ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! นิยาย บท 1076

เธอดึงประตูระบบนิรภัยเปิดออกก่อนเดินจากมาด้วยความเสียใจสุดซึ้ง

ตอนนั้นเองที่เสียงเปียโนไพเราะรื่นหู ดังแว่วออกมาจากในบ้าน

เจย์กำลังเล่นเพลงชื่อ ‘Mountain High River Deep’

แม้คำพูดของเขาจะเย็นชาไม่ถนอมน้ำใจ แต่เสียงเปียโนที่เขาเล่นก็ยังแสดงให้เห็นว่าเขานั้นยังรู้สึกขอบคุณมาริลินอยู่บ้าง

เขาไม่ใช่พระอิฐพระปูน เขาจะไม่รู้สึกอะไรเลยได้อย่างไรกัน?

มาริลินช่วยชีวิตเขาไว้ ตลอดระยะเวลาสามปีที่ผ่านมาเขาก็มีความรู้สึกขอบคุณเธอ แม้ว่าเธอจะทำผิดแต่ก็เถียงไม่ได้ว่าเธอเป็นคนมอบชีวิตใหม่ให้เขา

ในที่สุดประตูที่แง้มอยู่ก็ปิดสนิท

บานประตูที่ไม่หนานักนั้นเป็นเหมือนตัวกั้นระหว่างเบ็นและมาริลินที่อยู่ในโลกสองใบที่ต่างกันโดยสิ้นเชิง

เจย์เล่นเพลง ‘Mountain High River Deep' ด้วยใบหน้าไร้อารมณ์ซ้ำแล้วซ้ำเล่า

ราวกับว่าเขากำลังเอ่ยอำลาให้กับอดีตที่แสนใสซื่อและโง่เขลาของตัวเอง

สุดท้ายเขาก็ลุกขึ้นยืนข้างหน้าบานหน้าต่างกระจกโค้งอย่างหงุดหงิดใจและเปิดม่านออก

แสงอาทิตย์ยามเย็นสาดส่องเข้ามาทางหน้าต่างกระทบขาตั้งไม้สีขาว

ดวงตาเหยี่ยวของเจย์หรี่ลงเล็กน้อย เขาดึงผ้าสีขาวที่คลุมขาตั้งไว้ด้วยมือสั่นเทา

ภาพใบหน้าของแองเจลีนที่ปราศจากการตกแต่งจ้องมองตอบเขามาด้วยรอยยิ้มน้อย ๆ และดูสงบนิ่ง

เธอดูเหมือนสาวน้อยในห้วงรัก คิ้วเธอดูนุ่มนวลละมุนละไม สายตาก็เต็มไปด้วยความอ่อนหวานรักใคร่ รอยยิ้มใสบริสุทธิ์ของเธอดูอิสรเสรี หัวใจของเขารู้สึกได้ถึงความโหยหาความรักนั้น

เขารู้สึกสับสนงงงวยกับความรู้สึกของตนในตอนนี้ เห็นได้ชัดว่า เธอนั้นแจ่มชัดอยู่ในความทรงจำของเขา แต่ทำไมเธอถึงไม่แสดงทีท่าว่าคุ้นเคยกับเขาเลยเวลาที่เขาอยู่ต่อหน้าเธอ?

บางทีนี่อาจจะเป็นแค่รักข้างเดียวสินะ?

เขาเอาผ้าคลุมรูปบนขาตั้งกลับไปอย่างหดหู่

จากนั้นก็มองออกไปนอกหน้าต่างด้วยสีหน้าว่างเปล่า

เมื่อไหร่กันที่ครอบครัวเขาจะมารับเขากลับบ้าน?