ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! นิยาย บท 1168

เจย์และเซร่าต่างก็มองเด็กหนุ่ม เซร่าแค่นเสียงบอกว่า “ก็แค่สร้อยคอหินเพทายไม่ใช่เหรอ? ถ้านายชอบมากนัก เดี๋ยวฉันเอาให้สักกอง”

เด็กหนุ่มยังคงเมินเธอและตั้งหน้าตั้งตาขัดสร้อยคอจนดูเงาเหมือนใหม่

เซร่ามองสร้อยคอแวววาวนั้นแล้วรู้สึกตะลึงไป สร้อยเส้นนั้นถูกฝังอยู่ในดินมานานสามปีแต่ยังส่องประกายให้เห็นสีสันสดใส ซึ่งแสดงให้เห็นว่าที่จริงมันเป็นของที่มีราคา

เด็กหนุ่มถือสร้อยคือไว้ในมือแล้วจู่ ๆ ก็ดึงมือเจย์ไปก่อนวางสร้อยลงในมือเจย์และกล่าวว่า “เก็บไว้ให้ผมหน่อย”

เจย์งงงันไปเล็กน้อย

เซร่ามองเด็กหนุ่มแสนประหลาดนี้อย่างระแวงสงสัย “นี่ นายมาจากที่ไหนกัน? แล้วนายชื่ออะไร?”

เขายังคงไม่สนใจเธอเอนตัวลงพิงเบาะเช่นเดิม พร้อมหลับตาพักผ่อน

เจย์มองสร้อยคอรูปกะโหลกในมือ แววตางุนงงสงสัยของเขาเปลี่ยนเป็นแปลกใจเมื่อเขาได้ยินเสียงประหลาดดังขึ้นมาในหัวว่า “แองเจลีน เธอห้ามตายนะ ฉันไม่ยอมให้เธอตาย เธอบอกว่าจะอยู่กับฉันตลอดไปไง…”

รูม่านตาของเจย์เบิกกว้าง

นั่นมันเสียงของเขาเองชัด ๆ

เสียงที่โศกเศร้าและพร่าอย่างสิ้นหวัง รวมกับการข่มขู่ที่ฟังราวจวนเจียนจะขาดใจนี้เป็นของเขาแน่ ๆ

ฉากนั้นปรากฏขึ้นมาอย่างแจ่มชัดราวกับเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวานนี้

เขาหลับตาลง แล้วเสียงที่ได้ยินแว่วอยู่ในหัวก็ค่อย ๆ แผ่วเบาหายไป

เขารู้สึกงุนงงมากเพราะก็เห็นอยู่ชัด ๆ ว่าแองเจลีนยังมีชีวิตอยู่สุขสบายดี แล้วภาพแปลกประหลาดที่เขาเห็นในหัวนั่นมันอะไรกัน?

แองเจลีนตายไปแล้วเหรอ?