ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! นิยาย บท 1131

เมื่อนักเรียนในชั้นศิลปะป้องกันตัวทั้งหมดพากันเข้ามารุมเขาในคราวเดียว บริเวณของห้องฝึกซ้อมรวมถึงผืนดินก็สะเทือนอย่างแรง ความปั่นป่วนนี้ดึงดูดนักเรียนจากชั้นอื่นจนพวกเขาพากันวิ่งมาดู

สุดท้ายแม้แต่ครูสอนวิชาศิลปะการต่อสู้ และวิทนีย์เองก็มาดูด้วย

“ว้าว ห้องเรียนศิลปะป้องกันตัวต่อสู้กันเป็นกลุ่มใหญ่เลย”

“ตั้งหลายคนรุมต่อสู้กับเจนสันคนเดียว นี่นักเรียนวิชาศิลปะป้องกันตัวลืมเป้าหมายของการเรียนศิลปะป้องกันตัวไปหมดแล้วเหรอ?”

“นี่มันเกินไปจริง ๆ”

นักเรียนที่ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นต่างก็โมโหไม่พอใจกับความไม่เป็นธรรมที่เจนสันได้รับ

เจนสันยืนอยู่กลางลานประลองโดยมีนักเรียนจำนวน 29 คนรายล้อมไว้

เมื่อวิทนีย์เข้ามาแล้วเห็นรูปแบบของการต่อสู้ เธอก็ฉุนเฉียวจนถกแขนเสื้อแล้วด่าพวกนั้น “เกิดอะไรขึ้นเนี่ย? พวกนายรังแกเจนส์ตอนฉันไม่อยู่ใช่ไหม?”

จากนั้นเธอก็ตีลังกาหลายตลบขึ้นไปยืนอยู่ข้างเจนสัน แล้วพินิจดูใบหน้าของเขา “นายไม่เป็นอะไรใช่ไหม เจนส์?”

หน้าหล่อเหลาของเจนสันมืดครึ้ม “ออกไป”

วิทนีย์พูด “ให้ฉันช่วยนายเถอะ”

“ไม่”

วิทนีย์พูด “นายจะสู้กับพวกนั้นทั้งหมดนี่ตามลำพัง นายไม่มีทางสู้ได้หรอก แล้วถ้าพวกเขาทำนายเสียโฉมฉันจะทำยังไง? ฮือ ๆ ๆ ฉันต้องใจสลายแน่”

เจนสันมองเธออย่างเกรี้ยวกราด

ให้ตายสิ เขาเป็นผู้ชายนะ ลูกผู้ชายเสียเลือดเสียเนื้อบ้างมันจะเป็นอะไรกันนักหนา? ทำไมผู้หญิงคนนี้ต้องคอยโอ๋เขาเหมือนเขาเป็นหนุ่มน้อยน่ารักด้วย?

แดนอธิบายให้วิทนีย์ฟัง “เจนสันเป็นคนท้าพวกเราเอง ใครที่ชนะได้ก็จะได้เป็น ‘ลูกพี่’ ไง“

เมื่อเขาจำได้ว่าตอนนี้แม่ของเขากำลังอยู่ในสถานการณ์ที่ย่ำแย่แค่ไหน ความปรารถนาที่จะเอาชนะก็ท่วมท้นใจเขา

การเอาชนะการประลองครั้งนี้เป็นทางเลือกเดียวของเขา

เขาย้อนนึกไปถึงเมื่อสามปีก่อนที่พ่อวางแผนทุกอย่างไว้ แล้วกำหนดแนวทางไว้ล่วงหน้าเพื่อให้พวกเขาปลอดภัย พ่อเป็นเหตุผลเดียวที่เจนสันสามารถใช้ชีวิตตลอดสามปีมานี้อย่างสงบ

ตอนนี้เขาโตขึ้นแล้ว เขาต้องเป็นเหมือนพ่อ เป็นต้นไม้ใหญ่เป็นร่มเงาที่จะปกป้องแม่จากพายุอุปสรรคทั้งหลายในชีวิต

เจนสันลืมไปแล้วว่าตอนนี้เขาอยู่แค่ในลานฝึกประลอง แววตาของเขาฉายแววของการเป็นศัตรู เมื่อมีกำปั้นของเพื่อนร่วมชั้นรัวต่อยเขาเหมือนห่าฝน มันก็เหมือนเลือดเข้าตาเหยี่ยวของเจนสัน

ตอนนี้เขามองเห็นพวกคู่ต่อสู้เป็นพวกกลุ่มชั่วร้ายจากเมื่อสามปีก่อนและเหวี่ยงหมัดออกไปอย่างรุนแรงโดยลืมความเจ็บปวดบนร่างของตนจนหมดสิ้น

วิทนีย์นั้นยืนดูอยู่ด้านข้าง ทุกครั้งที่เธอเห็นมีหมัดกระทบร่างของเจนสัน เธอก็รู้สึกปวดใจเหลือจะกล่าว เธอปิดตาแน่นเพราะไม่กล้ามอง น้ำตาไหลพรากใบหน้าของเธอ