ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 890

ในขณะที่แองเจลีนกำลังลังเลว่าจะตอบข้อความอย่างไร จู่ ๆ ร็อบบี้น้อยก็วิ่งเข้ามา เขาเอาหัวชนแขนแม่ของเขาและพูดอย่างกระมิดกระเมี้ยน “คุณแม่ครับ คุณลุงเซย์นจองเที่ยวบินไว้ตอน 13.00 น. ของวันนี้ พวกเรากำลังจะออกจากเมืองนางแอ่นแล้ว คุณแม่ครับ ผมจะคิดถึงคุณแม่นะครับ”

แองเจลีนกอดร็อบบี้น้อยและยิ้มอย่างนุ่มนวล “ลูกรัก แม่ไปกับลูกที่การแข่งขันไม่ได้ แต่แม่เชื่อในตัวลูกนะ ลูกไม่เคยทำให้แม่ผิดหวังเลย ลูกเก่งที่สุดแล้ว”

ดวงตาที่มีเสน่ห์ของร็อบบี้น้อยเปล่งประกายด้วยความมั่นใจ “โอเคครับคุณแม่ ผมจะไม่ทำให้คุณแม่ผิดหวัง ผมจะเอาชนะคู่แข่งทั้งหมดให้ได้ ผมจะทำให้พวกเขาทั้งหมดยอมแพ้ให้กับผมให้ได้”

“ถึงแม้ชัยชนะจะสำคัญ แต่ชีวิตของลูกสำคัญกว่า จำคำพูดของแม่ไว้นะ”

“รับทราบครับ” ร็อบบี้น้อยพยักหน้า

เซย์นเดินเข้ามาอย่างเร่งรีบและพูดว่า “ร็อบบี้น้อย สายแล้ว เร็วเข้า”

แองเจลีนลุกขึ้นและส่งร็อบบี้น้อยลงไปชั้นล่าง

จากนั้นเซย์นก็อุ้มร็อบบี้น้อยและขึ้นรถไป

เขาไม่อาจที่จะวางร็อบบี้น้อยลง

ร็อบบี้น้อยชะโงกไปที่ด้านหลังของเบาะรถ เขาเห็นแม่ยืนอยู่ตรงนั้นเหมือนตอไม้ที่ไม่ขยับเขยื้อน

“คุณแม่” ร็อบบี้น้ำตาไหลลงมาทันที

เซย์นกอดร็อบบี้น้อยแน่นขึ้น

จนเมื่อกระทั่งตระกูลเซเวียร์ได้ถูกทิ้งห่างออกไปไกลแล้ว ร็อบบี้น้อยถึงนั่งลงอย่างเชื่อฟัง

“ลุงเซย์นครับ ผมลืมบอกลาเซ็ตตี้น้อย”