ราชินีหงสาร้อยเล่ห์ นิยาย บท 39

แต่บรรดาผู้คนจะตามทันความเร็วของสาวใช้ได้อย่างไร ทำได้เพียงมองดูนางปีนขึ้นไปบนแท่นของบ่อน้ำ ปีนไปพลางด่าทอไปพลาง “ทั้งหมดเป็นเพราะคุณหนูใหญ่หยุนหรั่นเฟิงบีบให้ข้าตาย! นางเป็นหญิงเลวหลายใจ ข้าเปิดโปงการมีชู้ของนาง นางจึงต้องการบีบให้ข้าตาย!”

ทุกคนเสียงดังเกรียวกราว ฝีเท้าชะงักอย่างอดไม่ได้ มีเพียงหลินหลังที่พุ่งเข้าไปอย่างกล้าหาญไม่กลัวตาย กอดขาของสาวใช้ไว้แน่น “เจ้าลงมาให้ข้า!”

สาวใช้พยายามถีบหลินหลังอย่างสุดชีวิต แต่ทำอะไรไม่ได้หลินหลังนิสัยดื้อรั้นตั้งแต่เกิด ถูกเตะจนจมูกช้ำหน้าบวมก็ไม่ยอมปล่อยมือ สาวใช้ทั้งโกรธทั้งโมโห คว้าหินก้อนหนึ่งข้างบ่อได้ก็ต้องการจะทุบลงไป!

เพิ่งจะยกหินขึ้นเหนือศีรษะ ร่างกายของสาวใช้ก็แข็งทื่อไปทันที และล้มลงพื้นอย่างแรง!

บนแขนของนาง มีเข็มสีเงินบางๆที่คุ้นตาเป็นที่สุดอันหนึ่งปักอยู่!

หลินหลังตกตะลึง รีบฉวยโอกาสขณะที่คนอื่นยังไม่ได้เข้ามา ดึงเข็มเงินออก แล้วแอบชำเลืองมองไปตรงหัวมุมแวบหนึ่ง เห็นหยุนหรั่นเฟิงถือหน้าไม้ยืนอยู่ตรงนั้นดังคาด ส่งภาษามือมาที่นาง จากนั้นก็จากไปเงียบๆ

มีคุณหนูลงมือด้วยตัวเอง หลินหลังก็รู้สึกมั่นใจในทันที ร่างกายก็ไม่เจ็บปวดแล้ว พูดพร่ำเสียงดังว่า “คิดไม่ถึงว่านางยังคิดจะฆ่าตัวตายอีก นี่พยายามจะใส่ร้ายป้ายสีให้คุณหนูของข้ามีราคีน่ะสิ พวกเราเอานางไปส่งเบื้องหน้าท่านแม่ทัพ ให้ท่านแม่ทัพตัดสิน! ท่านแม่ทัพใหญ่จะต้องให้รางวัลกับพวกเราเป็นแน่!”

ทุกคนกรูเข้าไปทันที รีบมัดสาวใช้ไว้อย่างหนาแน่นและหามขึ้นมา กำลังจะส่งไปที่แม่ทัพใหญ่ทางนั้น ก็เห็นลู่ซื่อรีบเข้ามาด้วยความรีบร้อน ลู่ซื่อตะโกนกล่าว “เอะอะโวยวาย นับว่าเป็นการปฏิบัติตัวเช่นไรกัน! หรูอวี้เป็นสาวใช้ใหญ่ในเรือนของข้า ก็เป็นคนที่พวกเจ้าจะมัดไว้ได้รึ ยังไม่รีบปล่อยตัวให้ข้าอีก!”

ทุกคนมองหน้ากัน หลินหลังคุกเข่าลงตุบเสียงหนึ่ง กล่าวเสียงดัง “ฮูหยินเจ้าคะ! หรูอวี้แอบวางยาลงในหม้อซุปคุณหนูของข้า พยานหลักฐานมีครบเจ้าค่ะ!”

หนังตาของลู่ซื่อกระตุกเล็กน้อย กวาดตามองไปทางหรูอวี้ที่ยังมึนงงอยู่ด้วยความดุดัน จึงได้กล่าวขึ้นว่า “บังอาจ! นางเป็นคนในเรือนของข้า เป็นตัวแทนเป็นหน้าตาของข้า นางจะทำเรื่องชั่วช้าเช่นนี้ออกมาได้อย่างไร! พยานหลักฐานอะไรกัน ข้าเห็นอยู่ว่าเจ้ากำลังพูดจาเพ้อเจ้อ!”

“เป็น เป็น......ข้าที่เห็นด้วยตัวเอง ยังมีห่อยาอีกเจ้าค่ะ ห่อยาก็อยู่ที่ข้าตรงนี้! ฮูหยินไม่เชื่อ ท่านก็หาหมอมาตรวจดูทุกอย่างก็จะกระจ่างแล้วไม่ใช่หรือเจ้าคะ!”

“บังอาจ! ข้าเป็นนายเจ้าเป็นบ่าว ตรงนี้มีที่ให้เจ้าพูดด้วยรึ! ให้คนมา ยังไม่รีบลากทาสเจ้าเลห์รังแกนายผู้นี้ออกไปอีก!” ลู่ซื่อกล่าวด้วยความโกรธ ฝ่ามือหนึ่งพลิกสะบัดเข้าไป หลินหลังคิดถึงที่หยุนหรั่นเฟิงกำชับไว้ ถอยหลบฝ่ามือนั่นไปด้านหลังด้วยสัญชาตญาณ!

ลู่ซื่อล้มลงไปอย่างไม่ทันได้ระวัง อับอายโมโหพาลโกรธขึ้นมา “จับนังทาสสารเลวนี่ให้ข้า!”

เสียงอันสดใสของผู้หญิงดังขึ้นอย่างฉับพลัน “ข้าดูซิว่าใครจะกล้า!”

หยุนหรั่นเฟิงรีบเดินเข้ามา ไม่แม้แต่จะมองลู่ซื่อ เหลือบมองไปทางหลินหลังก่อน “เสียเปรียบแล้ว?”

หลินหลังรีบส่ายหน้า “ไม่มีเจ้าค่ะ! คุณหนูวางใจ คำที่ท่านพูด ข้าไม่ลืมเจ้าค่ะ!”

นางไม่อยากไปวิ่งรอบบนถนนใหญ่หรอกนะ!

รอยยิ้มของหยุนหรั่นเฟิงแวบผ่านไปเล็กน้อย “นับว่าเจ้าความจำดี”

หลินหลังกะพริบตาด้วยความน้อยใจ “คุณหนูใหญ่ พวกเราจับคนวางยาพิษได้ ฮูหยินยังบอกว่าเป็นความผิดของข้าอีก! บอกว่าต้องการจะจัดการข้าเจ้าค่ะ!”