ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! นิยาย บท 1010
เจย์ขยำใบสั่งยา “ไม่มีอะไรมากหรอกครับ”
แองเจลีนรู้สึกโล่งใจมาก “ได้ยินแบบนั้นก็ดีค่ะ”
เจย์พาแองเจลีนมาส่งให้เซย์นก่อนเกลี้ยกล่อมเขา “ถ้าเธอไม่อยากกินยาก็ปล่อยเถอะ มันแล้วแต่เธอ คุณไม่คิดว่าความสุขของเธอสำคัญกว่าเหรอครับ?”
เซย์นก้มหน้าก่อนถอนหายใจ “สภาวะทางอารมณ์เป็นสิ่งสำคัญที่ทำให้น้องสาวผมสูญเสียการมองเห็น ถ้าเราคุมอาการวิตกกังวลและซึมเศร้าได้ เธอก็อาจจะหายดีเร็วขึ้น แต่ช่วงหลายปีมานี้ เธอเสียน้ำตาให้น้องเขยของผมที่ตายไปตั้งแต่ยังหนุ่มมาก เพราะงั้นเธอถึง…”
ก่อนที่เขาจะพูดจบ แองเจลีนก็หยิกเขาอย่างแรง เธอไม่พอใจที่เขาเรียกเจย์ว่า ‘น้องเขยที่ตายตั้งแต่ยังหนุ่ม’
เซย์นเปลี่ยนเรื่องก่อนกล่าว “ขอบคุณที่ช่วยเธอนะครับ เราคงต้องไปแล้ว”
“ครับ” เจย์พยักหน้า
เซย์นจับแขนแองเจลีนแล้วจากไป
ขณะที่เจย์มองดูสองพี่น้องเดินจากไป เขาก็แอบได้ยินเซย์นบ่นแองเจลีน “ฉันพาเธอมาโรงพยาบาลแต่เธอไม่ยอมทำตามที่หมอสั่ง ไม่คิดว่าเธอทำฉันเสียเวลาเหรอ?”
เจย์ขมวดคิ้ว
เขาอดเป็นห่วงแองเจลีนไม่ได้ สาวบอบบางแบบเธอคงลำบากที่ต้องมีพี่ชายแข็งกระด้างแบบนั้นสินะ?
พอก้าวเข้ามาในลิฟต์ แองเจลีนก็พูดอย่างตื่นเต้นดีใจ “เซย์น! เมื่อกี้ฉันกอดเขา แล้วเขาก็ไม่ได้ผลักออกด้วย!”
เซย์นตีสีหน้าว่างเปล่า “ฉันเห็นแล้ว ยังไงเขาก็ปฏิบัติต่อเธอต่างจากคนอื่นใช่ไหม? ไม่ใช่แค่ยอมให้เธอกอดนะ แต่เขายังมองเธอด้วยสายตาโรคจิตด้วย”
แองเจลีนนิ่วหน้า “โรคจิตตรงไหน? สายตาแบบรักใคร่ต่างหากล่ะ ใช่ไหม?”
เซย์นพูดย้อน “แล้วมันต่างกันตรงไหน? ยังไงก็เถอะ สายตาหวานเลี่ยนของเขา ทำให้ฉันขนลุกเลย”
แองเจลีนหลุดยิ้มออกมา
เมื่อมองดูแองเจลีนขึ้นลิฟต์จากไปแล้ว เจย์ก็ก้มหน้าลงมองใบสั่งยาในมือ
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส!