ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! นิยาย บท 1132

ครูคอร์นีเลียสพ่อของวิทนีย์มองเธออย่างไม่พอใจ “นี่ลูกร้องไห้ทำไม? พ่อว่าถ้าชายหนุ่มอย่างเจนสันมีทักษะการต่อสู้ที่สูงได้ขนาดนี้ทั้งที่เพิ่งเริ่มฝึกได้ไม่นาน พ่อว่าอีกไม่กี่ปี เขาก็แซงหน้าลูกได้แล้ว”

วิทนีย์ทำท่าเชิด “พ่อ หนูหาลูกเขยที่โดดเด่นไม่เบาเลยใช่ไหมล่ะคะ?”

ครูคอร์นีเลียสพูดไม่ออก “จะพูดตอนนี้ก็เร็วไป เรื่องต่าง ๆ ยังไม่ได้เข้าที่เข้าทางเลย เมื่อเขาได้กลับไปมีชีวิตหรูหราฟู่ฟ่าในเมืองอิมพีเรียล ตอนนั้นเขาก็ต้องเจอสาว ๆ มากหน้าหลายตา พอเขามองลูกอีกหนเขาก็จะเห็นแค่สาวที่รู้แต่ต่อสู้ทั้งวัน พ่อยังคิดอยู่ว่าเขาจะต้องตาลูกอยู่อีกเหรอ”

วิทนีย์ดูสิ้นท่า “แล้วหนูควรทำยังไงดีคะ?”

ครูคอร์นีเลียสขมวดคิ้วเมื่อเห็นท่าทางสิ้นหวังของลูกสาว “มันก็ยังมีทางอยู่ พ่อจะกักเขาไว้ที่สถาบันเยาวชนแห่งตำนานเพื่อลูก ถ้าเจนสันโตขึ้นมาโดยที่ไม่ได้มีปฏิสัมพันธ์กับสาวอื่นเลย เขาก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากแต่งงานกับลูก”

ดวงหน้างดงามของวิทนีย์ดูราวกับจะร้องไห้ “ทำไมมันฟังดูน่าเศร้าจังคะพ่อ? ถ้าพ่อทำแบบนั้นก็แปลว่าเจนสันต้องแต่งงานกับหนูเพราะว่าเขาไม่มีทางเลือก ไม่ใช่เพราะว่าเขาชอบหนู”

ขณะที่พ่อและลูกกำลังคุยกันอยู่นั้น พวกเขาก็ได้ยินเสียงประกาศดังก้องราวฟ้าผ่า “เราพ่ายแพ้และเรายอมรับความพ่ายแพ้นั้น จากนี้ไปนาย เจนสัน อาเรส จะเป็นลูกพี่ของพวกเรา”

“ลูกพี่ ๆ ๆ”

เจนสันยืนอยู่กลางสนามประลอง ทั้งร่างเต็มไปด้วยเลือด ดวงตาของเขามืดครึ้มและนิ่งสงบ “อืม”

จากนั้นเขาก็ลากสังขารที่บาดเจ็บเข้าไปหาครูคอร์นีเลียส “ผมอยากท้าครูครับ ครูคอร์นีเลียส”

ครูคอร์นีเลียสยกมือลูบคางแล้วกล่าวอย่างรู้ทัน “การสอบจบจะจัดขึ้นในอีกไม่กี่วันนะเจนส์ เธอมาท้าฉันวันนี้เพื่อจะทดสอบฝีมือของฉันใช่ไหม? ฟังนะเธอเอาชนะฉันไม่ได้หรอก อย่าเสียแรงเปล่าเลย”

“ผมยังขอยืนยันว่าอยากลองดู”

ครูคอร์นีเลียสพยักหน้าอย่างช่วยไม่ได้

วิทนีย์ร้องขอพ่อของเธอ “อย่าทำเจนส์เจ็บนะคะพ่อ”

ครูคอร์นีเลียสตอบเธอด้วยอีกคำถามหนึ่ง “แล้วถ้าเขาทำพ่อเจ็บล่ะ?”

วิทนีย์ตอบ “พ่อหนังหนาแถมกล้ามเนื้อก็แกร่ง ถ้าเขาทำพ่อเจ็บสักหน่อยก็ไม่เป็นไรหรอก”