ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! นิยาย บท 1210

แองเจลีนยิ้มตอบ “ฉันรู้ว่าพวกคุณโหดกับพวกเขาแบบนั้นเพราะว่ารักฉัน แล้วทำไมฉันต้องห้ามคุณรักฉันด้วยล่ะคะ?”

เจย์ทรุดนั่งฮวบกับโซฟา “ฉันกลัวว่าฉันอาจจะทำให้เธอไม่มีความสุขไงล่ะ”

เซย์นและโจเซฟินยืนอยู่หน้าประตูและมองเห็นทุกอย่าง พวกเขาหลุดหัวเราะก๊ากออกมาก่อนบอกว่า “องค์รัชทายาทผู้โด่งดังนี่หมอบราบคาบแก้วให้เมียจริง ๆ”

เจย์ถามพวกเขาอย่างเชิด ๆ “แล้วยอมลงให้เมียมันน่าอายตรงไหนล่ะ?”

เขาย้อนจนเซย์นต้องหุบปากเงียบ

แองเจลีนหยิบพิซซ่าผลไม้ขึ้นมาแล้วเริ่มทาน รสชาติขมเล็กน้อยโดนความหวานของส้มกลบไว้

แองเจลีนยกมือขึ้น “เจย์บี้ ความหมายของพิซซ่าก็คือความหวานจะตามมาหลังจากที่ความขมขื่นจบลงใช่ไหม?”

เจย์จับหัวเธอและจูบหน้าผากเธออย่างอ่อนหวาน “เธอเข้าใจแล้วสินะ”

แองเจลีนยังคงเอ่ยชมต่อ “อร่อยมากเลยค่ะ”

เซย์นและโจเซฟินเดินเข้ามาหา

เซย์นหยิบพิซซ่าขึ้นมาชิม เขาขมวดคิ้วก่อนวิจารณ์ “ผมคิดว่าจะเป็นรสชาติอร่อยล้ำจนลืมไม่ลงซะอีก นี่ก็แค่มะระกับส้มเองไม่ใช่เหรอ? ก็รสชาติธรรมดานนั่นแหละ”

เจย์ดึงพิซซ่าออกจากมือเขาและโยนลงถังขยะ

เซย์นเบิกตากว้าง “ผมก็แค่ทน ๆ กินไปจะได้คลายหิวได้หน่อย ทำไมต้องโยนทิ้งด้วยเนี่ย?”

เซ็ตตี้น้อยบอก “คุณลุงคะ ถ้าลุงไม่ชอบก็ไม่ต้องทานสิ!”

เซย์นชี้ไปที่พิซซ่าในถังขยะพร้อมคร่ำครวญ “แล้วโยนทิ้งถังขยะแบบนี้มันไม่เสียของเหรอไง?”

สุดท้ายเซย์นก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องเข้าครัวไปต้มวุ้นเส้นมาทาน

“เธอคิดอะไรไว้ล่ะ?”

“ฉันอยากไปหาซื้อเฟอร์นิเจอร์สำหรับห้องเจ้าหญิงเพื่อเตรียมเชิญองค์หญิงของเรากลับบ้าน แล้วฉันก็อยากไปซื้อของไว้สำหรับงานแต่งงาน…”

ห้องเจ้าหญิงเหรอ?

งานแต่งงาน?

คำพวกนี้เข้าไปในสมองของเจย์และจู่ ๆ ก็ทำให้เขาท้อแท้ขึ้นมา

เขาดึงมือแองเจลีนมาและเอามาแนบหน้าของตนไว้ พร้อมออดอ้อนเธอเหมือนลูกหมา “ฉันเองก็อยากจัดงานแต่งงานใหญ่ ๆ นะ”

แองเจลีนหัวเราะเขา “พวกลูก ๆ ก็โตกันหมดแล้วจะมาจัดงานแต่งอะไรอีกคะ? คนเขาจะได้หัวเราะเราน่ะสิ อีกอย่างเราก็แต่งงานกันแล้วตั้งสองครั้ง”

เจย์ตอบ “แต่ว่าทั้งสองครั้งที่เราแต่งงานกัน เธอแต่งงานกับฉันด้วยชื่อโรส ลอยล์นี่ ใคร ๆ ก็เลยคิดว่าฉันแต่งงานกับลูกนอกสมรสของตระกูลลอยล์”