ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! นิยาย บท 1200

เซ็ตตี้น้อยอึ้งไป หลังจากเงียบไปนาน เธอก็ถอนหายใจพร้อมพูด “พี่ไม่คิดว่าพ่อเราโอ๋แม่มากไปหน่อยเหรอ?”

เจนสันตอบ “เธอยังไม่เห็นเรื่องที่ยิ่งกว่านี้”

เจนสันรู้จักนิสัยพ่อของเขาดี ดังนั้นหลังจากที่เขาก้าวเท้าเข้ามาในบ้าน เขาก็เริ่มเดินย่องบนปลายเท้าอย่างเงียบ ๆ เพราะกลัวว่าจะทำให้เกิดเสียงดัง

ส่วนเซ็ตตี้น้อยนั้น เธอร้องตะโกนเสียงดังอย่างตื่นเต้น “คุณแม่ขา คุณพ่อขา เรากลับมาแล้วค่า!”

เจย์ยืนอยู่บนระเบียงชั้นสองในชุดนอนสีดำ ใบหน้าเย็นชาของเขาดำทะมึนยิ่งกว่าก้นหม้อ แม้แต่เสียงของเขาก็กดต่ำจนเหมือนดังมาจากธารน้ำแข็ง “ชู่วว แม่กำลังนอนหลับอยู่”

พอพูดจบเขาก็กลับเข้าห้องไป ทิ้งให้พวกเด็ก ๆ มองแต่แผ่นหลังของเขา

เซ็ตตี้น้อยรู้สึกไม่คุ้นชินและบ่นงึมงำ “คุณพ่อไม่ชอบเราอีกแล้วใช่ไหมเนี่ย?”

เจนสันรินชาให้เซ็ตตี้ก่อนเอ่ยปลอบใจเธอ “เธอต้องทำตัวให้ชินนะ”

เซ็ตตี้น้อยตอบ “ก่อนหน้านี้เขาเคยดีกับเรามากเลย”

เจนสันบอกว่า “นั้นเพราะว่าเธอมองไม่ทะลุน่ะสิ ในสายตาพ่อ ภรรยาน่ะเป็นเหมือนสมบัติของเขา ขณะที่พวกลูก ๆ ก็เป็นเหมือนของแถมที่ติดมาด้วยกัน”

เซ็ตตี้น้อยถอนใจ “ฉันไม่รู้ว่าควรจะดีใจหรือเศร้าดี”

เจนสันตอบ “พ่อกับแม่มีค่าสำคัญยิ่งกว่าทองคำอีก พวกเขาคือสมบัติล้ำค่าที่สุดที่เราจะได้รับ”

เซ็ตตี้น้อยรู้สึกงงเล็กน้อย เธอรู้สึกว่าคำพูดของเจนสันซับซ้อนและเข้าใจยาก

เจนสันพูดเรื่องปรัชญาขึ้นมาโดยที่เธอไม่ทันตั้งตัว “พ่อแม่บางคนก็ให้ทรัพย์สินเงินทองกับลูก ๆ บางคนก็ให้ความรู้ แต่ว่าพ่อแม่ของเรามอบความเชื่อทางจิตวิญญาณที่สูงส่งให้เรา”

เซ็ตตี้น้อยเข้าใจขึ้นมาทันที “งั้นฉันก็ควรจะรู้สึกขอบคุณที่มีพ่อแม่เช่นนี้สินะ”

ที่ชั้นบน เจย์นอนอยู่ข้างแองเจลีนพร้อมลูบไล้ใบหน้าเธออย่างแผ่วเบา เขาโดนริมฝีปากแดงเย้ายวนของเธอดึงดูดจนโน้มตัวเข้าหาและจูบเธอ

แองเจลีนค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมา และเจย์ก็ผงะออกมา เขาถามเธออย่างไม่เป็นธรรมชาติ “พวกเด็ก ๆ ทำเธอตื่นเหรอ?”

แองเจลีนตอบ “เปล่าค่ะ ฉันฝันว่ามีกระต่ายสีดำตัวน้อยกำลังงับปากฉันไม่ยอมปล่อย ฉันเลยตกใจตื่น”

เจย์เอานิ้วมือเรียวยาวของเขาสัมผัสริมฝีปากปวดเจ่อเล็กน้อยของเธอ “กระต่ายสีดำตัวน้อยเหรอ?”

การมาเรียกผู้ชายอย่างเขาว่าเป็นกระต่ายดำตัวน้อยก็เหมือนหยามศักดิ์ศรีของเขา

“ใช่” เจย์ขมวดคิ้วดูไม่พอใจที่การที่เด็ก ๆ กลับมาบ้านรบกวนการพักผ่อนของภรรยา

“ช่วยฉันลุกขึ้นหน่อย เจย์บี้ ฉันอยากเจอพวกเขา”

เมื่อเจย์อุ้มแองเจลีนขึ้นมา เธอก็พูดอย่างอาย ๆ ว่า “ให้ฉันนั่งรถเข็นดีกว่า มันคงไม่เหมาะเท่าไรถ้าพวกเด็ก ๆ เห็นเราแบบนี้”

เจย์ตอบ “ฉันอยากให้พวกเขารู้ว่าพ่อกับแม่ของพวกเขารักกันมาก ครอบครัวที่เรามีให้พวกเขา อาจจะมีอุปสรรคบ้างแต่ถ้าเรายังมีความรักให้กัน พวกเขาก็จะยังมีครอบครัวอยู่แน่นอน”

แองเจลีนไม่มีทางเลือกนอกจากต้องยอมตามเขา

เมื่อเจย์อุ้มแองเจลีนไว้ในอ้อมแขนและพาเธอลงมาด้านล่าง เซ็ตตี้น้อยก็มองพ่อกับแม่ของเธออย่างเลื่อนลอย

“คุณพ่อคะ ช่วยเห็นใจคนโสดอย่างพวกเราบ้างได้ไหมคะ เวลาที่จะแสดงความรักในที่สาธารณะแบบนี้เนี่ย” เซ็ตตี้น้อยร้องประท้วง

เจย์ตอบ “พวกลูกก็แค่ตัวแสบน้อย ๆ สองคนที่ยังไม่เข้าใจด้วยซ้ำว่าความรักคืออะไร”

ทั้งเซ็ตตี้น้อยและเจนสันต่างก็พากันเงียบ

แต่ในใจพวกเขาต่างก็ร่ำร้องอย่างรวดร้าว ‘แล้วตัวแสบน้อยไม่ต้องการความรักหรือไงกัน?’