ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! นิยาย บท 1008

“เมื่อคุณก้าวข้ามแม่น้ำในโลกหลังความตาย ฉันจะรอคอยคุณอยู่บนเส้นทางสู่ดินแดนอันเป็นนิรันดร์ แต่ถ้าคุณไม่ได้ข้ามไป เพียงแค่เด็ดดอก สไปเดอร์ ลิลี สีแดง ฉันก็จะมาหา”

เจย์กล่าวพร้อมขมวดคิ้ว “ประโยคแรกก็เข้าใจไม่ยากนะครับ แต่ผมไม่เข้าใจว่าคุณเขียนส่วนที่สองทำไม? มันไม่เป็นลางร้ายเกี่ยวกับเรื่องที่คนรักต้องแยกจากกันเพราะความตายเหรอ?”

“ตอนสมัยฉันเด็ก ฉันไม่เข้าใจว่าความโศกเศร้าอาดูรเป็นยังไง ฉันก็เลยเขียนเพลงเสมือนว่าตัวเองกำลังเศร้า ไม่รู้เลยว่าเนื้อเพลงที่ฉันเขียนสมัยยังเด็ก เหลาะแหละ ไร้เดียงสา จะเป็นจริงไปได้”

“มันกลายเป็นความจริงเหรอครับ?” เจย์ยิ้มอึมครึม

เธอคงจะพูดอะไรผิดไปแค่นั้นแหละ ใช่ไหม?

คนเราจะกลับมาจากความตายได้อย่างไรกัน

ถึงคนเราจะกลับมาเกิดใหม่ได้จริง แต่จะจำคนที่ตัวรักจากชาติที่แล้วได้อย่างไร?

ถึงอย่างนั้นแองเจลีนก็ลืมตาขึ้นมองอย่างมั่นใจ “ค่ะ ในท้ายที่สุดทุกอย่างก็เป็นความจริงเหมือนในเนื้อเพลง Red spider Lily เลย”

เธอกล่าวย้ำอีกครั้งด้วยน้ำเสียงมั่นใจ แววตกตะลึงพาดผ่านใบหน้าของเจย์ไปชั่วขณะ

ส่วนเซย์นซึ่งหลบอยู่หลังกำแพงไม่ไกล ดวงตากับฉายแววรังเกียจ

เขายกนาฬิกาข้อมือขึ้นดูเวลาซ้ำแล้วซ้ำอีก พร้อมกระทืบเท้าอย่างมีโทสะ

“แหม ทั้งสองคนคุยกันเพลินเลยสินะ? เจย์ อาเรสเป็นคนเก็บตัวไม่ค่อยชอบสนทนากับใครนี่? ส่วนแองเจลีนไหนบอกว่าอยากเป็นคนเงียบเคร่งขรึมไง?”

หมอของแองเจลีนกำลังจะเลิกงาน แต่เมื่อไม่เห็นคนไข้เข้ามาหาสักทีเขาเลยเดินออกมามองหาเธอ

โดยไม่คาดคิด เซย์นกลับดึงตัวเขาเอาไว้ “อย่าเพิ่งเข้าไป คุณไม่เห็นเหรอว่าประธานทั้งสองกำลังคุยกันสนุกเลย?”

“ท่านประธานไม่อยากเข้ามาตรวจตาแล้วเหรอ?” หมอถามอย่างงุนงง

เซย์นตอบ “ตรวจสิครับ”

หมอว่า “แต่พวกแพทย์กำลังจะเปลี่ยนเวรกันแล้วนะ”

เซย์นครุ่นคิดก่อนได้ไอเดีย “ถ้าแบบนั้น หมอเข้าไปเรียกประธานเองดีไหมครับ?”

หมอยิ่งรู้สึกงง พร้อมเอานิ้วชี้จมูกตัวเอง “ทำไมต้องเป็นผมล่ะ?”

เซย์นยิ้มมุมปาก ก็เพราะว่าเขาไม่อยากเป็นคนดวงซวยน่ะสิ