ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! นิยาย บท 1167

เจย์อึ้งมองเด็กหนุ่มด้วยสายตางงงัน

เด็กหนุ่มตอบว่า “เรื่องมันสะเทือนใจน่ะครับ”

เจย์หลุบตาลง ‘เขาก็แค่หวั่นไหวกับเรื่องนี่เอง’

เหตุการณ์อุบัติเหตุของเขาก็เกิดขึ้นผ่านไปกว่าสามปีแล้ว ดังนั้นตอนนี้จึงแทบไม่มีร่องรอยอะไรหลงเหลืออยู่

แต่เจย์ก็ยังมุ่งมั่นที่จะค้นหาบริเวณที่มาริลินชี้บอก เพราะหวังว่าอาจจะยังได้เจออะไรที่ไม่คาดฝัน

บริเวณนั้นเป็นเขาแห้งแล้วและมีโขดหินอยู่ทั่วยกเว้นถนนที่ตัดผ่าน ตรงจุดนั้นก็มีทั้งพุ่มไม้ กอหนาม ต้นไม้แล้วกอไม้น้อยใหญ่ปกคลุมไปทั่วพื้นที่ การที่หาเศษซากที่ยังหลงเหลือจากเรื่องเมื่อสามปีก่อนก็ไม่ใช่เรื่องง่าย ๆ

และท้ายที่สุดความพยายามอยู่ที่ไหน ความสำเร็จก็อยู่ที่นั่น

เด็กหนุ่มเป็นคนเดินไปเหยียบเจอสร้อยคอในพงหญ้า… สร้อยคอรูปกะโหลก

เขาชูสร้อยคอขึ้นขณะที่เซร่าแค่นเสียงเยาะ “เจ้านั่นดูเหมือนของที่ขายอยู่ตามถนนเลย คนอย่างนายท่านอาเรสไม่มีทางใส่ของที่ดูเด็ก ๆ แล้วก็ราคาถูกแบบนั้นหรอก”

เด็กหนุ่มกำสร้อยไว้ในมือแน่น “ผมชอบมันนะ”

เจย์อึ้งไป แต่เขาก็ไม่เห็นว่าสร้อยคอรูปกะโหลกนี้จะเกี่ยวข้องอะไรกับเขา ดังนั้นคำตอบที่เขามีทันใดก็คือการยกให้เด็กหนุ่ม “ถ้าเธอชอบก็เอาไปเถอะ”

อย่างไม่มีใครคิด จู่ ๆ เด็กหนุ่มก็เริ่มพูดไม่หยุดหลังจากที่ได้สร้อยกะโหลกมาราวกับโดนผีช่างพูดเข้าสิงร่าง “พ่อผมเคยบอกว่าตอนที่แม่ประสบอุบัติเหตุทางรถ เขาไปหาคนทรงแล้วก็ได้สร้อยคอรูปกะโหลกมา คนทรงบอกพ่อว่ามันเป็นของที่มีวิญญาณร้ายสิงสู่ มันจะช่วยปิดกั้นพลังด้านสว่างของพ่อแล้วก็ทำให้ภรรยาที่ตายไปแล้วของเขากลับมาหาเขาได้”

เจย์จำไม่ได้ว่ามีเรื่องนี้เกี่ยวข้องอะไรกับเศษเสี้ยวของความทรงจำที่เขาคิดออก เขาก็เลยฟังเป็นแค่เรื่องเล่าผ่าน ๆ และก็ไม่มีทีท่าอะไร

แต่เซร่ากลับมองเด็กหนุ่มอย่างตกตะลึง

เพราะว่าเรื่องที่เขาเล่ามันช่างเหมือนกับเรื่องของเจย์และแองเจลีนมาก