”ฉันไม่แก้ได้ไหม?”
เจย์ยกข้อมือขึ้นดูนาฬิกา เขาใช้เวลาคิดโจทย์นี้อยู่หนึ่งชั่วโมง แต่แค่ครึ่งชั่วโมงเธอก็ยอมแพ้แล้ว
“ไม่ได้” เขาสะบัดเสียง
“ฉันจะเรียกนายว่า ท่านเบ็น”
เจย์ “...”
“งั้นถ้าเป็นลุงเบ็นล่ะ?”
เจย์ “...”
“พี่เบ็น! ฉันจะเรียกนายว่าพี่เบ็น” เธอพูดพร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์
มันฟังดูเป็นธรรมชาติมากตอนที่เธอเรียกเขาว่า พี่เบ็น
แต่ถึงอย่างนั้น ใบหน้าหล่อเหลาของเจย์ก็ยังคงไร้อารมณ์
“เราตกลงกันว่าเป็น ‘บรรพบุรุษ’ ไม่ใช่เหรอ?”
แองเจลีนอยากจะร้องไห้ “เรียกบรรพบุรุษมันฟังประหลาดออก”
เจย์ตอบ “แต่ผมชอบ”
อย่างน้อยมันก็ไม่ฟังดูชวนให้เข้าใจคลุมเครือเหมือนคำอื่น ๆ
แองเจลีนพยักหน้า “งั้นก็ได้ค่ะ พี่เบ็น”
เจย์จ้องเธอ…
จากนั้นแองเจลีนก็แพ้หมดท่าในทุกเกมที่พวกเขาเล่น
ในตอนท้าย แองเจลีนลากเขาไปที่เกมชื่อว่า การต่อสู้ของความรักและพูดว่า “ผู้หญิงเราไม่ค่อยเก่งกับพวกเกมก่อนหน้านี้ แต่รับรองว่าเกมนี้ฉันชนะนายแน่ ถ้าฉันแพ้… ฉันจะ… ฉันจะลบเครื่องสำอางต่อหน้านายเลย”
“ไม่มีใครอยากเห็นหน้าสดคุณหรอก” เจย์บอก
องเจลีนหน้าแดงขณะพูด “หน้าสดฉันอาจจะทำให้นายเซอร์ไพรส์อย่างคาดไม่ถึงก็ได้นะ”
"แทนที่จะเซอร์ไพรส์ ผมเกรงว่าจะกลัวน่ะสิ” เจย์ตอบ
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส!