ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! นิยาย บท 1144

ดวงตาของเจย์มืดครึ้ม แม่สาวคนนี้เก่งเรื่องใช้ลูกไม้จู่โจมเวลาที่ไม่ระวังตัวจริง ๆ

จากนั้นเขาก็นึกขึ้นได้ถึงโรส…

หญิงสาวที่อ่อนแอไร้พิษสง

เจย์ผลักแองเจลีนออกห่างทันใด

แองเจลีนมองเขาอย่างงุนงง ดวงตาเหมือนตากวางน้อยของเธอดูเจ็บปวด “มีอะไรคะ?”

เจย์ยืนอย่างขัดเคือง เมื่อเขาเห็นดวงตาแฝงแววเจ็บปวดของเธอ หัวใจเขากลับเจ็บยิ่งกว่า

“ผมซื้อเสื้อผ้ามาให้คุณ ผมจะไปเอามาให้” เขาหาข้ออ้างออกมา

แองเจลีนพยักหน้าด้วยสีหน้าเฉยชา “ค่ะ”

เธอจะไม่รู้สึกถึงการต่อต้านของเขาได้อย่างไร?

เจย์เป็นชายที่เต็มไปด้วยอารมณ์ความรู้สึก บางครั้งเขาก็เข้าใกล้เธอ บางครั้งก็ตีตัวออกห่าง เขาเหมือนหุ่นที่โดนคนอื่นคอยชักใย

แองเจลีนถอนใจอย่างอ่อนแรง “เมื่อไหร่ความทรงจำคุณจะฟื้นคืนมาสักทีนะ?”

ไม่นานเจย์ก็กลับมาพร้อมถุงช้อปปิ้งสองสามใบ เห็นได้ชัดว่าเขากำลังเก็บกดความขุ่นเคืองใจเอาไว้

เขาส่งถุงพวกนั้นให้แองเจลีนแล้วพูดเบา ๆ “ลองดูสิว่าคุณชอบไหม?”

แววตาแองเจลีนระยิบระยับเมื่อเธอหยิบชุดกระโปรงออกมา “ชุดเดรสสวยจังเลยค่ะ ฉันไม่ได้ใส่ชุดเดรสสวย ๆ แบบนี้มานานมากแล้ว”

เธอรู้สึกมีความสุขมากเสียจนเริ่มเต้นรำในห้องแต่งตัว

แองเจลีนเคลื่อนไหวเต้นรำด้วยท่วงท่างดงามดุจมีมนตร์สะกด

เจย์จ้องมองเธอ ดวงตาดำมืดและเย็นชาของเขาอบอุ่นขึ้นทันใด

แองเจลีนในรูปลักษณ์แบบนี้ดูช่างบริสุทธิ์ใสซื่อ ไม่มีความเจ้าเล่ห์ การวางแผน หรือเล่ห์กลใด ๆ ช่างดีเหลือเกิน

แองเจลีนเผลอกระแทกเข้ากับประตูตู้เสื้อผ้าจนต้องร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด

เจย์วิ่งเข้าไปอย่างไม่ลังเลด้วยความกังวล เขาวิ่งตรงเข้าไปหาเธอ “เป็นอะไรไหม แองเจลีน?”

แองเจลีนหลุดหัวเราะคิกออกมา “เจย์บี้ ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองได้ย้อนกลับไปสมัยที่ยังไม่ต้องกังวลเรื่องอะไรแล้วก็ทำตัวเหมือนเด็กเอาแต่ใจได้ต่อหน้าคุณตลอดเวลา”