ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! นิยาย บท 101

เจย์ส่งข้อความให้โรส เขาชวนเธอไปคาเฟ่

โรสดูข้อความแกมคำสั่งที่กล่าวว่า 'เราต้องคุยเรื่องสิทธิ์การเลี้ยงดูร็อบบี้น้อย ไม่งั้น ฉันจะใช้วิธีอื่น'

โรสถอนหายใจอย่างแรง เธอควรแกล้งทำเป็นไม่เห็นข้อความดีไหม?

อาจเป็นเพราะโรสตอบข้อความของเขาช้า เจย์จึงโทรหาเธอแทน

โรสลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะรับสายอย่างไม่ยินยอมนัก

เสียงเย็นยะเยือกของเจย์ดังมาตามสาย "โรส ลอยล์ ทำไมเธอไม่ตอบข้อความฉัน? การหลบฉันไม่ใช่วิธีแก้ปัญหานะ"

โรสสวนกลับ "ฉันไม่ได้หลบ ฉันแค่ไม่รู้ว่าต้องตอบนายยังไง"

เจย์ตะลึงกับคำตอบนั้น แต่ก็แค่เสี้ยงวินาทีเท่านั้น

เขาตำหนิ "ถ้าเธอรู้ว่าเรื่องนี้จะเกิดขึ้น เธอจะทำมันทำไมตั้งแต่แรก?"

โรสสั่นเล็กน้อย ประโยคที่เขาพูดถึงทำให้เธอนึกไปถึงตอนที่เธอมีเซ็กส์กับเขาโดยที่เขาไม่ยินยอม

ท่าทางของโรสดูน่าเกลียดและอับอาย เธอรู้สึกโชคดีที่เขาไม่เห็นท่าทางของเธอตอนนี้ ดังนั้นเธอจึงผ่อนคลายลงเล็กน้อย "โอเค ถ้าอย่างนั้นเจอกันสิบโมง" ในที่สุดเธอก็ต้องจำใจยอม

เจย์วางสาย

ในอีกด้านหนึ่ง โรสทรุดลงกับพื้น การถูกดูหมิ่นจากเจย์ที่พยายามตัดความสัมพันธ์จากเธอนั้นไม่ได้สร้างความรู้สึกอะไรให้เธอ ยังไงก็ตาม เธอรักเขา มันเหมือนเธอกำลังกระโจนเข้ากองไฟ เธอคงไม่กระวนกระวายใจต่อให้เธอต้องถูกกลืนจากกองไฟที่ไร้หัวใจพวกนั้น

'ฉันควรเสียใจรึเปล่านะ?'

โรสไม่รู้ว่าต้องตอบคำถามนี้ยังไง เธอเพิ่งรู้ว่า ในเมื่อเธอมีความกล้าจะทำเรื่องผิดพลาด เธอก็ต้องมีความกล้าในการรับผลที่ตามมาด้วย

เธอลุกขึ้นแล้วแต่งหน้าอ่อน ๆ เพื่อปกปิดความอ่อนล้าและเพลียของเธอ เธอต้องทำให้ตัวเองสวย

ก่อนที่โรสจะออกจากอพาร์ทเมนท์ โจเซฟินก็มาถึงเมืองงอกงามเพื่อพาร็อบบี้น้อยและเซ็ตตี้ออกไปเล่น โรสสบายใจมากที่โจเซฟินกระตือรือร้นในการช่วยเธอดูแลพวกเด็ก ๆ

เมื่อโรสถึงคาเฟ่ เจย์ก็นั่งรออยู่ได้พักหนึ่งแล้ว

เมื่อโรสเดินมาหาเจย์ ท่าทางของเขาก็ดูไม่เป็นมิตรทันที สายตาของเขาจ้องเธอ เหมือนมีดที่ทิ่มแทง

"ฉันขอโทษที่มาสาย" โรสกล่าวอย่างเคอะเขิน เธอดึงเก้าอี้ข้างเขาออก แล้วเธอก็สั่งเกตเห็นสายตาดั่งเหยี่ยวของเขาที่หรี่ลงมากขึ้นกว่าเดิม เผยให้เห็นความเกลียดชังต่อการกระทำของเธอ

เธอจึงเปลี่ยนจากเก้าอี้ที่เดิมไปนั่งที่เก้าตรงข้ามที่ไกลจากเขาที่สุดแทน

ท่าทางของเจย์ดูอ่อนลงเล็กน้อย 'ขอบคุณพระเจ้าที่เธอรู้ที่ของตัวเอง'

"ฉันยอมรับว่าฉันไม่มีเวลามากนักที่จะดูแลพวกเขา แต่ฉันสามารถจ้างติวเตอร์ที่น่าทึ่งที่สุดในโลกมาสอนพวกเขาได้ ให้ทรัพยากรที่ดีที่สุดกับพวกเขา ไม่เหมือนกับเธอ คนที่ให้ได้แค่บ้านหลังเล็ก ๆ กับบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปที่ไม่ดีต่อสุขภาพ?" เจย์กล่าว เขาคิดว่าตัวเองถูก

โรสไม่ยอมแพ้เขา เธอกล่าวแก้ไข "ฉันไม่เคยให้ลูกฉันกินบะหมี่กึ่งฯ สิ่งที่ฉันให้พวกเขากินคือบะหมี่หยางชุนต่างหาก"

เจย์แค่นหัวเราะ "มันต่างกันตรงไหน? โรส กินบะหมี่หยางชุนจะส่งผลต่อการเจริญเติบโตของเด็ก เธออยากให้พวกเขาเตี้ยเป็นคนแคระแบบเธอรึไงในอนาคต?"

โรสแทบสำลักน้ำลาย เธออาจจะตัวเล็ก แต่ส่วนสูงของเธออย่างน้อยก็ 1.6 เมตร จะมาเรียกเธอว่าคนแคระได้ยังไง?

โรสไม่ยอมง่าย ๆ "เจนส์กินอาหารรสเลิศและหรูหราตลอดเวลากับคุณ แต่เขาก็ไม่ได้ดูสูงไปกว่าร็อบบี้น้อยนะ"

เจย์พูดไม่ออกไปเลยทีเดียว

หลังจากชะงักไปครู่หนึ่ง เจย์ก็มองเธออย่างดูถูกแล้วล้อเลียน "เธอต้องโทษยีนด้อยของเธอต่างหาก"

นี่เป็นการว่าร้ายกันโดยตรง ท่าทางของโรสดูบูดบึ้งและโมโห

เจย์รู้ได้ทันทีว่าเขาทำเรื่องโง่ ๆ เข้าไปเสียแล้ว ด้วยความขาดความเข้าใจความรู้สึกของผู้หญิงของเขา เธอเป็นแม่ของลูกเขา การดูถูกเธอเท่ากับการดูถูกลูกเขาเช่นกัน

จากมุมมองของเขา เจนสันและร็อบบี้น้อยนั้นเป็นเด็กที่น่ารักที่สุดในโลก พวกเขาแตกต่างกับโรสแบบคนละโลก