ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! นิยาย บท 1077

”คุณแม่หนูไปไหนล่ะ?” เจย์ถามอย่างสงสัย

“คุณแม่ไม่อยู่บ้านค่ะ” เซ็ตตี้น้อยตอบด้วยท่าทางน่าสงสาร

“มาสิ ฉันจะทำอะไรให้หนูกินเอง” เจย์จับมือเซ็ตตี้และเดินลงมาชั้นล่าง

แต่ว่า…

เจย์หยุดเดินเมื่อเขาผ่านห้องกระจกบริเวณระเบียงสวน

ด้วยดวงตาคมดุจเหยี่ยวของเขา เขามองทะลุเข้าไปในห้องกระจกและเห็นกล้องดูดาววางอยู่โดยหันไปทางบ้านของเขา

“นั่นอะไรน่ะ?” เขาถามอย่างสงสัย

โชคยังดีที่เขาคิดว่าแม่ของเซ็ตตี้น้อยนั้นตาบอด ไม่อย่างงั้นเขาคงจะคิดอะไรไปเลยเถิดใหญ่โต

เซ็ตตี้น้อยอธิบายอาย ๆ “นั่นกล้องของป้าหนูเองค่ะ”

พ่อจะรู้ไม่ได้ว่ากล้องนั้นเป็นของแม่ เขาต้องฉุนขาดแน่นอนถ้ารู้ว่าแม่คอยเฝ้าสอดส่องเขาอยู่แบบนั้น

เส้นประสาทที่ผ่อนคลายไปแล้วของเจย์ตึงเขม็งขึ้นมาทันที “แองเจลีน เซเวียร์เหรอ?”

เซ็ตตี้หัวเราะอย่างไม่เป็นธรรมชาติ “ค่ะ”

ใบหน้าหล่อเหลาของเจย์มืดครึ้ม ในที่สุดเขาก็รู้ว่าทำไมแองเจลีนถึงได้พูดว่าเขาเอาแต่สนใจเรื่องอย่างว่าแถมเธอยังกังวลว่า เขาจะติดโรคไวรัสตับมาอีก

นี่เธอคอยแอบดูเขาอย่างนั้นเหรอ?

แต่เพราะว่าการมาสติแตกต่อหน้าเด็กเป็นเรื่องที่ไม่เหมาะสมเท่าไรนัก เจย์จึงได้แต่กดข่มโทสะไว้แล้วพูดเบา ๆ ว่า “ไปกันเถอะ”

เจย์เดินมาถึงห้องครัวและทำซุปเห็ดให้เซ็ตตี้น้อย

เซ็ตตี้ทานซุปอย่างเอร็ดอร่อย “ซุปเห็ดของคุณอร่อยมากจริง ๆ ค่ะคุณเบ็น”

เจย์ยิ้ม “ฉันก็ห่วงว่าเธอจะรู้สึกว่าอาหารบ้าน ๆ ง่าย ๆ แบบนี้กินไม่ได้ เพราะว่าเธอคงชินกับอาหารหรูหรามากกว่า”

เซ็ตตี้น้อยหัวเราะ “คุณแม่บอกว่าชีวิตเราไม่แน่ไม่นอนค่ะ วันนี้เราอาจจะรวยแต่พรุ่งนี้เราอาจจะต้องไปอดอยากก็ได้ เพราะงั้นเราต้องเรียนรู้ที่จะปรับตัว”

เจย์พยักหน้าอย่างเข้าใจเรื่องที่หนูน้อยพูด “แม่ของหนูพูดถูก”

เขามักจะรู้สึกว่าแม่ของเซ็ตตี้นั้นดีอย่างบอกไม่ถูก

ถึงเวลาสามทุ่มตรง

ในที่สุดแองเจลีนก็ลากสังขารเหนื่อยล้ากลับมาถึงบ้าน