ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! นิยาย บท 1130

”ถ้าเป็นแบบนั้นฉันแม่งก็จะเรียกนายว่า ‘ลูกพี่’ เอง” แดน คัลเลน นักเรียนที่มีชื่อเสียงมากคนหนึ่งกล่าวคำสัญญาออกมาอย่างมั่นใจ

เมื่อนักเรียนคนอื่นเห็นว่าแดนประกาศเจตนารมณ์ออกมาอย่างชัดเจน คนอื่น ๆ ก็พากันขานรับ “ฉันด้วย”

เจนสันตอบ “โอเค”

ดวงตาแดนฉายแววขุ่นมัว เขาชี้ไปที่นักเรียนชายที่อ่อนแอที่สุดในชั้นเรียน “นาย ออกไปสู้”

เด็กชายคนนั้นตีลังกากลับหลังขึ้นไปยืนบนลานประลองที่ยกพื้นสูง

“นายปีนขึ้นมาไหวไหม เจนสัน? อยากให้ฉันอุ้มนายขึ้นมาไหม?” เด็กชายล้อเลียน

ประโยคนี้ทำให้นักเรียนคนอื่นหัวเราะกันอย่างฮาเฮ

เจนสันสวมเสื้อยืดสีขาวและกางเกงวอร์มสีดำ ผิวของเขาขาว เส้นผมก็ปลิวไปตามลม เขามีสีหน้าท่าทางไม่แยแสสิ่งใดเหมือนพวกแมว แล้วเขาก็ดูเหมือนเป็นเจ้าชายผู้สูงส่งเดินหลุดออกมาจากหนังสือการ์ตูน เขาเหมือนเจ้าชายที่ต้องมีคนคอยปกป้อง

ตอนนี้เจ้าชายร้องขอการต่อสู้ ทุกสิ่งดูขัดแย้งและผิดที่ผิดทาง ทำให้ภาพที่ปรากฏตรงหน้านั้นยิ่งน่าจับตามอง

เวลานี้ทุกสายตาต่างจับจ้องที่เจนสัน ทุกคนสนใจใคร่รู้ว่าเจ้าชายผู้สูงส่งนี้จะทำตัวเองขายหน้าแบบไหน

เจนสันเดินขึ้นหน้าไปสองสามก้าว แล้วกระโดดขึ้นไปประจำที่บนลานประลองรวดเร็วปานสายฟ้าแลบ

เห็นได้ชัดว่าเขามีความสามารถในการกระโดดที่ไม่ธรรมดา เพราะว่าเขาสามารถกระโดดขึ้นไปได้โดยไม่ต้องอาศัยการวิ่งเพื่อเสริมแรงเลย

แม้แต่แดนเองก็ยังประหลาดใจ “แหม แหม นี่เขาก็ไม่ธรรมดาเลยใช่ไหม?”

ชั่วขณะที่เขากำลังอึ้งกับทักษะการกระโดดที่ไม่ธรรมดาของเจนสัน จังหวะต่อมาเขาก็ได้ยินเสียงร้องโหยหวนของเด็กชายที่เขาส่งให้ขึ้นไปสู้ขณะที่เด็กคนนั้นกระเด็นตกลงมาจากลานประลอง แดนไม่แม้แต่เห็นเจนสันแตะตัวเด็กคนนั้นเลยสักนิด

“ทำไมพวกนายไม่ขึ้นมาสู้พร้อม ๆ กันเลยล่ะ?” เจนสันยืนอยู่บนเวทีสูง มองดูเหมือนจักรพรรดิเยาว์วัยที่เปี่ยมไปด้วยพลัง และก็ดูแข็งกร้าวราวกับว่าเขาชิงชังโลกใบนี้

“ว้าว หมอนี่รู้ตัวไหมนี่ว่าพูดอะไรออกมา? มันบอกให้พวกเราทุกคนขึ้นไปสู้พร้อมกันเหรอ? นี่อยากตายเหรอไง?”

แดนพูด “ฉันอยากให้พวกนายสามคนขึ้นไป แล้วทดสอบหมอนั่นดู”