ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! นิยาย บท 1062

ฉับพลันเขาก็รู้สึกราวตนจมดิ่งอยู่ในความทุกข์ ครอบครัวที่แม้ไม่สมบูรณ์ของเขาสลายหายไปราวกับฟองสบู่

ตอนนี้เขาเจอกับสิ่งที่เลวร้ายยิ่งกว่าความยากไร้และความไม่สมบูรณ์แบบเสียอีก… นั่นคือการไม่เหลืออะไรเลย

ตอนนี้เขาไม่เหลืออะไรแล้วจริง ๆ ทั้งในแง่วัตถุและในทางจิตใจ

จู่ ๆ เขาก็รู้สึกวิงเวียนหน้ามืด

ขณะที่กำลังรอลิฟต์ มาริลินก็ไล่ตามเจย์มาทันก่อนคว้ามือเขาไว้อย่างหน้าด้าน ๆ พร้อมร้องอ้อนวอน “อย่าเมินฉันสิคะ ที่รักได้โปรดเถอะ ฉันรักคุณจริง ๆ นะคะ”

เจย์แค่นเสียง “ถ้าคุณรักผม แล้วคุณไปมีอะไรกับผู้ชายคนอื่นทำไมกัน?”

มาริลินโอดครวญทั้งน้ำตา “เขาบังคับฉันนะ ฉันไม่ได้ต้องการจะทำแบบนั้นแลย”

เจย์ตาแดงก่ำด้วยโทสะ “คุณคิดว่าผมโง่มากนักเหรอ?”

เมื่อเห็นความเกรี้ยวกราดดุร้ายของเขา มาริลินก็หวาดกลัวจนไม่รู้ว่าควรทำอย่างไร

พอประตูลิฟต์เปิดออก เจย์และมาริลินก็เดินตามกันออกมา

ตอนที่พวกเขามาถึงบ้าน แองเจลีนหน้าซีดเผือดด้วยความหวาดหวั่นเมื่อเธอเห็นเส้นเลือดเจย์กระตุก เธอรีบเข้าไปหาเขาและถามด้วยความเป็นห่วง “นายโอเคไหม เบ็น?”

ถ้าไม่มีเรื่องใหญ่โตเกิดขึ้น ก็เป็นการยากที่จะเห็นคนเย็นชาไร้อารมณ์อย่างเจย์ดูโกรธมากมายขนาดนี้

เจย์มองแองเจลีนและเห็นดวงตาคู่งามดำขลับ ดูกระจ่างใส อ่อนโยนปลอบประโลมยิ่งกว่าน้ำพุกลางหุบเขา

บางทีเธออาจเป็นคนเดียวในโลกนี้ที่ปฏิบัติต่อเขาอย่างดี

แต่เธอเองก็มีชายอื่นอยู่ในหัวใจ

เขาถอนใจอย่างสิ้นหวัง “ผมไม่เป็นอะไร ช่วยให้พวกเขากลับไปเถอะ ผมเหนื่อยมากอยากพักผ่อน”

เธอรู้สึกได้ถึงความอ่อนล้าของเขา แองเจลีนถอนใจอย่างไม่สบายใจก่อนสั่งคนที่เหลือ “กลับกันเถอะ”

เมื่อทุกคนออกจากบ้านเช่าไปแล้ว แองเจลีนก็ได้ยินเสียงล็อกประตูจากด้านใน