ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! นิยาย บท 1005

ท่ามกลางความมืดดวงตาดำสนิทของแองเจลีนก็เบิกกว้างด้วยความตกใจ “อะไรนะพี่ชายของฉันบอกว่าเขาเสี่ยงชีวิตเพื่อเธอเหรอ?”

โจเซฟินพยักหน้า

แองเจลีนลุกขึ้นจากเตียง “เธอไม่รู้ว่าพี่ชายของฉันช่วยเธอไว้เหรอ?”

โจเซฟินเงียบสนิท เงียบจนน่ากลัว

ทันใดนั้นก็เหมือนมีความคิดบางอย่างเกิดขึ้นในหัว แองเจลีนพุ่งเข้ามาจับมือโจเซฟินในความมืดก่อนจะพบว่ามือของเธอเย็นเฉียบ

“โจเซฟินเธอเคยบอกฉันว่า หลังจากที่เธอถูกทำให้อับอายมากในปีนั้น เธอก็ไปต่างประเทศอยู่ 2-3 ปีเหตุผลที่เธอไปต่างประเทศไม่ได้เพียงเพื่อจะหนีจากเรื่องสะเทือนใจใช่ไหม? แต่เธอ…”

โจเซฟินจับมือแองเจลีนแน่นจนแองเจลีนรู้สึกเจ็บนิ้วและความเจ็บนั้นพุ่งเข้าไปถึงหัวใจ “ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามันเกิดอะไรขึ้นแองเจลีน ฉันคิดว่าพี่ชายของฉันแค่พยายามจะช่วยฉันให้รับมือกับเรื่องกระทบกระเทือนใจเขาก็เลยส่งให้ฉันไปต่างประเทศ จนกระทั่งเซย์นพูดแบบนั้นออกมาฉันถึงเพิ่งเริ่มมาคิดทบทวนเกี่ยวกับเรื่องนี้แล้วก็ได้รู้ว่ามันน่ากลัวขนาดไหน ฉันได้รู้เงื่อนงำเล็ก ๆ บางอย่างด้วย”

แองเจลีนถาม “เงื่อนงำอะไร?”

“หลังจากที่ฉันต้องอับอายตอนนั้น ฉันก็หมดสติไปตรงนั้นเลย ฉันค่อนข้างแน่ใจว่าวันที่เกิดเหตุคือวันที่ 4 เมษายน แต่ตอนที่ฉันตื่นขึ้นปฏิทินในโรงพยาบาลบอกว่าเป็นวันที่ 24 เมษายน ฉันก็คิดว่าตัวเองคงจะจำผิดไป…”

มือของโจเซฟินเริ่มสั่น “แต่ตอนนี้ฉันเข้าใจแล้วในช่วงเวลา 20 วันนั้นฉันต้องถูกรักษาอยู่ในโรงพยาบาลเพราะว่ามีบางอย่างเกิดขึ้นกับฉัน เซย์นอาจจะช่วยฉันเอาไว้ตอนนั้น”

แองเจลีนรู้สึกอึดอัดกลักลุ้มเหมือนมีก้อนหินทับอยู่บนหน้าอก แม้ลมหายใจก็พลอยติดขัดไปด้วย

เมื่อโจเซฟินรู้สึกได้ถึงความผิดปกติของแองเจลีน เธอก็ร้องออกมาอย่างกังวล “อย่าตระหนกหรือกลัวไปเลย แองเจลีน ทุกอย่างมันจบไปแล้ว ตอนนี้มันเป็นเพียงแค่อดีตเท่านั้น”

ในที่สุดแองเจลีนก็สงบลงได้

โจเซฟินถามด้วยความประหลาดใจ “เธอไม่รู้สึกว่ามีบางอย่างขาดหายไปบ้างเหรอ?”