ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! นิยาย บท 1201

เจย์วางแองเจลีนลงบนโซฟาอย่างนุ่มนวล เธอซุกตัวอยู่ในอ้อมแขนของเขา แล้วด้วยท่าทางแบบนั้นการประชุมครอบครัวเล็ก ๆ ก็เริ่มขึ้น

เจย์พูดกับลูก ๆ ด้วยสีหน้าจริงจัง “เพราะว่าคุณแม่ป่วย คุณพ่อก็จะใช้ทั้งเวลาและแรงกายเพื่อดูแลคุณแม่ต่อไปในอนาคต คุณพ่อต้องขอโทษที่คงไม่สามารถจะให้เวลาดูแลลูก ๆ ได้”

เจนสันเข้าใจและยอมรับเหตุผลนั้น “ผมไม่ว่าอะไรครับคุณพ่อ”

เซ็ตตี้น้อยพยายามคว้าโอกาสทอง “ไหน ๆ คุณพ่อกับคุณแม่ก็ไม่มีเวลาจะดูแลหนู ทำไมไม่ให้หนูไปอยู่กับพี่ฟินน์ล่ะคะ?”

เจย์ได้เตรียมการเรื่องที่จำเป็นต่าง ๆ สำหรับเด็ก ๆ ไว้แล้ว “เจนส์ คุณพ่อตัดสินใจว่าจะส่งมอบแกรนด์ เอเซียให้ลูก จากนี้ไปลูกจะเป็นประธานน้อยของแกรนด์ เอเซีย”

เจนสันอึ้งไปเล็กน้อย ในดวงตาล้ำลึกของเขามีแววไม่ยินยอมเล็กน้อย

เจนสันนั้นมีแผนเตรียมเอาไว้ในหัวแล้ว เขาอยากที่จะสร้างอาณาจักรธุรกิจของตัวเองขึ้นมาเหมือนพ่อแทนที่จะมารับช่วงต่อความยิ่งใหญ่แล้วเก็บเกี่ยวผลประโยชน์งดงามที่พ่อแม่บุกเบิกไว้แล้ว

แต่เมื่อเขาเห็นว่าแม่อ่อนแอและบอบบางแค่ไหน เจนสันก็เก็บความคิดของตัวเองไปแล้วพยักหน้าอย่างไม่เห็นแก่ตัว “ไม่ต้องห่วงครับ คุณพ่อ คุณแม่ ผมจะดูแลแกรนด์ เอเซียให้เอง”

แองเจลีนรู้สึกเห็นใจลูก “เจนส์ยังเด็กอยู่มากนะเจย์บี้ เขาน่าจะได้เข้าเรียนในโรงเรียนปกติเหมือนเด็กคนอื่น จะได้มีเพื่อนเยอะ ๆ “

แองเจลีนยื่นข้อเสนอนี้ด้วยหวังว่า เธออาจจะช่วยเจนส์ให้รับมือกับอาการออทิสติกได้

เจนสันปัดเป่าความกังวลของผู้เป็นแม่และพูดให้เธอมั่นใจ “คุณแม่ครับ ผมไม่มีความสนใจอะไรที่เหมือนกับคนรุ่นเดียวกันหรอก”

จากนั้นเขาก็ชำเลืองมองเซ็ตตี้ที่กำลังทำแก้มพองอย่างครุ่นคิด “ผมก็คงจะคิดว่าพวกเขาเป็นแค่เด็ก”

ตอนนั้นเองที่สีหน้าของเซ็ตตี้น้อยกรุ่นโกรธ หากว่าเจนสันไม่ได้ชำเลืองมองเธอ เธอเองก็คงไม่ได้เอามาใส่ใจอะไร แต่ทั้งคำพูดของเจนสันและแววตาที่รู้ทันของเขา ทำให้เธอรู้ว่าคำพูดนั้นมุ่งเป้ามาที่เซ็ตตี้น้อยอย่างชัดเจน

เซ็ตตี้ประท้วงทันใด “ฉันเด็กตรงไหนกัน? ฉันมีคนที่ชอบแล้วนะ พี่ล่ะ?”

เจนสันจ้องเซ็ตตี้น้อยตาวาว “ความรักแบบเด็ก ๆ มันไม่ใช่เรื่องที่จะมาภูมิใจหรอกนะ”

เซ็ตตี้น้อยเยาะ “แต่ก็พิสูจน์ได้ว่าฉันเป็นผู้ใหญ่กว่าพี่ไง”

เจนสันบอก “ความเป็นผู้ใหญ่มันวัดที่การเติบโตของร่างกาย ไม่ใช่ว่าสมองมีปัญหาแค่ไหน”

สายตาของเจนสันเลื่อนไปมองหน้าอกแบนราบของเซ็ตตี้ขณะที่คิดถึงร่างกายที่มีส่วนโค้งเว้าของวิทนีย์ “เธอยังสวมบราไม่ได้ด้วยซ้ำ แล้วมาเรียกว่าตัวเองเป็นผู้ใหญ่เนี่ยนะ?”

เซ็ตตี้น้อยซุกตัวในอ้อมแขนของแม่แล้วบ่น “ดูเจนสันสิคะ คุณแม่ ใครมันจะไปทนคนปากร้ายแบบเขาได้กัน?”

แองเจลีนลูบหัวเซ็ตตี้น้อยแล้วพูดพร้อมรอยยิ้ม “อย่าห่วงเลย ในอนาคตต้องมีสาวมาแก้นิสัยเขาได้แน่”

เซ็ตตี้น้อยยกมือประนมและสวดภาวนา “สาธุ พี่สะใภ้คะ ได้โปรดรีบมาปรากฏตัวเร็ว ๆ เถอะค่ะ ฉันขอร้อง”

ริมฝีปากบางของเจนสันขยับขณะที่เขาพูดเบา ๆ “เธออยากได้พี่สะใภ้เหรอ? อาจจะต้องรอไปอีกสักสิบปีนะ”

แองเจลีนคำนวนอายุของเขา “อีกสิบปีลูกก็อายุ 22 โอ๊ยตาย ลูกอย่ามีความรักช้านักสิ ไม่งั้นสาวดี ๆ ก็จะโดนคว้าไปหมดก่อนนะ”

เจย์มองลูก ๆ และภรรยาของตนอย่างเหม่อลอย ความรู้สึกผิดผุดขึ้นบนใบหน้าหล่อเหลาของเขา

เขาเองที่เป็นคนเริ่มกระแสความรักตั้งแต่เด็กนี้ ซึ่งทำให้แองเจลีนกับลูก ๆ ยอมรับการมีความรักตั้งแต่อายุยังน้อย พวกเขาต่างคิดว่ามันเป็นเรื่องที่เหมาะสมแล้ว

เขารู้สึกว่า เขาจำเป็นจะต้องสอนบทเรียนให้กับลูก ๆ เกี่ยวกับความรักตามลำพัง… เพราะกลัวว่าลูก ๆ ของเขาจะไปหักอกเด็กอื่น ๆ เข้า

แต่ว่าเรื่องนี้จะทำต่อหน้าแองเจลีนไม่ได้ เนื่อจากตัดสินจากความคิดหมกมุ่นในในเรื่องความรักของเธอ แองเจลีนจะต้องห้ามเขาแน่นอน

“มาที่ห้องหนังสือกับคุณพ่อหน่อยเจนส์ พ่อมีเรื่องจะคุยกับลูก” เมื่อพูดจบเจย์ก็หันไปหาแองเจลีน “เดี๋ยวฉันกลับมานะที่รัก”

เจย์จัดให้แองเจลีนเอนหลังพิงโซฟาก่อนเดินขึ้นไปด้านบน

เจนสันเดินตามหลังพ่อเขาไปเงียบ ๆ

แองเจลีนฟังเสียงฝีเท้าของพวกเขาเดินจากไป เมื่อพวกเขาไปพ้นสายตาแล้วเธอก็กระซิบบอกเซ็ตตี้อย่างมีเลศนัย “เซ็ตตี้น้อย”

เซ็ตตี้น้อยขยับเข้ามาใกล้แม่ของเธออย่างร่วมมือเป็นอย่างดีก่อนลดเสียงลง “ขา คุณแม่?”