ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! นิยาย บท 1161

ที่สนามฝึก

ร่างสมบูรณ์แบบของเจนสันยืนตรงตระหง่านขณะที่เขารออยู่อย่างเงียบ ๆ ให้บรรดาครูและนักเรียนมาถึง

แดน คัลเลนแหวกฝ่ากลุ่มนักเรียนเข้ามาในสนามฝึกซ้อม เมื่อเขาเห็นเจนสันยืนอยู่บนเวทีประลองเขาก็รู้ทันทีว่าเกิดอะไรขึ้น

“ลูกพี่อยากจะยื่นขอจบสำหรับเดือนนี้ ไหน ๆ เราก็ยกให้เขาเป็นลูกพี่แล้ว พวกเราก็ควรจะช่วยเขา”

“แล้วเราจะทำยังไง?” นักเรียนคนอื่นถาม

“ไม่เห็นต้องถาม เราก็จะยอมไม่สอบรอบนี้ลูกพี่จะได้ไม่ต้องเจอปัญหามาก แบบนั้นเขาจะได้เหลือแรงไว้สู้กับพวกครู” แดนตอบ

ไม่นานครูคอร์นีเลียสก็เข้ามาในสนามฝึกด้วยย่างก้าวที่หนักแน่นพร้อมไขว้มือไว้ด้านหลัง

จังหวะนั้นเอง สนามฝึกก็พลันเงียบสงบ

ครูคอร์นีเลียสมองบรรดาเด็กนักเรียนที่นั่งอยู่ตรงที่นั่งผู้ชมและถามอย่างสงสัย “ทำไมไม่ไปสู้กันล่ะ?”

พวกนักเรียนนั้นกระตือรือร้นเพราะฉะนั้นพวกเขาน่าจะอยากฉวยโอกาสนี้ไปประลองกับนักเรียนที่แข็งแกร่งที่สุดเพื่อที่จะพัฒนาทักษะการต่อสู้ของตน

บรรดานักเรียนต่างหัวเราะแหะ ๆ พร้อมส่ายหน้า พวกเขาโกหกและบอกว่า "ครูครับ เจนสันน่ะปีศาจชัด ๆ เทคนิคของเขาแข็งแกร่งเกินไป พวกเราจะไปชนะเขาได้ยังไง? เราเลยไม่ขึ้นไปให้ขายหน้าดีกว่า”

ครูคอร์นีเลียสถึงกับอึ้งไป “นี่พวกเธอถ่อมตัวกันขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไร?”

“ครูคอร์นีเลียส ครูไม่อยากจะขึ้นไปสู้กับเจนสันเหรอครับ? ลองคิดดูแล้ว เจนสันก็ตัวเล็กมาก ถ้าครูแพ้เขาก็คงจะน่าอายมากสินะครับ?” แดนกล่าวอย่างมีเจตนาแอบแฝง

ครูคอร์นีเลียสรู้ทันทีว่าเกิดอะไรขึ้น “ฉันเข้าใจแล้ว เพราะว่าพวกเธอเห็นเจนสันเป็นลูกพี่แล้ว ดังนั้นก็เลยอยากช่วยเขาสู้กับฉันใช่ไหม?”

บรรดานักเรียน “...”

ครูคอร์นีเลียสยยิ้มและกระโดดขึ้นไปบนเวที

เมื่อใดก็ตามที่ครูคอร์นีเลียสมีแผนโจมตี เจนสันก็มีแผนรับมือมาตอบโต้ ตรงหน้าเขากิ่งซากุระสิบกิ่งวางอยู่ ซึ่งเขาเก็บตอนก่อนมาที่สนามฝึกนี้

จังหวะนั้นเขาเตะกิ่งไม้ขึ้นไปในอากาศ ก่อนคว้าไว้ในมือแล้วบีบเบา ๆ ดอกไม้ก็เบ่งบานออกมาจากกิ่งไม้นั้น

เมื่อครูคอร์นีเลียสเข้ามาใกล้เขา เจนสันก็จะส่งดอกซากุระออกไปแล้วกลีบดอกก็จะลอยไปในอากาศพุ่งเข้าใบหน้าของครูคอร์นีเลียส

ตอนนั้นเองเจนสันก็กระโดดขึ้นไปกลางอากาศและจับเชือกที่ห้อยลงมา กระโดดและเหวี่ยงตัวไปรอบครูคอร์นีเลียส

เขาเคลื่อนที่เร็วปานสายฟ้า

ครูคอร์นีเลียสมีประสบการณ์สู้ประชิดตัวมาก่อน เทคนิคการต่อสู้ของเจนสันก็ไม่หลากหลายเท่าของครูแต่ว่าเขาไม่ยอมปล่อยมือจากเชือก เขาหาทางโจมตีไม่ได้และดูหมดเรี่ยวแรง

ขนาดกลุ่มของบรรดานักเรียนที่ถือหางเขาก็ยังรู้สึกหมดหวัง “โอ้ย เทคนิคการต่อสู้ของครูคอร์นีเลียสมันคาดเดาไม่ได้เลยจริง ๆ ลูกพี่เพิ่งจะเรียนมาแค่สามปี เขาจะเอาชนะครูได้ยังไงกัน?”