกคนต่างก็ตำหนิหยางต้าลี่

หยางต้าลี่ก็รำคาญเช่นกัน “หยุดวุ่นวายได้แล้ว！เจ้าคิดว่าข้าไม่อยากรู้ว่านางอยู่ไหนหรือ?！ถ้าข้ารู้ข้าก็คงพาตัวผู้หญิงเลวทรามคนนี้กลับมาตั้งนานแล้ว！จะยอมให้นางทำลายชื่อเสียงของข้าอยู่ข้างนอกหรือ?！”

ขณะที่เขาพูดก็ชี้ไปยังซูจิ่วเย่ว์ที่กำลังเหม่อลอย “เด็กเวรคนนั้นอยู่ที่ไหน ก็ต้องถามนาง！”