ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! นิยาย บท 1014

ถ้ามาริลินเชื่อใจเพียงแค่หนึ่งในสิบส่วน เมื่อคืนพวกเขาทั้งคู่คงไม่ต้องทะเลาะกันเหมือนเด็ก

หลังจากแอบอยู่พักใหญ่ เซ็ตตี้น้อยก็คิดว่าพ่อน่าจะสงสัยแล้วถ้าเธอยังหลบต่อไป ดังนั้นเธอจึงเปิดประตูครัวแล้วเดินออกมาอย่างไม่รู้ไม่ชี้

“ไปที่ห้องเปียโนกันเถอะค่ะ คุณเบ็น คุณแม่อยากฟังคุณเล่น Red Spider Lily”

“อืม” เจย์ลุกขึ้นยืน

เซ็ตตี้น้อยเดินเข้ามาก่อนจับมือแม่ไว้อย่างอ่อนโยน เมื่อพวกเขาจะขึ้นไปชั้นบน เธอก็คอยเตือนแม่ “บันไดค่ะแม่”

เจย์เดินตามหลังทั้งคู่ไป รู้สึกตื่นตาตื่นใจกับความเป็นลูกสาวที่แสนนุ่มนวลอ่อนโยนของหนูน้อยเซ็ตตี้

ในห้องเปียโน

เซ็ตตี้น้อยดึงทั้งเจย์และแองเจลีนมาที่เก้าอี้หน้าเปียโน เธอพูดคุยอย่างร่าเริง “เล่น Red Spider Lily สิคะคุณเบ็น คุณแม่ฟังนะคะ คุณเบ็นเล่นเพลงนี้ได้เพราะมากเลย”

เจย์นั่งข้างแองเจลีนอย่างไม่เฉลียวใจ

นิ้วสวยเรียวยาวของเขาวางบนแป้น มันช่างดูเหมือนงานศิลปะ กระดูกนิ้วเรียวยาวห่อหุ้มด้วยผิวขาวใสราวโปร่งแสงจนดูเหมือนปีกของจักจั่น

เขากดนิ้วลงบนเปียโน จนเสียงดังแตกพร่า

บางทีอาจจะเป็นเพราะตอนนี้ความคิดเขาของสับสน อารมณ์ก็ดำดิ่ง จนเมื่อเขาเล่น Red Spider Lily รอบนี้ เสียงเพลงดูลวกลน แม้ว่าจะฟังดูสูงส่งและสะเทือนอารมณ์ได้เหมือนทุกครั้ง แต่ก็ทำให้รู้สึกขนลุกได้พร้อมกัน

แองเจลีนขมวดคิ้วเล็กน้อย ทำไมเมื่อก่อนเธอจำไม่ได้ว่ารู้สึกถึงความไร้ทางไปและสับสนเวลาเขาเล่นเพลงนี้นะ?

เธอเอื้อมมาจับมือเขาไว้ เสียงของเปียโนหยุดลงอย่างกะทันหัน

เจย์มองแองเจลีนอย่างสงสัย “มีอะไรเหรอ?”

แองเจลีนรู้สึกเจ็บปวดใจ

เขามีปัญหาแก้ไม่ตกอะไรกันเหรอ ถึงได้ฝืนทรมานตัวเองแบบนี้?

“มีอะไรรบกวนใจคุณหรือเปล่าคะ คุณเบ็น?”

มีเรื่องรบกวนใจเขาอยู่จริง ๆ เขาติดอยู่ในความขัดแย้งที่ได้เอาแต่คิดว่า ควรรับมือเรื่องความสัมพันธ์ระหว่างเขาและมาริลินยังไง