ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! นิยาย บท 1118

”ถึงเวลามื้อเช้าแล้วค่ะ เจย์บี้” แองเจลีนยิ้มให้อย่างสดใส สีหน้าดูร่าเริง

เจย์ลุกขึ้นนั่ง โดยเขายังเปลือยท่อนบน

แองเจลีนมองร่างกายแสนหล่อเหลาที่เหมือนเทพเจ้ากรีกของเขาแล้วเลียริมฝีปาก

เจย์ “...”

“นี่คุณมองตรงไหนกัน? ไม่อายบ้างเลยเหรอ?”

แองเจลีนแลบลิ้นแล้วพูดงึมงำ “ทำอย่างกับว่าฉันไม่เคยเห็นอย่างนั้นแหละ”

เจย์รู้สึกว่าเขาเป็นฝ่ายเสียเปรียบขึ้นมาทันที

เธอยังคงจำได้ว่ารูปร่างของเขาเป็นอย่างไร แต่เขากลับจำไม่ได้ว่ารูปร่างของเธอเป็นอย่างไร เมื่อคืนนี้เขามีโอกาสดีแล้วแท้ ๆ แต่เขาก็เลือกที่จะปล่อยเธอไปก่อนเพราะเห็นว่าเธอหลับสนิท

เจย์หันมามองหน้าแองเจลีน “เข้ามาสิ ขอผมมองคุณชัด ๆ หน่อย”

แองเจลีนยกมือกุมหน้าอกแล้วหนีไป

เมื่อเจย์ลงมาที่ห้องครัวหลังจากที่แต่งตัวเรียบร้อยแล้ว แองเจลีนกำลังปอกไข่และวางบนจานเขาอย่างระมัดระวัง

จากนั้นเธอก็ส่งถ้วยซุปเห็ดให้เขาซึ่งเธอเพิ่งอุ่นจนได้อุณหภูมิที่พอเหมาะ

เจย์มองเธอด้วยแววตาขุ่นเคือง “นี่คุณเห็นผมเป็นเด็กไม่ยอมโตเหรอไง?”

แองเจลีนเผยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ “ถ้าฉันประคบประหงมจนคุณทำอะไรไม่เป็น คุณก็จะไม่จากฉันไปไหนอีกไง”

เจย์มองอาหารที่เปี่ยมคุณค่าทางอาหารแต่ไม่หนักบนโต๊ะแล้วขมวดคิ้ว “ผมไม่ชอบกินอาหารเช้าที่ซื้อมา”

แองเจลีนตอบ “ฉันตื่นแต่เช้ามาทำซุปเห็ดที่ให้คุณ ฉันทำไข่แล้วก็เค้กชิฟฟ่อนนี่ฉันก็ทำเองเหมือนกัน”

เจย์หยิบเค้กชิฟฟ่อนเข้าปากแล้วแน่นอนว่ามันรสชาติต่างจากเค้กที่ซื้อมาจากร้านข้างนอก

มันนุ่มเบาแล้วหวานเล็กน้อย ไม่เหมือนเค้กชิฟฟ่อนที่ขายตามร้านซึ่งมักจะหวานเกินไป

จากนั้นเขาก็ชิมซุปเห็ด รสชาติเครื่องเทศในซุปไม่แรงเกินไปหรือเค็มเกินไป แถมรสสัมผัสก็เป็นแบบที่เขาชอบพอดี

เจย์มองเธออย่างไม่อยากเชื่อ “นี่อร่อยกว่าที่ทำขายอีก คุณหัดทำมานานแค่ไหนแล้วเนี่ย?”

เมื่อแองเจลีนได้ยินคำชมของเขา เธอก็ยิ้มกริ่ม “คุณท้องไส้ไม่ค่อยดี ฉันก็เลยหัดทำอาหารที่ช่วยรักษาอาการโรคกระเพาะให้คุณมาตั้งแต่เด็ก ๆ แล้ว”