ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! นิยาย บท 1204

แองเจลีนไม่คาดคิดว่าเจย์จะมาถึงเร็วขนาดนี้ ร่างบอบบางและใบหน้างดงามของเธอปรากฎร่องรอยของความรู้สึกผิด

“เจย์บี้เหรอคะ?” เธอร้องเรียกเสียงสั่น

ตอนนี้เจย์โมโหเดือดดาลมาก โทสะแผ่ออกมารอบกายเขา

แต่เขาก็ไม่สามารถโกรธแองเจลีนได้ ดังนั้นเขาจึงไม่มีทางเลือกนอกจากจะเก็บความโกรธเอาไว้ก่อน

เมื่อเขาสามารถระงับความเดือดได้แล้ว เจย์ก็เดินเข้าไปหาแองเจลีนช้า ๆ ก่อนย่อตัวลงนั่งและกอดเธอ

“ทำไมเธอไม่บอกฉันว่าเธอจะมาโรงพยาบาล? เธอไม่รู้เหรอว่าฉันเป็นห่วงเธอมากแค่ไหน?” เสียงเขาฟังดูเหมือนเด็กที่โดนบังคับให้กินผักขม ๆ

แองเจลีนลูบศีรษะเขาและตอบด้วยความรู้สึกผิดว่า “เจย์บี้ ก็เพราะฉันกลัวว่าคุณจะเป็นห่วง ฉันก็เลยขอให้เกรย์สันกับเซย์นมาอยู่คุยเป็นเพื่อนคุณ เผื่อว่าพวกเขาจะช่วยลดความกังวลและภาระของคุณได้”

เจย์ตอบ “ระหว่างฉันกับพวกนั้นจะมีอะไรให้คุยกันล่ะ?”

โจเซฟินรู้สึกถึงลางไม่ดี เธอยืนขึ้นเงียบ ๆ

เจย์นั้นดีกับแองเจลีน แต่เขามองเธออย่างโกรธขึ้งและดุร้าย เขาชี้มือไปที่พื้นเป็นสัญญาณให้เธอคุกเข่าลง

ตอนนั้นโจเซฟินก็สะอื้นออกมาแต่ไร้น้ำตา

แองเจลีนเป็นคนฉลาดเธอรู้สึกได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ เธอเลยพูดว่า “เจย์บี้ บอกให้โจเซฟีนไปเถอะค่ะ ฉันมีเรื่องจะพูดกับคุณเป็นการส่วนตัว”

เจย์มองโจเซฟินอย่างไม่พอใจแล้วโบกมือไล่เธอออกไป

เมื่อโจเซฟินลุกขึ้น ทั้งร่างเธอก็อ่อนแรง เซย์นต้องมาช่วยพยุงเธอออกไป

แองเจลีนได้ยินเสียงเซย์นบอกว่า “ดูสิว่าคุณทำอะไรกับแม่เสือนี่ จนเธอกลัวขนาดนี้”

ตอนนั้นเองที่แองเจลีนรู้ว่าเจย์โกรธมากแค่ไหน

ยังดีที่เธอรู้จักเขามาตั้งแต่ยังเป็นเด็ก ดังนั้นเธอจึงพยายามปลอบให้เขาสงบลง เธอคว้าเสื้อเขาไว้และพูดกระเง้ากระงอด “เจย์บี้ อย่าโกรธสิคะ”

เจย์พูดปากไม่ตรงกับใจบอกว่า “ฉันไม่ได้โกรธ”

เขาบอกเธอแบบนี้มาตลอด แต่ก็เหมือนว่าแองเจลีนจะไม่เคยทำได้ตามที่พูดเลย

“อืม”

ทุกครั้งที่เธอสัญญา มันก็จะเป็นไปอย่างไม่จริงจังเสมอ

โจเซฟินมองดูจากที่ไกล ๆ แล้วก็ลูบหน้าอกตัวเองที่ตอนนี้ใจเต้นรัว เธอรู้สึกเหมือนยกภูเขาออกจากอกแล้ว

“ฉันคิดว่าพี่ชายฉันคงไม่โมโหแล้วมั้ง?”

เจนสันดับความหวังเธออย่างเลือดเย็นด้วยการบอกว่า “คุณพ่อเป็นพวกอาฆาตไว้ในใจน่ะครับ เขาต้องมาเองคืนแน่นอน”

โจเซฟินตกใจจนขาอ่อนแรงอีกรอบทำให้เธอแทบจะล้มไปพิงเซย์นแล้ว

เซย์นบอก “เลิกทำให้อาเธอตกใจซะทีน่า”