ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! นิยาย บท 1126

แองเจลีนรู้สึกหัวใจเจ็บแปลบขณะที่เธอแค่นหัวเราะพร้อมถาม “ทำไม?”

เจย์รู้สึกขุ่นเคือง

ทำไมชายสูง 7 ฟุตอย่างเขาต้องมานั่งยอมให้ภรรยาซักไซ้ ทั้งที่เขาควรเป็นคนถามเธอว่าทำไมถึงกลับบ้านดึก?

“ตอบคำถามผมมาก่อน ทำไมคุณถึงกลับบ้านดึก?”

แองเจลีนตอบ “ฉันทำงานล่วงเวลาน่ะ”

เจย์แค่นเสียงเยาะ ข้อแก้ตัวของผู้หญิงคนนี้ช่างไร้น้ำหนักไม่น่าเชื่อถือ “งั้นทำไมคุณไม่รับสายผม?”

แองเจลีนตอบ “ฉันไม่ได้ยินเสียงโทรศัพท์”

เจย์ผุดลุกจากที่นั่งและคำรามก้องด้วยความโกรธ “คุณช่วยซื่อสัตย์กับผมบ้างได้ไหม แองเจลีน?”

แองเจลีนถามเสียงอ่อนล้า “แล้วคุณจะเชื่อฉัน 100 เปอร์เซ็นต์ไหม?”

เจย์หันหลังแล้วจากไปอย่างเดือดดาล เมื่อเขาเดินผ่านเธอเขาก็กัดฟันพูดว่า “ตราประทับที่ผมให้เซร่าไปเป็นของปลอม”

จากนั้นเขาก็เดินออกไปด้านนอก

แองเจลีนอึ้งงมโง่ เธอยื่นมือออกไปคว้ามือเขาไว้ทันทีอย่างไม่อาย

“ปล่อยผม” เจย์สั่งด้วยน้ำเสียงเกรี้ยวกราด

แองเจลีนโดนพลังของเขากดข่มจนกลัว แล้วยอมปล่อยมืออย่างเชื่อฟัง

“ฉันอธิบายได้ เจย์บี้” แองเจลีนกล้าว

เจย์กัดฟันและแค่นเสียงพูด “ผมแม่งคงโคตรโง่ ถ้ายังเชื่อคุณอีก”

พอพูดจบเขาก็ผลุนผลันจากไป

แองเจลีนมองแผ่นหลังของเจย์ที่ค่อย ๆ ห่างออกไปแล้วถอนใจออกมา

[อย่าโกรธแม่เลยนะคะ]

[รีบกลับมาบ้านเถอะค่ะคุณพ่อ หนูคิดถึงคุณพ่อมากนะคะ]

…

ความรู้สึกผิดหวังผุดขึ้นในหัวใจที่แสนเย็นชาของเจย์ ในบรรดาข้อความมากมายนั้นไม่มีสักข้อความที่มาจากแองเจลีน เขาออกมานานขนาดนี้แล้ว ทำไมผู้หญิงคนนี้ถึงยังไม่ห่วงเขาเลยสักนิด

แม้ว่าเธอจะมีข้อเสีย แต่แองเจลีนก็เป็นเหมือนจุดที่อ่อนโยนในใจของเขา

เจย์ :[คุณพ่อจะยังไม่กลับไปบ้านสักพักนะ]

หลังจากที่กดส่งข้อความ เขาก็วางมือถือไว้ข้างตัวก่อนที่จะได้ยินเสียงเตือนดังขึ้นมาอีกครั้ง

เขาปลดล็อกมือถืออย่างใจลอย และเมื่อเขาเห็นว่าเป็นข้อความจากแองเจลีน ดวงตาของเขาก็เบิกกว้าง