ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! นิยาย บท 110

ก่อนที่ซิดนีย์จะได้กล่าวลาจบ เจย์ก็ตะโกนใส่เธอ "ไสหัวไป!"

ซิดนีย์กลัวมากจนสะดุดล้มตอนออกไป

ทั้งห้องเหลือเพียงโรสและเจย์แล้วตอนนี้ ทั้งสองจ้องหน้ากันด้วยสายตาโกรธแค้น บรรยากาศทั้งห้องลดต่ำถึงขีดสุด

"โรส กล้าดียังไงมาขู่ฉัน รู้ไหมว่าตลอดหลายปีที่ผ่านมา เธอเป็นคนแรกที่กล้าขู่ฉัน?" เจย์กัดฟัน

โรสยิ้มอย่างมีชัย "นับเป็นเกียรติอย่างยิ่ง ขอบคุณค่ะ!"

ท่าทางของเจย์พลันดำมืดลง "ในเมื่อเธออยากจะออกจากเมือง อิมพีเรียล นัก ฉันจะจองไฟลท์ให้เธอกับลูกสาวเลย! สำหรับร็อบบี้น้อย เธอลืมเรื่องเอาตัวเขาไปด้วยได้เลย"

โรสพลันหัวเราะ มันเป็นหัวเราะที่ดูข่มขื่น

เจย์ทำกับเจนสันและร็อบบี้น้อยเหมือนพวกเขาเป็นอัญมณีล้ำค่า แต่เขากลับทอดทิ้งเธอและลูกสาวของพวกเธอเอง อย่างไรก็ตาม เซ็ตตี้ก็เป็นลูกสาวของเขา มันไม่โหดร้ายและไม่ยุติธรรมกับเซ็ตตี้เกินไปเหรอที่เขาทำกับเธออย่างเย็นชาและไร้หัวใจแบบนี้?"

"ท่านอาเรส ฉันจะไม่ให้ร็อบบี้น้อยกับนายหรอก" โรสกล่าวพร้อมกัดฟันกรอด

เจย์กลับไปนั่งที่ของเขา กลับมามีท่าทีสง่างามและจองหองอีกครั้ง "ฉันจะรอ"

โรสเย้ยก่อนจะกลับไป

เมื่อโรสออกจากออฟฟิศของเจย์ เธอก็ได้รับสายจากแม่ของเธอ

ไม่คาดคิดเลย ตั้งแต่แม่ของเธอเข้ารักษาที่แกรนด์เอเซีย เจย์ก็ควบคุมแม่ของเธออย่างแน่นหนา ไม่ใช่แค่เธอจะไม่ได้พบแม่เลย แต่เธอยังไม่สามารถโทรไปหาแม่เธอได้อีกด้วย

"เธอรู้อยู่แล้วว่ามันมีเพียงวิธีเดียว… สิทธิ์การเลี้ยงดูร็อบบี้น้อย"

โรสจ้องเขาอย่างหดหู่

เพื่อให้ได้ว่าซึ่งสิทธิ์การเลี้ยงดูร็อบบี้น้อย เขาทั้งโจมตี ลอยล์ เอ็นเตอร์ไพรส์ และข่มขู่แม่ที่ป่วยหนักของเธอ เขามันไร้ซึ่งจิตสำนึก

โรสรีบปล่อยมือเขาแล้วเดินตึงตังออกไป เธอจะไม่ยอมแพ้จนนาทีสุดท้าย

เจย์มองดูร่างเล็กที่เดินออกไปตามทาง เธอดูมีความพยายามสูง สายตาของเขาเริ่มดูลึกซึ้งและอ่านยาก

'ก็แค่ปลาเค็ม ฉันอยากจะรู้ว่าเธอจะเอาตัวรอดยังไงในสถานการณ์แบบนี้...'