ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! นิยาย บท 1182

ที่โรงพยาบาลเรย์ลี่

เพราะฤทธิ์อันรุนแรงของยาสลบทำให้เจย์นั้นยังคงหลับลึก

เมื่อเซร่าพาคุณนายอาเรสมาที่ห้องพักผู้ป่วยของเจย์ คุณนายอาเรสรู้สึกไม่สบายใจเมื่อเห็นใบหน้าหล่อเหลาของเจย์ขมวดคิ้วแน่นด้วยความทรมาน

“แล้วแม่ควรจะพูดอะไรกับเขาดีล่ะ เซร่า?”

เซร่าตอบ “ก็แค่ยอมรับผิดค่ะแม่ ขอร้องเขาไปเรื่อย ๆ ถ้านายท่านอาเรสไม่ยอมให้อภัยแม่ แม่ก็ต้องยอมคุกเข่าขอร้อง ตราบใดที่แม่จริงใจพอ หนูแน่ใจว่าเขาจะต้องยอมใจอ่อน”

คุณนายอาเรสพยักหน้าอย่างกระวนกระวาย

เจย์นั้นฝันอยู่ยาวนาน

ในความฝันของเขานั้น ความตายได้พรากเขากับแองเจลีนที่รักจากกันหลายต่อหลายหน ความเจ็บปวดนั้นทำให้หัวใจเขาแหลกสลายเป็นเสี่ยง ๆ จากนั้นภายใต้ความเจ็บปวดราวกับโดนแยกร่างออกเป็นพัน ๆ ชิ้น เขาก็หลุดพ้นจากฤทธิ์ของยาสลบและลุกพรวดขึ้นนั่งบนเตียงอย่างทันทีทันใด เขาตะโกนก้องคำรามราวกับสิงโตหนุ่มซึ่งเพิ่งตื่นจากการจำศีลมานานนับพันปี “แองเจลีน”

เขานั่งตัวตรงด้วยตาแดงก่ำ มือกำหมัดแน่นจนเส้นเลือดสีเขียวเข้มบนหลังมือปูดโปนปรากฏให้เห็นเด่นชัด

เซร่าและคุณนายอาเรสตกใจกลัวเมื่อเห็นความดุร้ายของเจย์

คุณนายอาเรสกล่าวด้วยเสียงสั่นเทา “ตื่นแล้วเหรอลูกแม่?”

เจย์ลืมตาขึ้น สีแดงก่ำในดวงตาของเขาจางหายไปแล้ว แต่ตอนนี้มีความเย็นชาเหมือนน้ำแข็งก้อนใหญ่ที่ไม่อาจละลายไปได้เข้ามาแทนที่

“คุณมาทำอะไรที่นี่?” เขาถามเสียงทุ้ม

คุณนายอาเรสหันไปมองเซร่า เพราะว่าวันนี้เธอเองไม่ได้เข้าร่วมการประชุมด้วยดังนั้นจึงไม่รู้จะตอบคำถามนี้ยังไง

หลังจากขบคิดอยู่ชั่วครู่ ความหึงหวงสายหนึ่งก็ผุดขึ้นในใจของเซร่า เพื่อที่จะพยายามทำลายความรักอันไร้ข้อแม้ของเจย์ที่มีให้แองเจลีน เซร่าก็ตอบไปตามตรง “ตอนนี้เธอเป็นอัมพาตอย่างสมบูรณ์แล้ว ประสาทการรับรู้ทั้งห้าก็ไม่ทำงานด้วย ตอนนี้เธอก็ไม่ต่างอะไรจากขยะไร้ค่าชิ้นหนึ่ง”

ทุกคำที่เซร่าพูดเสมือนมีดแหลมกรีดแทงหัวใจของเจย์

“เธอว่าอะไรนะ?”

ท่อนขายาวแข็งแรงของเจย์ก้าวลงแตะพื้น ทันใดนั้นเขาก็เตะขาเซร่าจนได้ยินเสียงหัก ด้วยลูกเตะนั้นขาของเซร่าก็หัก

เจย์พูดอย่างเกรี้ยวกราด “บอกฉันมาเซร่า ตอนนี้ใครกันที่เป็นขยะไร้ค่า?”