ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! นิยาย บท 1009

หมอตรวจตาแองเจลีนอย่างละเอียดแต่ไม่พบความเปลี่ยนแปลงใด ๆ เขาเลยได้ข้อสรุปที่น่าเสียใจว่า “คุณเซเวียร์ครับ ถ้าคุณยังควบคุมอารมณ์ไม่ได้แล้วทำตัวเองให้มีอาการวิตกกังวลหรือซึมเศร้าตลอดเวลาแบบนี้ ภาวะโซมาติกของคุณจะยิ่งรุนแรงมากขึ้น อย่างที่เห็นว่าการสูญเสียการมองเห็นชั่วคราวครั้งนี้กินระยะเวลานานกว่าที่เคยเป็น ถ้าทานยายังช่วยคุมไม่ได้ ผมเกรงว่าคุณอาจจะตาบอดถาวร”

“ทานยาเถอะครับ” หมอแนะนำอย่างระมัดระวัง

เซย์นถามอย่างจริงจัง “ถ้าเธอไม่สบายก็ควรต้องรักษา สั่งจ่ายยาให้เธอเถอะครับหมอ”

หมอพูดอย่างลำบากใจ “มันก็แค่… ยากดประสาทพวกนี้มีผลข้างเคียงที่รุนแรงหน่อย เช่น เธออาจจะน้ำหนักขึ้น…”

แองเจลีนท้วงขึ้นมาทันใด “ฉันไม่กินยา”

เธอสติแตกก่อนผลุนผลันออกจากประตูไป

เจย์บี้รักใบหน้านี้ของเธอที่สุด

ถ้าเธอรูปร่างหน้าตาเปลี่ยนไปเขาต้องจำเธอไม่ได้แน่

เธอผลักประตูวิ่งไปตามทางเดินก่อนชนเข้ากับอ้อมแขนของเจย์

เขาเพิ่งเดินออกมาจากแผนกจิตเวชพร้อมถือใบสั่งยาในมือเตรียมออกไปรับยา ขณะที่แองเจลีนพุ่งเข้ามาชนเขาพอดี

“เป็นอะไรครับ คุณเซเวียร์?” เขารู้สึกได้ว่าเธอตัวสั่นเทา จึงหักใจผลักเธอออกไปไม่ได้

เมื่อแองเจลีนได้ยินเสียงที่คุ้นเคย เธอก็เหมือนเรือหลงทางที่ได้กลับเข้าฝั่ง เธอโผเข้ากอดเขาก่อนปล่อยโฮออกมา

เซย์นวิ่งตามออกมา เมื่อเห็นแบบนั้นดวงตาเขาก็แดงก่ำ

มีเพียงต่อหน้าเจย์เท่านั้นที่แองเจลีนถอดหน้ากากหญิงแกร่งไปเป็นสาวอ่อนแอบอบบางอย่างที่เธอเคยเป็น

“คุณทำเธอร้องไห้ทำไม?” เจย์ตวาดเสียงเย็น

เซย์นได้แต่กล้ำกลืนความทุกข์โดยไม่กล่าวอะไร

เจย์ต่างหากที่ทำให้เธอร้องไห้!