ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! นิยาย บท 16

“เด็ก ๆ ไม่ควรสบถ” โรสตำหนิเจนสันอย่างติเตือน

เจนสันจ้องมองเธอและเดินขึ้นไปชั้นบนล็อคประตูห้องของเขาข้างหลังเขา

โรสจ้องไปที่ประตูที่ปิดอยู่และถอนหายใจอย่างเศร้า ๆ

‘ฉันจะทำอย่างไรกับเจนสันดี?’

เขาเป็นลูกที่เธอเป็นติดค้างมากที่สุด

เธอไม่รู้ว่าจะเริ่มต้นอย่างไรเพื่อชดเชยความรักของมารดาที่เขาถูกปฏิเสธมาหลายปี

เธอเหลือบมองนาฬิกาและตระหนักว่ามันกำลังจะสายแล้ว

โรสเดินไปที่ห้องครัวและตัดสินใจที่จะปรุงอาหารกลางวันแสนอร่อยให้กับเจนสัน

ตู้เย็นเต็มไปด้วยส่วนผสมต่าง ๆ แต่โรสไม่รู้ว่าเจนสันต้องการอะไร ในขณะนั้นเธอไม่เคยรู้สึกเสียใจกับเจนสันมากขึ้น—เธอล้มเหลวในฐานะแม่ของเขา

ในตอนสุดท้ายเธอทำอาหารสองสามอย่างที่ร็อบบี้น้อยน่าจะชอบ ‘เนื่องจากร็อบบี้น้อยและเจนสันมียีนที่เหมือนกันพวกเขาอาจมีสัมผัสรสชขาติที่เหมือนกันก็ได้!’ เธอคิดอย่างมีความหวัง

โรสเตรียมอาหารคาวประกอบด้วยซี่โครงหมูผัดเปรี้ยวหวาน เนื้อตุ๋นน้ำแดง“มดไต่ต้นไม้” บะหมี่มันเทศหมูสามชั้นและซุปไข่ใส่สาหร่าย

โดยทั่วไปอาหารเหล่านี้ทำในบ้านที่ต่ำต้อย

โดยปกติแล้วครัวเรือนที่มีฐานะร่ำรวยเช่นตระกูลอาเรสจะไม่ค่อยมีอาหารประเภทนี้ให้กับพวกเขา

เมื่อโรสเตรียมอาหารเสร็จเจย์ก็กลับมา

เมื่อเขาสังเกตเห็นอาหารที่มีกลิ่นหอมและน่ารับประทานบนโต๊ะเจย์ก็รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย

เขารู้มาตลอดว่าโรสเป็นคนทำอาหารได้แย่มากโดยตัดสินจากความทรงจำของเขาเมื่อทั้งคู่แต่งงานกัน

ทักษะการทำอาหารของเธอดีขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่?

บางทีนี่อาจเป็นการส่งอาหาร

“ท่านอาเรส คุณกลับมาทำไม?” โรสถามอย่างงง ๆ

‘ประธานใหญ่อย่างเจย์มักจะยุ่งกับกิจการมากมายทุกวันไม่ใช่หรือไง? การกลับบ้านตอนเที่ยงดูเหมือนจะไร้ประสิทธิภาพ เขากลับมาเพื่อตรวจตราฉันหรือเปล่านะ?'

“คุณสั่งอาหารมาให้เจนสันหรือเปล่า” ใบหน้าหล่อเหลาของเจย์แข็งทื่อด้วยความโกรธ

โดยไม่รอให้โรสตอบเขาก็คำรามว่า“ เจนสันของฉันไม่กินอาหารนอกบ้าน”

โรสอธิบายอย่างไม่พอใจ "ดิฉันทำเอง!"

เจย์ผงะเล็กน้อย แต่มีรอยยิ้มที่น่ายินดีปรากฏบนใบหน้าของเขา “เจนสันไม่กินอาหารที่ทำโดยคนแปลกหน้าหรอกนะ” เขาจงใจเน้นคำว่า“ คนแปลกหน้า” โรสก้มหน้าอย่างเศร้า ๆ

อย่างไรก็ตามโรสสนใจในวินาทีต่อมาเธอรู้ว่าเจย์ต้องกลับไปทำอาหารให้เจนสันแล้ว!

เธอรู้สึกตื้นตันใจ เจย์ผู้ยิ่งใหญ่ยังคงต้องก้มหน้ารับใช้ลูกชายของเขา

สายตาอ้อนวอนของโรสจ้องมองไปที่ใบหน้าของเจย์และเธอวิงวอนว่า“ ได้โปรด ท่านร์อาเรสอย่าบอกเขาว่าฉันเป็นคนทำอาหารเหล่านี้”

เจย์เย้ยหยัน "คุณคิดอย่างซื่อตรงหรือว่าอาหารของคุณมีคุณสมบัติที่จะผ่านเหมือนกับของฉัน?"

โรสกัดริมฝีปากของเธอ “ถ้าให้เจนสันลองกินอาหารที่ฉันทำวันนี้ ฉัน... จะยอมไม่กินข้าวเที่ยง”

เจย์พยักหน้าด้วยความพอใจและร้องว่า "เจนสัน ลงมากินข้าว"

เจนสันใช้เวลานานพอสมควรในการเปิดประตูและเดินงอตัวลงมาชั้นล่าง

ขณะที่เขายืนอยู่ข้างบันไดเขาเห็นอาหารแปลก ๆ และคาดเดาได้ว่าอาหารเหล่านั้นไม่ใช่ผลงานชิ้นเอกของพ่อ จากนั้นเขาถ่มน้ำลายอย่างเหยียดหยาม "ฉันจะไม่กินนี่"

เจย์พูดอย่างเจ็บแสบ "พ่อสั่งอาหารนี้ให้ลูก อย่างน้อยก็กินสักหน่อยวันนี้พ่อยุ่งมากและไม่มีเวลาทำอาหารให้ลูก"