ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! นิยาย บท 1174

รถเกราะยังคงเผาไหม้อยู่ท่ามกลางกองไฟจนรถร้อนระอุ

เจย์และเทมเพสต่างก็ไม่สามารถที่จะบังคับพวงมาลัยรถได้อีกต่อไป ในที่สุดรถเกราะก็เสียการควบคุมและหลุดออกมาจากกองเพลิง

พวกเขาพยายามอย่างเต็มที่เพื่อควบคุมรถ แต่มันก็เป็นความคิดลม ๆ แล้ง ๆ จากที่ฟากของเขา

เพราะทันใดนั้นเองก็มีเสียงปืนดังขึ้นมาจากทางเบื้องหลัง กระสุนกระทบนอกตัวรถ ทำให้เกิดเสียงดังสนั่น โชคดีที่กระจกของรถนั้นกันกระสุน ดังนั้นกระสุนส่วนมากก็กระทบกระจกรถแต่เจาะเข้ามาไม่ได้

ตอนนั้นเองก็มีชายใส่สูทสีขาวถือปืนสไนเปอร์โผล่มาจากด้านหลัง กระสุนจากปืนที่ชายคนนั้นยิงสามารถเจาะเกราะของตัวรถได้…

เมื่อเห็นว่ากระสุนกำลังจะยิงถูกเจย์ เทมเพสก็พุ่งเอาร่างของตนเข้ามาบังกระสุนไว้

แม้เห็นอยู่ชัด ๆ ว่าเขาโดนยิง แต่เทมเพสก็ยังคงยิ้มกว้าง “ไม่ต้องห่วงผมหรอกครับ นายท่านอาเรส ผมใส่เสื้อกันกระสุนอยู่

เจย์จับเทมเพสที่กำลังจะหมดสติไว้แล้วสั่งเขาว่า “ห้ามตายนะเทมเพส นายต้องมีชีวิตอยู่ต่อนะ”

เจย์เองก็บาดเจ็บเช่นกันจากการโดนกระแทกนับครั้งไม่ถ้วนและนอนกองอยู่บนพื้นรถเกราะ ตอนที่เขากำลังเฉียดตาย จู่ ๆ เขาก็รู้สึกตื่นตระหนก

“ฉันเริ่มที่จะเสียใจแล้ว เทมเพส”

“ตอนนี้ที่ฉันเองใกล้จะตายฉันถึงได้เข้าใจว่าทำไมวิญญาณเธอถึงได้กลับมาหาฉันตอนนั้น มันเป็นเพราะว่าเธอยังไม่หมดห่วงกับฉันนั่นเอง”

“เหมือนตอนนี้ที่ฉันเลิกกังวลเป็นห่วงเธอไม่ได้”

“เทมเพส ถ้าฉันกลับไปเลือกได้อีกครั้ง ฉันจะไม่มีวันปล่อยเธอไปแน่”

…

เทมเพสใช้แรงที่เหลือทั้งหมดดกับการเอาร่างของตนปกป้องเจย์เอาไว้ “ผมไม่มีทางให้คุณตายแน่ครับ นายท่านอาเรส”

ขณะที่รถกลิ้งกระแทกไปมา ศีรษะและร่างกายของเทมเพสก็กระแทกผนังของรถเกราะอย่างแรงไปตลอดเวลา

เจย์จับมือของเทมเพสไว้แน่น ในขณะที่กำลังรู้สึกสับสนนั้น เขาก็ร้องเรียกออกมา “แองเจลีน… แองเจลีน… ฉันขอโทษ… ฉันผิดไปแล้ว…”