ราชินีหงสาร้อยเล่ห์ นิยาย บท 43

แค่สองสามคำของหยุนหรั่นเฟิงก็เอาอำนาจการดูแลจัดการบ้านมาไว้ในมือได้แล้ว ยังไม่ทันได้ดีใจ หลินหลังที่กล้าหาญมากยิ่งขึ้นเรื่อยๆก็กระโดดออกมาพูดบั่นทอนกำลังใจแล้ว “คุณหนู พวกเราอยู่กันดีๆ จะต้องมาทนเหนื่อยเปล่าทำไมกันล่ะเจ้าคะ! ไม่แน่ผ่านไปอีกสองวันฮูหยินใหญ่ก็ออกมาแล้ว อำนาจดูแลบ้านก็ยังต้องคืนให้นางอยู่ดี นี่ไม่ได้มาลำบากแทนคนอื่นหรือเจ้าคะ?”

หยุนหรั่นเฟิงยิ้มแล้วกล่าว: “แม้จะมีเพียงแค่สองวัน ข้าก็จะต้องทำให้กระจ่างว่า ลู่ซื่อจัดสายสืบไว้ในบ้านมากมายเท่าไหร่ รู้เขารู้เราถึงจะสามารถรบร้อยครั้งชนะร้อยครั้งได้ เข้าใจหรือไม่?”

หลินหลัง: “ครั้งนี้ฮูหยินใหญ่เสียเปรียบหนักขนาดนี้ ยังจะกล้าเป็นศัตรูกับพวกเราอีกหรือเจ้าคะ?”

“สุนัขเปลี่ยนนิสัยกินขี้ไม่ได้ ระวังให้มากหน่อย ก็ไม่เสียหลาย” ในเมื่อหยุนหรั่นเฟิงตัดสินใจแล้วว่าจะปกป้องหยุนโม่ นางจึงไม่สามารถทำให้ในบ้านของเขามีปัญหาขึ้นมาได้ อีกอย่างหนี้ที่ลู่ซื่อติดค้างเจ้าของร่างเดิมไว้ ก็ยังสะสางไม่หมดเลยน่ะ!

“แต่คุณหนู ท่านดูแลจัดการบ้านเป็นหรือเจ้าคะ?”

“ไม่เป็นน่ะสิ”

“ห๊ะ?”

หยุนหรั่นเฟิงดูแลจัดการบ้านไม่เป็น แต่นางมีห้องทดลองที่เป็นเครื่องคำนวณอันสุดยอดเหนือชั้น เพียงแค่ป้อนข้อมูลทั้งหมดเข้าไปจัดเก็บให้เป็นระเบียบและวิเคราะห์ นางก็จะมีเอกสารข้อมูลตระกูลหยุนที่เป็นภาพรวมที่สุดมีรายละเอียดรอบคอบมากที่สุดแล้ว บวกกับการรู้จักใช้คนให้ตรงงาน แบ่งแยกการให้รางวัลและการทำโทษอย่างชัดเจน ไม่ถึงสองวัน ตระกูลหยุนที่วุ่นวายในเดิมทีก็เป็นระเบียบขึ้นในทันใด ทำให้ทุกคนที่รอจะหัวเราะเยาะนางตกตะลึงจนปากค้าง

จิตใจของหยุนโม่เต็มไปด้วยความสบายใจ ไปค่ายฝึกทหารที่ชานเมืองหลวงด้วยความวางใจแล้ว

หยุนหรั่นเฟิงก็จัดการเก็บกวาดในบ้านอีกสองวัน ตรวจจนมั่นใจว่าทุกอย่างในบ้านล้วนดำเนินการไปอย่างเป็นระเบียบตามการจัดการของนาง จึงได้ออกจากบ้านไปผ่อนคลายพร้อมกับหลินหลังแบบหมดปัญหาไร้กังวล

เดินเล่นกว่าครึ่งค่อนวัน ทั้งยังไปซื้อถั่ววอลนัทชั้นดีให้หยุนโม่อีกสองเม็ด จากนั้นนายบ่าวสองคนก็ไปดื่มชาที่โรงน้ำชา

คนในในโรงน้ำชามีไม่น้อย คุยโวโอ้อวดกันก็ไม่น้อย หยุนหรั่นเฟิงปิดหน้าและพาหลินหลังไปนั่งตรงหัวมุม ชายังไม่ได้เสิร์ฟ ก็ได้ยินเสียงเกือกม้าวิ่งผ่านไปอย่างรีบร้อน!

เมื่อนางหันไปมอง ก็เห็นธงของกองทัพตระกูลหยุนพลิ้วไหว ทหารกลุ่มหนึ่งขี่ม้าผ่านไป ผู้นำคือรองแม่ทัพข้างกายของหยุนโม่ ฝีเท้าเป็นระเบียบไม่สะเปะสะปะแม้แต่น้อย เมื่อมองดูก็คือรีบไปที่ค่ายใหญ่ที่ชานเมืองหลวง

หลินหลังรู้สึกเป็นเกียรติและโชคดี “กองทัพตระกูลหยุนยอดเยี่ยมจริงๆ!”

ทันทีที่หยุนหรั่นเฟิงยิ้ม ก็ได้ยินบัณฑิตที่อยู่ด้านข้างพูดขึ้นทันทีว่า “อนิจจาอนิจจา ก่อนหน้านี้ข้ายังเลื่อมใสในความกล้าหาญและความภักดีของแม่ทัพหยุน คิดไม่ถึงว่าจะมีเพียงแค่นี้!”

ดวงตาของหยุนหรั่นเฟิงเฉียบคมทันที!

หลินหลังโกรธจนทนไม่ไหว จึงต้องการจะไปชี้แจง แต่กลับถูกหยุนหรั่นเฟิงรั้งไว้

แล้วบัณฑิตอีกคนก็กล่าวขึ้นว่า “ใช่แล้ว ตอนนี้ชายแดนสุขสงบ เป่ยหรงไม่กล้ารุกรานต้าหลี่ของเรามาหลายปีแล้ว ในมือของแม่ทัพใหญ่ยังคงกุมกำลังทหารที่สำคัญอยู่ ตอนนี้ก็ฝึกทหารอยู่ที่ชานเมืองหลวงอีก ช่างไม่เหมาะสมจริงๆ”

“ปีนี้ท่านแม่ทัพก็อายุมากแล้ว แต่กลับลืมเรื่องความภักดีและหน้าที่ของตนไปแล้ว”

“ใช่ น่าเสียดายที่ข้าไม่สามารถพบท่านแม่ทัพใหญ่หยุนได้ ไม่เช่นนั้นก็จำเป็นจะต้องชี้แจงกับเขาสักหน่อย!”

“ใช่ที่สุด!”

หลินหลังฟังไม่เข้าใจ แต่ก็สามารถฟังออกได้ว่าคนเหล่านี้ไม่พอใจกับท่านแม่ทัพใหญ่ จึงอดไม่ได้ที่จะมองหยุนหรั่นเฟิงด้วยความร้อนใจ “คุณหนู จะให้เขาพูดถึงท่านแม่ทัพไม่ดีเช่นนี้หรือเจ้าคะ.......”

สีหน้าของหยุนหรั่นเฟิงดุดัน นัยน์ตาทั้งหมดเป็นความเฉียบคม

ไม่รอเซียวจิ่นหมิงตอบ เขาก็รีบกล่าวอีกว่า “ข้าแอบสังเกตอยู่เงียบๆ จางหยูหว่านบุตรสาวของเฉิงเซี่ยงจาง สุภาพสง่างาม คุณหนูรองตระกูลหยุนหยุนหรั่นเฉิน รูปโฉมงดงาม ทั้งยังมีชื่อเสียงที่ดีในด้านความสามารถอีก นิสัยของทั้งสองคนนี้ล้วนสุภาพและจิตใจดี ไม่บ้าอำนาจระรานเหมือนหยุนหรั่นเฟิง ล้วนเป็นตัวเลือกที่จะเป็นพระชายาที่ดีได้ และมีความเป็นไปได้ที่สุดที่จะเป็นดาวหงส์ เจ้า......”

เซียวจิ่นหมิงรู้ความหมายของพี่ห้า ที่คิดต้องการจะให้เขาแต่งงานกับผู้หญิงหนึ่งในนั้น เดิมพันความเป็นไปได้ของดาวหงส์ ในใจของเขามีความรู้สึกหงุดหงิดแวบผ่าน ในสมองก็มีภาพของหยุนหรั่นเฟิงแวบเข้ามาโดยไม่คาดคิด

หากว่าดาวหงส์มีอยู่จริง ก็จะต้องเปล่งประกายสะดุดตา อิสระเป็นตัวเอง แล้วจะเป็นจางหยูหว่าน หยุนหรั่นเฉินผู้หญิงที่รู้จักแต่จะแต่งหน้าไม่มีความรู้เช่นนั้นได้อย่างไร

องค์ชายห้าเซียวจิ่นหยูเห็นเซียวจิ่นหมิงเหม่อลอยขึ้นมา ก็เข้าใจผิดคิดว่าเซียวจิ่นหมิงฟังคำพูดของตัวเองเข้าไปแล้ว รู้สึกโล่งใจ “จิ่นหมิง?”

เซียวจิ่นหมิงดึงสติกลับมาได้ สีหน้ายังคงเรียบเฉย บนใบหน้าอันสง่างามไม่มีอารมณ์ความรู้สึกที่เป็นส่วนเกินใดๆ “พี่ห้า ท่านรู้ว่าข้าไม่เชื่อเรื่องเหล่านี้ แค่ผู้หญิงคนหนึ่งเท่านั้น จะสามารถเปลี่ยนแปลงโชคชะตาได้อย่างไร?”

“ข้ารู้ว่าเจ้าไม่เชื่อ แต่สถานการณ์ตอนนี้ไม่อนุญาตให้เจ้าไม่เชื่อ ใช่ ตำนานดาวหงส์เหล่านี้อาจเป็นเรื่องไม่จริง แต่เบื้องหลังนั้น ก็เป็นสิ่งที่ทุกคนล้วนคิดอยากจะขึ้นครองบัลลังก์!” องค์ชายห้าเซียวจิ่นหยูจริงจัง ก้มหน้าลูบขาที่ไร้ความรู้สึกของตัวเอง นัยน์ตามีร่องรอยของการเยาะเย้ยตัวเองแวบผ่านไปอย่างรวดเร็ว

“เจ้าและข้าต่างก็รู้ เชื้อพระวงศ์ผู้สูงศักดิ์ โหดร้ายทารุณราวกับนรก ปีนั้นหากไม่ใช่เจ้าที่ช่วยชีวิตข้าไว้ได้ทันเวลา เกรงว่าข้าก็คงไม่เพียงแค่ขาด้วนแล้ว แม้แต่ชีวิตนี้ก็รักษาไว้ไม่ได้ โชคดีที่ตอนเริ่มเป็นฝ่ายเสียเปรียบแต่ในที่สุดก็ได้รับผลได้สำเร็จ การที่ขาด้วนนี้ ได้ตัดขาดความคิดของตัวเอง และตัดขาดความคิดจะฆ่าของคนอื่นด้วย ตั้งใจมุ่งทำการค้า คิดไม่ถึงว่าก็ทำจนได้เงินเป็นกอบเป็นกำ”

เซียวจิ่นหมิงชำเลืองมองเขาแวบหนึ่ง “ทำไมพี่ห้าถึงได้ดูถูกดูแคลนตัวเองเช่นนี้ ตอนนี้ท่านคือเทพเจ้าแห่งความมั่งคั่งในหมู่พี่น้องของเรา”

“เทพเจ้าแห่งความมั่งคั่งไม่กล้าเป็น ก็นับว่ามีทรัพย์สมบัติอยู่บ้างเล็กน้อย ตอนนี้คิดเพียงแค่อยากจะเอาทรัพย์สมบัติที่มีอยู่เล็กน้อยทั้งหมดนี้มอบให้เจ้า เพียงแค่ไม่รู้ว่าเจ้าจะยอมรับไว้หรือไม่” องค์ชายห้าเซียวจิ่นหยูแหงนหน้ามองเซียวจิ่นหมิงแล้วกล่าว

เซียวจิ่นหมิงนิ่งเงียบครู่หนึ่ง “พี่ห้า การแย่งชิงบัลลังก์โหดเหี้ยมทารุณไร้ที่เปรียบ และข้าไม่ได้อยากเข้าไปพัวพันกับสิ่งเหล่านี้”

“เจ้าไม่อยากพัวพัน ก็สามารถหลบและถอยออกไปหรือ? น้องแปด คำพูดเหล่านี้ของเจ้าพูดให้ข้าฟัง ข้าเชื่อ พี่น้องคนอื่นอีกไม่กี่คน เชื่อหรือ?” องค์ชายห้าเซียวจิ่นหยูทอดถอนใจเบาๆ “แม่ทัพใหญ่หยุนซื่อสัตย์ภักดี ยังถูกเสด็จหวาดระแวง ในมือเจ้ากุมกำลังทหารสำคัญ หากว่าพี่น้องคนอื่นครองบัลลังก์ เจ้าและข้ายังจะมีทางรอดอีกหรือ!”