เขาเดินเข้ามาด้วยสีหน้าเคร่งเครียดแล้วพูดกับเกรย์สันและเซย์นว่า “ออกไปทั้งสองคนเลย”
เกรย์สันลากเซย์นไปด้วยกันแล้วรีบออกจากห้องทำงานไป
เจย์ก้มลงมองแองเจลีนแล้วถามเธอ “เมื่อคืนคุณไปโรงพยาบาลมาใช่ไหม?”
ตอนนี้เธอรู้แล้วว่า ถ้าโกหกเขาอีกเธอจะต้องเจอปัญหาแน่ ๆ ดังนั้นแองเจลีนจึงไม่กล้าโกหกแล้วพยักหน้า “อืม”
บรรยากาศแบบเป็นศัตรูที่แผงอยู่ในแววตาของเจย์จางหายไป เหลือแต่ความห่วงใยเข้ามาแทนที่
“แล้วหมอว่ายังไงบ้าง?”
“หมอบอกว่าฉันไม่เป็นไร แค่ต้องกินยาให้ตรงเวลา” แองเจลีนพยายามพูดด้วยท่าทีที่ดูสงบนิ่งที่สุดเท่าที่เธอทำได้
เจย์สั่งอย่างเด็ดขาด “หยุดกินยาซะ คุณไม่ต้องกินยาที่มีผลข้างเคียงรุนแรงแบบนั้นหรอก”
ดวงตาแองเจลีนน้ำตาเอ่อ “แต่ฉันจะมองไม่เห็นถ้าไม่กินยา ตอนนี้แกรนด์ เอเซียต้องการฉัน…”
เจย์คำรามอย่างโมโห “แกรนด์ เอเซียไม่มีค่าอะไรถ้าเทียบกับสุขภาพของคุณ”
เมื่อรู้ตัวว่าเขาอาจจะกำลังทำให้เธอกลัว เขาก็พูดให้นุ่มนวลขึ้นแล้วพูดต่อ “ตราบใดที่คุณสบายดี แองเจลีน แค่เรื่องนี้เท่านั้นที่สำคัญ”
แองเจลีนพยักหน้าพร้อมยิ้ม “อืม”
เจย์ดึงเธอเข้ามากอด เสียงคาดคั้นเปี่ยมโทสะของเขาก็เปลี่ยนเป็นเสียงกระซิบแผ่วเบา “ทำไมเมื่อคืนคุณไม่ยอมบอกความจริงกับผม?”
แองเจลีนลูบปลายคางเขาและพูดว่า “มันเป็นเรื่องสำคัญมากที่แกรนด์ เอเซียต้องเก็บเรื่องอาการป่วยของผู้บริหารไว้เป็นความลับ เมื่อคืนนี้ฉันคิดว่าคุณมาเป็นสายให้คุณนายอาเรส ฉันก็เลยไม่กล้าจะบอกความจริงกับคุณ”
เจย์นิ่วหน้าแล้วพูดอย่างขมขื่น “แกรนด์ เอเซีนสำคัญกว่าผมอีกเหรอ?”
“คุณทั้งคู่สำคัญเท่ากัน”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส!