ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! นิยาย บท 1019

เมื่อเจย์ออกมาจากห้องน้ำ เขาก็เห็นว่ามาริลินนั่งอยู่บนเตียงของเขา

เจย์ตกใจ เขาขมวดคิ้วอย่างช้า ๆ

มาริลินตบลงที่บริเวณที่ว่างข้างเธอก่อนเรียกเสียงเบา “ฉันเข้าใจแล้วค่ะ ที่รัก เพราะว่าเราเป็นสามีภรรยากันฉันก็จะไม่บ่นเรื่องอาการของคุณตอนคุณป่วย ฉันจะนอนข้างคุณทุกวันจากนี้ไป บางวันคุณอาจจะคุ้นเคยกับความใกล้ชิดทางกายนี้แล้วอาการป่วยของคุณอาจหายดีโดยไม่ต้องพึ่งยาก็ได้”

เมื่อสายตาของเจย์มองเห็นแขนดำคล้ำของมาริลิน ท้องไส้เขาก็เริ่มปั่นป่วนอย่างคุมไม่ได้ เขาพยายามกัดฟันทนแล้วฝืนมันไว้

มาริลินกอดเขาแน่น เธอส่งเสียงแผ่วเบาเย้ายวนเเสมือนว่าทั้งร่างกำลังถูกไฟแผดเผา

“ฉันรู้สึกไม่สบายตัวเลย ที่รัก” มาริลินยั่วยวนเขาด้วยน้ำเสียงหวานล่อหลอก

เจย์ยังคงเงียบ เพราะเขากำลังพยายามกดข่มความรู้สึกปั่นป่วนคลื่นเหียนในท้องเอาไว้

สุดท้ายเขาก็ดึงมือเธอออกอย่างไร้ความปรานี

“คุณก็รู้ว่าผมทำไม่ได้ มาริลิน แล้วทำไมคุณถึงทำแบบนี้กับผม?”เสียงของเขาห่างเหินเย็นชา จนสามารถดับไฟสวาทของเธอได้ในพริบตา

เธอยื้อเขาไว้อย่างดื้อดึงไม่ยอมปล่อย

เจย์หลุดออกจากการเกาะกุมของเธอได้ “ผมจะลงไปเดินเล่นข้างล่างหน่อย”

เขาหันหลัง เปิดประตูและจากไป

เมื่อมาริลินได้ยินเสียงประตูเปิดและปิด ใบหน้าเธอก็หดหู่สิ้นหวัง

“นี่คุณรังเกียจฉันขนาดนั้นเลยเหรอ?” น้ำตาเธอไหลพราก

เจย์ออกไปเดินอย่างไร้จุดหมายในคืนที่อากาศเย็นและสุดท้ายก็กลับมานอนหลับที่โซฟาชั้นล่างของบ้าน เมื่อเขาตื่นขึ้นสายลมเย็นก็ทำให้เขารู้สึกเวียนหัวและตาลาย ตอนนั้นเองที่เขารู้ตัวว่าเป็นไข้หวัดแล้ว

ในตอนเช้าตรู่ มาริลินลงมาข้างล่างเพื่อหาเขาพร้อมอุ้มลูกในอ้อมแขน เมื่อเธอเห็นเขานั่งจามอยู่ที่ม้านั่ง มาริลินก็กล่าวพร้อมน้ำตาว่า “ฉันจะไม่บังคับให้คุณนอนกับฉันอีกแล้ว คุณเองก็ไม่ต้องหลบหน้าฉันแล้วด้วย กลับมาบ้านแล้วนอนพักเถอะ”