ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! นิยาย บท 1209

เจย์หยิบของหวานออกมาและได้ยินสิ่งที่เจนสันพูด เขาจึงกล่าวชม “ดีมาก”

แองเจลีนอดถอนใจไม่ได้

เจนสันและเจย์ต่างก็มองหน้ากัน หมาป่าเจ้าเล่ห์ทั้งตัวน้อยตัวใหญ่ต่างก็ไม่คาดคิดว่าแองเจลีนนจะฉลาดขนาดนี้ เธอสามารถเดาได้ว่าพวกเขาหมายความว่าอะไร

เจนสันพยักหน้า “ครับ”

เจย์เอาของหวานใส่มือแองเจลีน ประคบประหงมเธอราวกับว่าเธอเป็นสิ่งล้ำค่าที่สุดในโลก “ที่รัก นี่ไงพิซซ่าผลไม้ที่เธออยากทาน ทำไมไม่ลองทานดูล่ะ? ฉันใส่กลีบกุหลาบ ส้ม แล้วก็มะระด้วย ไหน ๆ เธอก็ฉลาดขนาดนี้ ฉันว่าเธอคงจะเดาได้ว่าแนวคิดที่ฉันเอามาทำพิซซ่านี้ได้ เธอบอกได้ไหมว่าคืออะไร?”

แองเจลีนดันจานออกไปพ้นต้วและบอกว่า “เจย์บี้ วันนี้คุณพูดเก่งจังนะ!”

เจย์หลบไปยืนด้านข้างอย่างหม่นเศร้าขณะที่ยกนิ้วโป้งให้ลูกชายเป็นเหมือนสัญลักษณ์ว่าเขามอบหน้าที่หลอกล่อแองเจลีนให้เป็นของเจนสันแล้ว

เจนสันเดินเข้าไปหาแม่และจับมือเธอขึ้นมาอย่างเชื่อฟังราวกับลูกเสือเชื่อง ๆ

“คุณแม่ครับ”

“พวกเขาว่ายังไงบ้าง?” แองเจลีนถาม

เจนสันเหลือบมองเจย์อย่างกังวลและบอกว่า “ขาของเซร่าหัก ผมเดาว่าพวกเขาคงไม่ได้รักษาอย่างทันท่วงที พวกเขาก็เลยอยากเสี่ยงดวงมาที่โรงพยาบาลแกรนด์ เอเซีย พวกเขาขอร้องอ้อนวอนผมเพราะว่าอยากเข้าไปรักษาฟรี”

“แล้วทำไมเซร่าถึงขาหักได้?” แองเจลีนถามอย่างสงสัย

เจย์รีบสารภาพ “แองเจลีน ฉันผิดเอง”

เจย์อยากจะทำลายเซร่าไม่ให้เหลือซากแต่เพราะว่าเขาห่วงเรื่องความรู้สึกของแองเจลีน เขานั้นไม่ได้โกรธและการตัดสินใจที่ทำลงไปเช่นนั้นก็ผิดไปจากปกติมากจนกระทั่งเขาเองก็รู้สึกผิด

“ที่รัก ตอนนั้นฉันปวดหัวก็เลยคิดอะไรไม่ถี่ถ้วน เพราะงั้นอย่าโมโหเลยนะ ถ้าเธอคิดว่าเจย์บี้ทำเรื่องไม่ดี ฉันจะหาหมอมาให้เซร่าเองดีไหม? ตราบใดก็ตามที่เธอไม่โมโห ฉันจะทำทุกอย่างที่เธอบอกเลย”

แองเจลีน “...”