ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! นิยาย บท 1127

แองเจลีน : [ฉันผิดเองค่ะ เจย์บี้ ทั้งทุเรียน คีย์บอร์ดและก็ลูกคิดมีพร้อมแล้ว ฉันจะคุกเข่าทับไว้แล้วรอคุณกลับมา]

น้ำแข็งเย็นเยียบในดวงตาของเจย์ละลายลง

“โอ๊ย แม่สาวคนนี้”

เห็นได้ชัดว่าเขานั้นยังโมโหไม่หาย แต่ว่าน้ำเสียงของเขาก็อ่อนลง

เจย์กลับไปที่สวนบันทึกรักตอนเช้าตรู่วันรุ่งขึ้น

สิ่งที่เขาได้เห็นก็คือเซ็ตตี้น้อยที่กำลังนั่งทานอาหารเช้าในห้องอาหารเพียงลำพัง

เมื่อเจย์มองหาแล้วไม่เห็นแองเจลีน เขาก็ถามด้วยน้ำเสียงผิดหวัง “คุณแม่อยู่ไหนล่ะ?”

“คุณลุงมารับคุณแม่ไปทำงานแล้วค่ะ” เซ็ตตี้น้อยตอบ

เจย์ขมวดคิ้ว เมื่อคืนนี้เธอเอ่ยขอโทษอย่างจริงใจแต่ว่าเธอก็ยังคงออกไปทำงานแต่เช้าแล้วก็กลับมืดค่ำเหมือนเดิม โดยไม่มีความคิดว่าจะเปลี่ยนพฤติกรรม

เมื่อเซ็ตตี้น้อยสังเกตเห็นสีหน้าเย็นชาของพ่อ เธอก็รีบหยิบห่อยาออกมาจากลิ้นชักแล้วก็โยนไปให้เจย์พร้อมบอกว่า “คุณพ่อคะ ช่วงนี้ต้องมีบางอย่างเลวร้ายเกิดขึ้นที่บริษัทแน่นอนที่กระตุ้นอาการวิตกกังวลของแม่อีกแล้ว เมื่อก่อนคุณแม่จะใช้แค่แรงใจก้าวผ่านอาการพวกนี้ไปได้ แต่คราวนี้คุณแม่ถึงกับเอ่ยปากขอให้หมอจ่ายยาให้”

เจย์อ่านฉลากยาและเมื่อเขาเห็นผลข้างเคียงของยา สีหน้าเขาก็หม่นลง

“คุณแม่มีอาการวิตกกังวลรุนแรงมากเลยเหรอ? ทำไมหมอถึงสั่งจ่ายยาที่มีผลข้างเคียงรุนแรงแบบนี้ให้ล่ะ?”

เซ็ตตี้น้อยตอบ “ตั้งแต่คุณพ่อเกิดอุบัติเหตุเมื่อสามปีก่อน คุณแม่ก็มีอาการผิดปกติทางกายเพราะจิตใจ ก่อนหน้านี้คุณแม่ก็แค่ตามองไม่เห็นชั่วคราว แต่หนนี้เหมือนจะลามไปที่ร่างกายด้วย เมื่อคืนหนูเห็นคุณแม่มือสั่น”

เจย์อึ้งงันไป…

ความรู้สึกผิดผุดขึ้นในใจของเขา กลายเป็นว่าเมื่อคืนนี้แองเจลีนไม่สบาย เขาไม่น่าระเบิดอารมณ์ใส่เธอเลย

เจย์มองเซ็ตตี้น้อย “หนูรู้ไหมว่าทำไมคุณแม่ถึงถูกวินิจฉัยว่าเป็นโรควิตกกังวลน่ะเซ็ตตี้?”

เซ็ตตี้น้อยน้ำตาคลอ “นั่นก็เป็นเพราะคุณพ่อไงคะ คุณพ่อรู้ไหมว่าคุณแม่โศกเศร้าแค่ไหนที่จู่ ๆ คุณพ่อก็หายตัวไปเมื่อสามปีก่อน? คุณแม่ร้องไห้ทั้งวันทั้งคืน แล้วคุณแม่ก็เกือบตายเพราะว่ากัดข้อมือตัวเอง ถ้าลุงเซย์นไม่มัดแม่ไว้ ป่านนี้หนูก็คงเป็นเด็กกำพร้าไปแล้ว”