ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! นิยาย บท 1143

ความบุ่มบ่ามของเขาเป็นสาเหตุของโศกนาฏกรรมของตระกูลอาเรสในอดีต ถ้าหากว่าสมัยนั้นเขาสามารถควบคุมอารมณ์ได้ เขาก็คงไม่นำความหวาดกลัวและโชคร้ายมาสู่ตระกูลอาเรส

“แจ็ค หยุดได้แล้ว” คุณท่านปู่อาเรสตะโกนก้อง

แจ็คโยนไม้กวาดทิ้งไป เขามองคุณนายอาเรสอย่างดุร้ายด้วยดวงตาแดงก่ำราวกับปีศาจกระหายเลือด “ลองถามตัวเองดูสิว่าที่ทำลงไปมันถูกต้องไหม?”

คุณนายอาเรสที่ตอนนี้บาดเจ็บจนไม่เหลือสภาพ ร้องไห้คร่ำครวญและร้องขอความเมตตา “ฉันทำผิดไปแล้วค่ะคุณท่านแจ็ค แต่ฉันก็เลี้ยงเจย์และโจเซฟีนให้คุณ ทั้ง ๆ ที่สองคนนั้นไม่ใช่ลูกของฉัน ฉันไม่สมควรได้รับคำขอบคุณจากงานหนักต่าง ๆ ที่ฉันได้ทำมาเลยเหรอ? ทุกสิ่งที่ฉันเหนื่อยยากทำมา ทุกความลำบากที่ฉันต้องทนเจ็บปวด ฉันขอร้องให้คุณละเว้นฉันด้วย”

แจ็คคำราม “แกอยากให้ฉันละเว้น หลังจากที่แกหักหลังฉันแบบนี้เหรอ? แกเห็นฉันเป็นเหมือนโรงแรมที่แกคิดจะไปจะมาตอนไหนก็ได้เหรอไง? ฉันจะบอกแกให้นะ ความเกลียดชังในใจฉันไม่มีทางหายไปได้จนกว่าจะได้ทรมานแกจนตาย”

จากนั้นแจ็คก็ตะโกนใส่บรรดาคนรับใช้ “เอาคุณนายอาเรสไปขังไว้ในห้องมืด ไม่มีคำสั่งฉันใครก็ห้ามปล่อยเธอออกมา แล้วก็ห้ามใครเข้าไปเยี่ยมเธอด้วย”

คนรับใช้ลากคุณนายอาเรสออกไปด้วยความประหวั่น เมื่อเธอถูกลากผ่านแองเจลีนคุณนายอาเรสก็มองแองเจลีนด้วยความชิงชัง “แกคงจะดีใจมากที่ได้เห็นฉันอยู่ในสภาพนี้สินะแองเจลีน? แกคิดว่าเจย์จะขอบคุณแกเหรอที่ทำแบบนี้กับฉัน? ไม่มีทางหรอก เขาจะต้องเกลียดแกยิ่งกว่าเดิม”

แองเจลีนพูดเบา ๆ “หัวใจคุณอยู่กับตระกูลเบลนะคุณนายอาเรส ตระกูลอาเรสดูแลคุณอย่างดีแต่ก็ยังไม่พอที่จะทำให้คุณคิดได้ คุณเองนั่นแหละที่ทำตัวเองให้ต้องมาอยู่ในสภาพนี้”

จู่ ๆ คุณนายอาเรสก็หัวเราะลั่นอย่างคลุ้มคลั่ง “ฮ่าฮ่า อย่าเพิ่งได้ใจไปหน่อยเลยแองเจลีน อีกไม่นานแกรนด์ เอเซียก็ย่อยยับแน่ พอถึงเวลานั้น ทุกตระกูลที่โดนแกกดหัวไว้ก็จะกลับมาผงาดอีกครั้ง คอยดูไปแล้วกัน สุดท้ายแกก็จะลงเอยในสภาพที่แย่กว่าฉันสิบเท่าร้อยเท่า แกจะต้องโดดเดี่ยวและเดียวดาย”

โดดเดี่ยวและเดียวดายเหรอ?

แองเจลีนคิดถึงร็อบบี้น้อยและรอยยิ้มเจิดจ้าของเขา จากนั้นก็เจนสันแสนเฉลียวฉลาดและเจย์บี้ที่รักเธอสุดหัวใจ สิ่งที่ครั้งหนึ่งเคยสวยงามตอนนี้กลับเป็นความโหยหาที่ไม่มีสิ้นสุด

ร่างกายบอบบางของแองเจลีนสั่นสะท้านและดวงตาดำขลับของเธอก็มีน้ำตาเอ่อคลอ

เกรย์สันเดินเข้ามาหาและพยุงแองเจลีน “ไปกันเถอะครับ คุณเซเวียร์”

แองเจลีนข่มกลั้นน้ำตาและมองคุณนายอาเรส ด้วยเหตุบางอย่างตอนนี้สายตาของเธอเต็มไปด้วยความเป็นศัตรู “อย่างที่เขาว่ากันว่า ทำดีได้ดี ทำชั่วได้ชั่ว เจตนาและความตั้งใจของฉันนั้นดีมาตลอด ฉันก็เลยเชื่อว่าพระเจ้าจะไม่ทรงทำให้ฉันผิดหวัง ส่วนคุณนั้นเอาใจออกห่าง ความกระหายทะเยอทะยานของคุณนั้นไม่ว่าใครก็รังเกียจ ฉันเองก็อยากรู้ว่าคนดีกับคนชั่วสุดท้ายจะต้องลงเอยเหมือนกันเชียวเหรอ”

เขาค่อย ๆ งอนิ้วอย่างคุมตัวเองไม่ได้ ค่อย ๆ แน่นขึ้นเรื่อย ๆ จนกลายเป็นกำปั้น

“ลูกเล่นคนเดียวไปก่อนได้ไหมเซ็ตตี้? คุณพ่อจะไปดูคุณแม่หน่อย” เจย์โยนตัวหมากรุกในมือลงบนโต๊ะ ยืนขึ้นแล้วเดินไปหาแองเจลีน

แองเจลีนเดินตรงไปที่ห้องนอนก่อนจะทิ้งร่างกายที่อ่อนล้าลงบนเตียง

เจย์ยืนพิงประตูและนิ่วหน้าถาม “มีคนนั่งเล่นหมากรุกหัวโด่อยู่ในห้องนั่งเล่นตั้งสองคน แต่คุณเลือกที่จะเมินเราเลยเหรอ?”

แองเจลีนหัวเราะอย่างโรยแรง “ฉันขอโทษค่ะ เจย์บี้ ตอนนี้ฉันมองเห็นได้แค่มุมแคบ ๆ แล้วก็มองเห็นแค่สิ่งของที่อยู่ใกล้ ๆ เท่านั้น ทำไมคุณไม่เข้ามาใกล้ ๆ อีกล่ะคะ”

เจย์เดินเข้ามาหา เมื่อเขาเห็นว่าตาดำของเธอจดจ่ออยู่แค่ตำแหน่งเดียว เขาก็ขยับให้ใกล้เธอเข้ามาอีก

ทันใดนั้นแองเจลีนก็เอื้อมไปโน้มกอดคอเขาไว้แล้วก็ขยับริมฝีปากแดงฉ่ำเข้าใกล้เขา