ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! นิยาย บท 1129

เมื่อเจนสันเข้ามาในระบบของแกรนด์ เอเซีย เขาก็เห็นถึงความผิดปกติในทันที ระบบมันเป็นอัมพาตและกองทุนหุ้นก็ถูกโอนย้ายออกไป

ดวงตาสีดำเปี่ยมเสน่ห์ของเจนสันเย็นเยียบในทันใด

“แกกล้าดียังไงมาสร้างปัญหาให้แม่?”

“พวกแกคงอยากตายสินะ”

เขาเป็นแฮกเกอร์ที่มีพรสวรรค์ รวมถึงได้รับการชี้แนะสั่งสอนจากคุณพ่อที่เป็นอัจฉริยะตั้งแต่ยังเด็ก ดังนั้นเจนสันจึงมีทักษะและพรสวรรค์ของการแฮ็กที่โดดเด่น

เมื่อเขาเข้ามาเรียนที่สถาบันเยาวชนแห่งตำนานครั้งแรก ทักษะความสามารถการแฮ็กของเจนสันก็เหนือชั้นกว่าครูและนักเรียนคนอื่นในชั้นเรียนวิชาแฮกเกอร์ ไม่กี่ปีที่ผ่านมา เขาก็ยิ่งศึกษาค้นคว้าลึกลงไป แล้วก็มีทักษะการแฮ็กที่เหนือชั้นล้ำหน้าขึ้นไปอีก

เจนสันใช้เวลาเพียงแค่ไม่กี่นาทีก็รู้ที่อยู่ไอพีของแฮกเกอร์คนนั้น เมื่อเห็นว่าที่อยู่ไอพีชี้ชัดไปที่เบล เอนเตอร์ไพรส์ ใบหน้าหล่อเหลาของเจนสันก็มืดครึ้ม

“พวกแกต้องจ่ายค่าตอบแทนสาหัสเลยที่กล้ามารังแกคุณแม่”

เพื่อเป็นการแก้แค้น เจนสันล้างกองทุนหุ้นของเบล เอนเตอร์ไพรส์จนไม่เหลือแล้วก็ปล่อยไวรัสที่รุนแรงน่ากลัวไว้ในหน้าเวปไซต์ของพวกเขา

หลังจากแก้แค้นเรียบร้อย เขาก็เริ่มแก้ไขระบบของแกรนด์ เอเซีย

เมื่อคิดว่าตอนนี้คงไม่มีใครในแกรนด์ เอเซียที่มีความสามารถมากพอจะรับมือกับแฮกเกอร์ของฝ่ายศัตรูได้ เขาก็คิดว่าตนน่าจะล็อกระบบภายในของแกรนด์ เอเซียเอาไว้เสียเลย

หลังจากที่ปิดคอมแล้ว เจนสันก็พยายามทำใจให้สงบแต่ก็ไม่เป็นผล

สัญชาตญาณบอกเขาว่า ตอนนี้กำลังมีการฟาดฟันกันอย่างดุเดือดในแวดวงธุรกิจของเมืองอิมพีเรียล เขาต้องกลับไปอยู่เคียงข้างมารดาให้เร็วที่สุด

เมื่อคิดได้แบบนั้นเจนสันก็เดินเข้าไปในห้องฝึกแบบกลุ่มของวิชาศิลปะป้องกันตัว

ถึงแม้ว่าเขาจะเกลียดการต่อสู้มากแค่ไหน แต่การเอาชนะประลองและล้มเพื่อนร่วมชั้นรวมถึงครูให้ได้ก็เป็นทางเดียวที่เขาจะสามารถจบออกไปจากโรงเรียนนี้ได้อย่างชอบธรรม

เมื่อเพื่อนร่วมชั้นต่างเห็นเจนสัน พวกเขาก็อึ้งจนอ้าปากค้าง “เฮ้ นี่เป็นครั้งแรกเลยมั้ง ที่ไอ้เจ้าขยะนี่เข้ามาในห้องฝึกศิลปะการต่อสู้แบบกลุ่ม ปกติหมอนี่จะแอบฝึกอยู่คนเดียวนี่”

“นายมาทำอะไรที่นี่ เจนสัน?” เพื่อนร่วมชั้นถามเขาอย่างสงสัย

พวกนักเรียนต่างก็พากันเข้ามารุมล้อมเจนสัน “บอกมาหน่อย เจนสัน นายอยากตายแบบไหน?”

ใบหน้าหล่อเหลาของเจนสันปรากฏรอยเยาะอย่างพึงพอใจ “ฉันควรเป็นคนถามคำถามนั้นมากกว่า”

บรรดานักเรียน “...”

พวกเขาถูกเจนสันทำให้เดือดดาลอีกหน

“ไหน ๆ วันนี้นายก็มาที่นี่แล้ว งั้นเราก็มาประลองกันอย่างแฟร์ ๆ ดีกว่า นายเลือกได้เลยว่าอยากจะสู้กับคนไหน ถ้านายแพ้ก็ต้องคุกเข่าแล้วเรียกเราว่า ‘ลูกพี่’ แบบนั้นเป็นไง?”

เจนสันถาม “แล้วถ้าพวกนายแพ้ล่ะ?”

“ฮ่า ๆ มันจะเป็นไปได้ยังไง? พวกเรามีกันตั้งหลายคน นายอาจจะโชคดีเอาชนะพวกเราได้หนึ่งหรือสองคน แต่นายไม่มีทางเอาชนะพวกเราได้ทั้งหมด”

“แล้วถ้าฉันเอาชนะพวกนายที่นี่ได้ทั้งหมดล่ะ?” เจนสันกัดฟันกรอด