ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! นิยาย บท 1124

”ฉันควรทำยังไงดี?” แองเจลีนถอนใจอย่างหดหู่

“ฉันไม่เคยคิดเลยว่าวันหนึ่งคุณจะเป็นคนที่ทำให้ฉันพ่ายแพ้”

ร่างกายเธอเริ่มสั่นเทา เธอรู้สึกได้เลยว่าเรี่ยวแรงที่มีกำลังค่อย ๆ หมดไป

ทันทีที่รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ แองเจลีนก็รีบเรียกเซย์นมา “พาฉันไปโรงพยาบาลทีเซย์น”

เซย์นแบกแองเจลีนขึ้นหลังแล้วรีบพาเธอไปที่โรงพยาบาลแกรนด์ เอเซียที่อยู่ตึกตรงข้ามกัน

ทางโรงพยาบาลสั่งให้แองเจลีนต้องเข้านอนพักเพื่อสังเกตอาการในโรงพยาบาล และด้วยหลายเรื่องที่เกิดขึ้นในแกรนด์ เอเซียตอนนี้แองเจลีนจึงต้องการให้ทางโรงพยาบาลเก็บเรื่องอาการป่วยของเธอไว้เป็นความลับ

เซย์นถามแองเจลีน “เราควรบอกนายท่านอาเรสไหม?”

แองเจลีนส่ายหน้า “ไม่ล่ะ ตอนนี้เขาไม่ได้อยู่ข้างเดียวกับฉัน ถ้าเขารู้ว่าฉันไม่สบายเขาอาจจะเอาไปบอกคุณนายอาเรส แล้วถ้าเป็นแบบนั้น เบล เอนเตอร์ไพรส์ก็จะฉวยโอกาสเข้าโจมตีแล้วอาจสร้างความเสียหายใหญ่หลวงให้แกรนด์ เอเซียได้”

เมื่อได้ยินแบบนั้น เซย์นก็ถอนใจมาอย่างหม่นหมอง

หลังจากเข้าร่วมการประชุมครูและผู้ปกครองที่โรงเรียนเรียบร้อย เจย์ก็พาเซ็ตตี้กลับไปที่สวนบันทึกรัก

เมื่อมาถึงที่พักทั้งพ่อและลูกสาวต่างก็พากันผิดหวังที่ไม่เห็นแองเจลีน

เจย์โทรหาแองเจลีนแต่เสียงตอบรับสัญญาณกลับไม่สามารถติดต่อเลขหมายปลายทางได้

เจย์โยนมือถือลงบนโซฟาอย่างหงุดหงิดใจ

เมื่อมองเห็นท้องฟ้าด้านนอกที่เริ่มมืด สีหน้าของเจย์ก็มืดครึ้มเช่นกัน

“ปกติแม่หนูกลับบ้านดึกแบบนี้บ่อยเหรอ เซ็ตตี้?”

เซ็ตตี้น้อยคิดชั่วขณะก่อนตอบ “คุณแม่มักจะกลับบ้านตรงเวลาหรือไม่ก็ไม่กลับมาเลยค่ะ ถ้าคุณแม่ไม่กลับบ้าน บางทีแม่ก็จะไปอยู่กับน้าโจเซฟิน พวกเขาสนิทกันมากจนนอนเตียงเดียวกันได้ แล้วก็กระซิบคุยเรื่องความลับให้กันฟังไม่จบไม่สิ้น”

ใบหน้าหล่อเหลาของเจย์ยิ่งดูกระอักกระอ่วน

นอนร่วมเตียงแล้วกระซิบกระซาบความลับกันเหรอ?

ตอนที่พวกเขานอนด้วยกัน แองเจลีนไม่ได้คุยกับเขาสักคำ

พอคิดแล้วเจย์ก็รู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาโดยไม่รู้สาเหตุ

“หนูลองโทรหาคุณแม่หน่อยเซ็ตตี้น้อย” เพื่อที่จะทดสอบแองเจลีน เจย์เลยขอให้เซ็ตตี้เป็นคนโทรหาเธอ

เซ็ตตี้ยกข้อมือขึ้นมาแล้วก็กดเบอร์โทรจากสมาร์ทวอทช์ของเธอ จากนั้นเสียงใสของแองเจลีนก็ดังเข้าหูพวกเขา “ว่าไงเซ็ตตี้น้อย?”

ดวงตาเหยี่ยวของเจย์มืดหม่นลงเล็กน้อย ทุกสายที่เขาโทรไปล้วนติดต่อเธอไม่ได้ แต่เซ็ตตี้กลับติดต่อได้ด้วยการโทรแค่สายเดียว

เซ็ตตี้ถามอย่างเรียบร้อย “คุณแม่คะ คืนนี้แม่จะกลับบ้านไหม?”

“อ๋อ วันนี้แม่ไม่กลับบ้านจ้ะ เข้านอนแต่หัววันนะลูก บ๊ายบายจ้ะ” แองเจลีนตัดสายอย่างรวดเร็ว

เซ็ตตี้มองพ่อของเธอ “คุณแม่บอกว่าวันนี้ไม่กลับบ้านค่ะ”

เจย์หยิบมือถือขึ้นมาจากโซฟาแล้วลองโทรหาแองเจลีนอีกหน

แต่เขาก็ยังได้ยินข้อความตอบรับเหมือนเดิม… “ไม่สามารถติดต่อเลขหมายปลายทางได้ในขณะนี้…”

เจย์แน่ใจแล้วว่าแองเจลีนบล็อกเบอร์โทรของเขา เขาเดือดดาลมากจนปามือถือลงกับพื้น “กล้าดียังไงมาบล็อกเบอร์ของฉัน แองเจลีน เซเวียร์? นี่มันหมายความว่ายังไงกัน?”

เซ็ตตี้น้อยเดินเข้ามาหาพร้อมกอดศีรษะของเขาเอาไว้ และเอ่ยปลอบใจ “อย่าโมโหคุณแม่เลยนะคะคุณพ่อ”

เจย์ตอนนี้หน้ามืดด้วยโทสะ “คุณแม่ของลูกเป็นคนโกหก หล่อนใช้ชีวิตอยู่กับคำโกหกมาตลอด หล่อนต้องการอะไรกันแน่?”