ตอนที่แองเจลีนดึงมือเขาออกอย่างง่ายดายและขบริมฝีปากเขา ตอนนั้นเองที่เจย์รู้ตัวว่ามันสายเกินกว่าจะมาเสียใจแล้ว
ดวงตาเหยี่ยวเรียวทรงเสน่ห์ของเขาเบิกกว้างขึ้นทันที นี่แองเจลีนเพิ่งจะ… ปล้นจูบเขาไปเหรอ?
สิ่งที่น่าหวาดกลัวที่สุดคือ แม้เห็นได้อย่างชัดเจนว่าเขาสามารถจะขัดขืนเธอได้ แต่เขากลับยอมที่จะปล่อยใจไปกับความนุ่มนวลของเธอ
ริมฝีปากของทั้งสองประกบแนบแน่น กระหวัดเกี่ยวพันไม่ห่าง
“เจย์บี้!” จู่ ๆ แองเจลีนก็ร้องออกมา
เจย์ผลักเธอออกทันใด เขารู้สึกราวกับถูกราดด้วยน้ำเย็นเฉียบ
เขารู้สึกว่าถูกล้อเล่นกับความรู้สึกของตน จากนั้นก็ตามด้วยความรู้สึกอับอายขายหน้าซึ่งโจมตีเขาทั้งร่าง
กลายเป็นว่าความรักและหลงใหลอย่างลึกซึ้งของผู้หญิงคนนี้ที่แสดงต่อเขามันเป็นแค่เรื่องจอมปลอมเท่านั้น
เจย์บี้เหรอ?
เจย์ผู้ก่อตั้งแกรนด์เอเซียน่ะเหรอ?
ก็ต้องเป็นเขาสินะ?
เจย์ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขากำลังหึงหวงตัวเองอยู่
เขาหยัดตัวยืนขึ้นแล้วพุ่งออกจากประตูหน้า
เจย์เรียกรถแท็กซี่แล้วรีบไปที่แผนกการแพทย์ของแกรนด์เอเซีย
มาริลินกำลังนอนสัปหงกอยู่ในห้องพักผู้ป่วยของไทเกอร์
เจย์มองสองแม่ลูกที่กำลังนอนหลับแล้วรู้สึกขยะแขยงตัวเองจนแทบทนไม่ไหว เขาเป็นชายที่แต่งงานแล้วแถมลูกยังป่วยนอนอยู่ในโรงพยาบาล แม้เป็นแบบนั้นแต่เขาก็ไม่อาจต้านทานความเย้ายวนของแองเจลีนได้แล้วก็ยอมไปงานเลี้ยงปิดกล้องโง่ ๆ นั่น เขาเกือบที่จะ… ทำบางอย่างที่บอกใครไม่ได้กับเธอ
น่าเสื่อมเสียอะไรแบบนี้
ความผิดพลาดเช่นนี้จะปล่อยให้เกิดขึ้นอีกไม่ได้
เขาเดินเข้าไปพร้อมเรียกเสียงเบา “คุณควรกลับบ้านไปพักนะ มาริลิน”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส!