ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! นิยาย บท 1125

เซ็ตตี้น้อยพูดพร้อมด้วยน้ำตาเอ่อคลอ “คุณแม่ไม่ใช่คนโกหกนะคะ คุณแม่ต้องมีเหตุผลอะไรแน่ ๆ”

เจย์มองเซ็ตตี้ ใจเขาอ่อนยวบเมื่อเห็นสีหน้าอ่อนหวานน่ารักของเธอ เขารูัตัวว่าไม่ควรจะอารมณ์เสียต่อหน้าเด็ก

เจย์ลุกขึ้นจากโซฟาหลังเงียบไปชั่วครู่ ก่อนพูดว่า “เราไปรับคุณแม่กันดีกว่าเซ็ตตี้น้อย ทำไมหนูไม่โทรหาแม่ตอนนี้เลยล่ะแล้วถามว่าแม่อยู่ที่ไหน?”

เซ็ตตี้ทำตามคำแนะนำของเจย์แล้วก็โทรหาแองเจลีน แต่คราวนี้โทรศัพท์ของแองเจลีนติดต่อไม่ได้แล้ว

ไม่ต้องเดาว่าเจย์จะดูหงุดหงิดมากแค่ไหน

ที่โรงพยาบาลแกรนด์ เอเซีย

แองเจลีนกำลังนอนอยู่บนเตียงตรวจ แล้วกำลังให้หมอตรวจเช็คร่างกายอย่างละเอียด ผลการตรวจก็ออกมาเหมือนเดิมทุกครั้ง… “เราหาความผิดปกติของอวัยวะใด ๆ ไม่พบ อาการนั้นเกิดเพราะร่างกายของคุณตอบสนองกับความเครียดและอาการตื่นตระหนกอย่างฉับพลัน พักผ่อนสักสองสามวันบางทีอาการที่เป็นอาจจะดีขึ้น”

หมอรู้ดีว่าแองเจลีนไม่ชอบการทานยามากแค่ไหน ดังนั้นเขาจึงไม่ได้สั่งจ่ายยาให้เธอ แต่แองเจลีนกลับทำให้เขาประหลาดใจด้วยการขอยาเอง “ช่วยสั่งจ่ายยาให้ด้วยค่ะ ขอยาที่แรง ๆ เลยนะเพราะว่าฉันต้องการหายให้ไวที่สุด”

หมออึ้งไปเล็กน้อย “คุณไม่ห่วงเรื่องที่ว่าต่อไปจะต้องอาศัยยาไปตลอดรวมถึงผลข้างเคียงของยาแล้วเหรอครับ?”

แองเจลีนตอบอย่างหนักแน่น “ตอนนี้แกรนด์ เอเซียกำลังอยู่ในสถานการณ์ที่เสี่ยง ไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าการปกป้องมันแล้ว”

ดังนั้นหมอจึงสั่งจ่ายยาคลายเครียดมาให้แองเจลีน

แองเจลีนรับยามาแล้วก็กลับไปที่กสวนบันทึกรักพร้อมกับเซย์น

ตอนนั้นเป็นเวลาตีหนึ่งแล้ว

เมื่อเซย์นเปิดประตูของวิลล่า เธอก็มองเห็นแสงจาง ๆ ผ่านดวงตาที่พร่าเลือน สัญชาตญาณบอกเธอว่าไฟในห้องนั่งเล่นนั้นยังเปิดอยู่แล้วต้องมีใครอยู่ในห้อง

“เซ็ตตี้น้อย” เพราะว่าตามองไม่เห็น แองเจลีนจึงได้แต่ร้องเรียกออกไปอย่างไม่แน่ใจ

เจย์นั่งไขว่ห้างอยู่บนโซฟา เขาใส่เสื้อสีขาวที่ตัดเย็บมาอย่างดี กางเกงผ้าสูทสีดำ บวกกับสีหน้าเย็นชาจริงจังของเขาก็ทำให้เขาเหมือนพระราชาผู้ทรงเกียรติ

เซย์นดึงมือแองเจลีนเบา ๆ “นั่นนายท่านอาเรส แองเจลีน”

แองเจลีนยืนหลังตรงทันที ดวงตาเธอกระจ่างคมปลาบ จากนั้นเธอก็ปล่อยมือเซย์นแล้วก็เดินเชิดหน้าเข้าไปหาเขา