ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! นิยาย บท 1192

”คนบ้าครับ”

หลังจากที่ได้ยินคำตอบของเจนส์ เซย์นก็ไม่คิดจะลุกขึ้นไปเปิดประตูอีกแล้ว

สีหน้าเจย์ทะมึนลงเล็กน้อยก่อนถอนใจ “อาโจเซฟินใช่ไหม?”

เจนสันพยักหน้าอย่างไม่เต็มใจ

เซย์นงมโง่ไปเลย เขารีบผลุนผลันลุกขึ้นไปเปิดประตูทันที

โจเซฟินถอดรองเท้าส้นเข็มมาถือไว้แล้วยืนเท้าเปล่า เมื่อประตูเปิดเธอก็พุ่งตัวเข้ามาเพื่อเล่นงานเจนส์

“เจนส์ เด็กบ้า ฉันไม่ได้เจอนายตั้งหลายปี นอกจากนายจะไม่ทักทายฉันสักคำ นายยังขัดขาฉันล้มอีก ก้นฉันกระแทกจนเจ็บเลยเนี่ย”

เธอวิ่งเข้าไปหาเจนสัน แต่เขากลับกระโดดขึ้นแล้วตีลังกากลับหลังขึ้นไปยืนอยู่บนระเบียงชั้นสอง

โจเซฟินตะลึง “นี่นายเป็นลิงเหรอไง? ทำไมถึงกระโดดได้สูงขนาดนั้นเนี่ย?”

เจนสันตอบ “ก็ผมไม่ชอบให้คนอื่นมาแตะต้องตัว”

โจเซฟินบอก “ฉันเป็นอาของนายนะให้ตายสิ ฉันจับไปก็ใช่ว่าจะบุบสลายอะไรสักหน่อย”

ตั้งแต่สมัยก่อนมันเป็นเรื่องปกติที่จะเห็นอาหลานคู่นี้เถียงกันทุกครั้งที่เจอหน้ากัน

แต่มันก็ยังน่าประหลาดใจที่ทุกอย่างยังเหมือนเดิมแม้ว่าจะผ่านไปถึงสามปีแล้ว

เจย์กลัวว่าเสียงดังเอะอะจะรบกวนการพักผ่อนของแองเจลีน เจย์ตำหนิทั้งสองด้วยท่าทางเคร่งเครียด “พอได้แล้วทั้งคู่เลย”

ได้ยินดังนั้นโจเซฟินกับเจนสันถึงได้ยอมกลับมานั่งที่โซฟา

โจเซฟินนั่งลงข้างแองเจลีนแล้วก็เริ่มพูดเจ๊าะแจ๊ะคุยไม่หยุด

“ปกติพี่ออกจะแกร่งไม่ใช่เหรอ พี่แองเจลีน? ทำไมคราวนี้ถึงอาการหนักได้ล่ะ?”