ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! นิยาย บท 1205

ทางด้านของโจเซฟินนั้นมีแต่ความหนาวเหน็บเย็นชาเท่านั้น

ส่วนทางด้านของแองเจลีนนั้นทุกอย่างราบรื่นเป็นไปด้วยดี

สายตาของเจย์ทำให้เซย์นโมโหเมื่อเขามองโจเซฟินที่เอนกายพิงเขาอยู่อย่างไร้เรี่ยวแรง เขาบอกเธอว่า “ไม่ต้องกลัวไปหรอก ถ้าพี่ชายของเธออยากจะมาสะสางกับเธอ เธอก็โบ้ยไปให้แองเจลีนนู่นสิ ฉันไม่เชื่อหรอกว่าเขาจะโกรธแองเจลีนได้ ใช่ไหมล่ะ?”

โจเซฟินมองเจย์ที่คลั่งรักหวานใส่แองเจลีน ดวงตาของเจย์ทั้งนุ่มนวลอ่อนโยนจนเธอไม่รู้เลยว่าแววตาคมกล้าทิ่มแทงที่เขามีนั้นมันจางหายไปไร้ร่องรอยได้อย่างไรกัน

โจเซฟินตระหนักขึ้นมาว่า สิ่งที่เซย์นพูดนั้นมีเหตุผลที่มีแองเจลีนคอยหนุนหลัง โจเซฟินรวบรวมความมั่นใจและยืดหลังตรง

“พี่แองเจลีน ขอโทษนะ ฉันต้องขายพี่เพื่อเอาตัวรอดจริง ๆ” โจเซฟินพูด

เจนสันกลอกตาใส่เธอ “หน้าไม่อายจริง ๆ”

โจเซฟิน “...”

ตอนนั้นเองจู่ ๆ เจย์ก็ส่งเสียงเรียก “เจนส์”

เจนสันขยับขา มือเขาซุกอยู่ในกระเป๋ากางเกงขณะที่เดินเข้าไปหาเจย์ด้วยท่าทีเกียจคร้านแต่ดูสง่างาม

“ครับคุณพ่อ”

“ช่วยดูคุณแม่ก่อน คุณพ่อจะไปเยี่ยมอาเทมเพสแล้วเดี๋ยวจะกลับมา”

เจนสันพยักหน้า “ครับ”

เมื่อเจย์จากไป ความกดดันในห้องก็เหมือนจะหายไป

โจเซฟินและเซย์นต่างก็รีบเดินเข้าไปหา โจเซฟินรีบกระโจนไปหาแองเจลีนและฟูมฟายพร้อมพูดว่า “พี่แองเจลีน พี่ต้องช่วยฉันนะ พี่ชายดูน่ากลัวมากเลย ลับหลังพี่เขาต้องฆ่าฉันแน่ ๆ”

เจนสันดึงรถเข็นของแองเจลีนถอยหลัง โจเซฟินเลยล้มคว่ำลงไปคุกเข่ากับพื้น

โจเซฟินมองเจนสันอย่างเดือดดาล “เจนส์ ทำบ้าอะไรเนี่ย?”

เจนสันมีสีหน้าเย็นชา “ต่อหน้าคุณแม่ อาพูดได้แต่เรื่องดี ๆ มีความสุขเท่านั้น”

เซ็ตตี้น้อยเสริม “คุณอาคะ คุณอาก็รู้ว่าคุณแม่ไม่สบาย ทำไมถึงต้องให้คุณแม่มากังวลใจเรื่องคุณอาด้วยล่ะ?”

คำพูดพวกนี้ทำให้โจเซฟินละอายใจรู้สึกผิดเสียจนอยากขุดหลุมแล้วมุดลงไปแอบในนั้น

แต่โจเซฟินก็รู้สึกว่ามีอะไรผิดที่ผิดทางและนึกขึ้นมาได้

เธอยืนขึ้นและพูดอย่างมั่นใจ “แม่ของพวกเธอไม่ได้โง่นะ เธอไม่อ่อนแอด้วยเข้าใจไหม? เมื่อก่อนแม่ของเธอแกร่งกว่ากำแพงอีก เธอสามารถรับเรื่องสะเทือนใจได้อย่างไม่สะทกสะท้าน ตราบใดที่พ่อของพวกเธอไม่ทำให้เธอโมโห ถ้ามีใครที่ทำให้แม่พวกเธอหมดสภาพได้ขนาดนั้นอีกล่ะก็ อาจะยอมเปลี่ยนไปใช้นามสกุลเขาเลย”

เซย์นเสริม “ใช่เลย ใช่ พ่อของพวกเธอต่างหากที่ทำให้แม่เป็นแบบนี้ งั้นพวกเธอก็ต้องไปเอาคืนกับพ่อสิ”

เจนสันตอบ “คุณพ่อไม่รู้ เพราะงั้นคุณพ่อก็ไม่ผิด”

หรือพูดอีกอย่างก็คือเรื่องผิดพลาดใด ๆ ที่เจย์ทำตอนที่เขาความจำเสื่อมนั้นไม่นับว่าเป็นความผิด

โจเซฟินและเซย์นต่างก็สั่นสะท้านเมื่อมองเห็นแววตาของเจนสัน

“เชื้อไม่ทิ้งแถวจริง ๆ” เซย์นพูด

โจเซฟินและเซย์นต่างก็สุภาพ สงบและมีเหตุมีผลเป็นพิเศษเพราะอาการของแองเจลีน

แต่ว่าเจย์นั้นห่วงสภาพร่างกายของแองเจลีนมากจนเกินไป ดังนั้นการที่จะเห็นเขาปกป้องเธอจนเกินเบอร์ก็ไม่ใช่เรื่องที่ผิดปกติ

เจนสันรู้ว่าพ่อเขาอาจจะเกินเบอร์มากไป แต่เขาก็แค่อยากให้พ่อได้ทำอะไรก็ตามที่อยากทำ

แองเจลีนไกล่เกลี่ยสถานการณ์โดยบอกว่า “เจนส์ อย่าสร้างปัญหาให้อาสิ แม่แค่ได้คุยกับอาก็มีความสุขแล้ว”

โจเซฟินทำท่ามีชัยใส่เจนสันเพราะว่าเธอมีแองเจลีนหนุนหลัง

เจนสันยิ้มอย่างชั่วร้าย และรอยยิ้มของโจเซฟินก็สะท้อนอยู่ในดวงตาของเขา

เมื่อเจนส์ยิ้ม มันทั้งดูน่ารักและขี้เล่นแต่ทำไมถึงได้ให้ความรู้สึกดำมืดเหมือนกับว่าเขาควบคุมทุกอย่างได้กันนะ?

เจนส์ดันรถเข็นของแองเจลีนไปตรงหน้าโจเซฟินก่อนที่จะนั่งลงข้างแม่ของเขา เจนสันยังดึงเซ็ตตี้น้อยให้นั่งลงข้างเขาด้วย แบบนั้นโจเซฟินจึงต้องนั่งห่างแองเจลีนไปสองที่นั่ง

โจเซฟินรู้สึกหมดหนทาง

เจนสันยื่นมือออกมาอย่างเจ้าเล่ห์และทำท่าทางราวกับบอกเธอว่า “เชิญก่อนเลยครับ คุณอา”

โจเซฟิน “...”