ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! นิยาย บท 102

เจย์กล่าวด้วยใบหน้านิ่ง "โรส มอบสิทธิ์การเลี้ยงดูร็อบบี้น้อยให้ฉัน แล้วฉันจะยินยอมมอบสิทธิ์การเยี่ยมบุตรให้ในห้าปีแรก"

โรสเบิกตากว้างด้วยความไม่เชื่อ 'นี่มันไร้สาระที่สุด ไม่ใช่แค่เขาอยากเอาสิทธิ์การเลี้ยงดูร็อบบี้น้อยไปจากเรา เขายังจะเอาสิทธิ์การเยี่ยมบุตรไปในอนาคตอีก!'

ถ้าเรื่องนี้รับได้ ก็คงไม่มีเรื่องใดในโลกนี้ที่รับไม่ได้อีกแล้ว!

โรสยืนขึ้นด้วยมือที่กำแล้วยันตัวจากโต๊ะ ตัวของเธอโน้มไปข้างหน้า เธอเน้นทุกคำพูดของเธอลอดไรฟันออกมา "ฝัน ไป เถอะ"

การท้าทายในดวงตาของเธอแหลมคมมาก

เจย์ยังคงความสุขุมไว้อย่างดี เขาคือสุดยอดราชันย์แห่งโลกธุรกิจ เขามีประสบการณ์การเจรจาธุรกิจและพบนักเจรจามามากมาย เขาคิดว่าภรรยาติดบ้านชั้นต่ำแบบโรส ลอยล์ นั้นไม่ใช่คู่มือเขา

"บอกราคามา เธอต้องการเท่าไหร่ถึงจะยอมมอบสิทธิ์การเลี้ยงดูร็อบบี้น้อย" เจย์กล่าวอย่างสบายใจ

โรสรู้สึกว่าเธอกำลังโดนดูถูก เธอโกรธแทบคลั่งจนอวัยวะภายในของเธอจะเด้งออกมาด้วยความโกรธด้วยซ้ำ เธอจ้องไปที่เจย์แล้วกล่าว "ท่านอาเรสผู้สูงส่ง นายคงคิดสินะว่าเงินของนายจะสามารถลบล้างความรักที่ฉันมีต่อร็อบบี้น้อย แล้วทำให้นายได้สิทธิ์การเลี้ยงดูเขาไปอย่างง่ายดาย?"

เจย์ยิ้มมุมปากยิ้มขึ้นอย่างเจ้าเล่ห์ ในโลกของเขา ถ้าเงินแก้ปัญหาไม่ได้ นั่นแปลว่ามันไม่มากพอ

เขาคิดว่าที่โรสโกรธนั่นก็เป็นเพราะเธอต้องการต่อรองราคาให้สูงขึ้น

"หนึ่งพันล้าน" เจย์กล่าว

โรสโกรธมากจนตัวของเธอสั่นเทา โดยไม่มีคำเตือน เธอพลันยกถ้วยชาสาดใส่เจย์ "เจย์ อาเรส ฉันจะพูดตรง ๆ นะ ต่อให้นายยกทั้งแกรนด์เอเซียมา ฉันก็ไม่ต้องการมัน ในหัวใจของฉัน ร็อบบี้น้อยคือชีวิตของฉัน"

เจย์มองเสื้อเชิ้ตที่เปียกไปด้วยชา ดวงตาเหยี่ยวของเขามีความหนาวเย็นก็ตัวขึ้น เขากล่าวลอดไรฟัน "โรส ลอยล์..." เสียงฟังดูดำมืดและอันตรายนั้นดึงสติของโรสกลับสู่ความเป็นจริง