ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! นิยาย บท 1052

หลังจากทำซุปให้มาริลินและไทเกอร์เสร็จ เจย์ก็รีบออกไปโรงพยาบาล

แองเจลีนยืนอยู่กอดอกที่หน้าทางเข้าลิฟต์โรงพยาบาล มองเจย์เดินเข้ามาทางเธอด้วยแววตาแฝงโทสะ

เมื่อคืนนี้เธอเมาหมดสภาพ แต่เขาก็ทิ้งเธอไว้แม้ว่าเธอจะเมาจนเละขนาดนั้น

ตอนกลางดึกเธอถึงกับตื่นมาร้องไห้จนตาแทบหลุด เพราะเห็นว่าเขาไม่อยู่แล้ว

ทำไมเขาถึงใจดำได้ขนาดนั้น เขาใจจืดกับเธอขนาดที่ไม่สามารถแสดงความเป็นห่วงเธอได้สักนิดเลยเหรอ?

เจย์เดินเข้ามาหาเธอ ชำเลืองมองเธอเล็กน้อยก่อนเดินผ่านเธอไปเข้าลิฟต์

ความเย็นเยียบราวน้ำแข็งที่ปกคลุมทั้งร่าง รวมถึงแววตาห่างเหินของเขาทำให้แองเจลีนงงงวย

ก่อนนี้ระหว่างเขาทั้งคู่อะไร ๆ ก็ดูดีขึ้นมากแล้วนี่นา แล้วนี่เกิดอะไรขึ้นจู่ ๆ เขาถึงกลับมาเย็นชาอีกครั้ง?

ในลิฟต์ทั้งสองต่างก็ไม่พูดอะไร บรรยากาศก็ดูหนักอึ้งไปด้วย

“นี่ เจอเจ้านายตัวเองก็ไม่คิดจะทักทายสักคำหน่อยเลยเหรอ?” แองเจลีนไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากเอ่ยปากทำลายความเงียบนี้

เจย์ยังคงหน้านิ่งไม่ยิ้ม ชำเลืองมองเธอด้วยสายตาอ่านไม่ออกโดยไม่พูดอะไรสักคำ

“เมื่อคืนนี้นายไม่เป็นสุภาพบุรุษเลยสักนิด นายทิ้งเจ้านายที่เมาขนาดนั้นไว้ที่บ้านคนเดียวได้ยังไงกัน? แถมยังเป็นเจ้านายสาวสวยด้วย นายไม่ห่วงสักนิดเลยเหรอว่าฉันจะเป็นอันตรายอะไรไป?” แองเจลีนถาม

“ผมต่างหากที่จะตกอยู่ในอันตราย ถ้าผมอยู่กับคุณเมื่อคืน” เจย์ตอบ

แองเจลีน “...”

“คุณไม่รู้เหรอว่าตอนเมาคุณบ้าคลั่งไร้สติขนาดไหน? ต่อไปคุณไม่ควรดื่มแล้ว” เขาพูดอย่างเย็นชา

หลังจากพูดออกมาเท่านี้ ราวกับกลัวดอกพิกุลจะร่วง เขาก็กลับมาทำหน้านิ่งและไม่พูดอะไรอีกต่อไป

“นายคงไม่… ไม่ได้โกรธฉันใช่ไหม?” ถ้าเธอไม่ได้รู้จักเขาอย่างดี แองเจลีนคนไม่มีทางรู้ได้ว่าตอนนี้เขากำลังโมโหบึ้งตึงใส่เธออยู่

เมื่อก่อนนั้น เธอเคยถ่ายรูปคู่กับสาวผมสั้นคนหนึ่งที่ดูท่าทางแมน ๆ หน่อย เธอคิดว่าเขาจะดูออกว่าคนในรูปเป็นผู้หญิง แต่ใครจะไปคิดว่าทันทีที่เขาเห็นรูปก็เริ่มบึ้งตึงใส่เธอทันที

เขาเมินเธอไปตั้งสามวัน