ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! นิยาย บท 1211

”แล้วคุณอยากได้งานแต่งงานแบบไหนล่ะคะ?” แองเจลีนถาม เธอใจไม่แข็งพอที่จะทำให้เขาผิดหวัง

เจย์จูบหลังมือของเธอ “ฉันอยากให้เธอมีงานแต่งที่ต้องจดจำไปตลอดชีวิต เราจะให้ลูก ๆ ของเราเป็นเด็กหญิงถือดอกไม้และเด็กชายถือแหวน ฉันอยากให้ทุกคนได้รู้ว่าเธอ แองเจลีน เซเวียร์เป็นเพชรล้ำค่าในชีวิตฉัน ไม่มีใครจะมารังแกที่รักของฉันได้”

แองเจลีนยิ้มอ่อนโยน แต่รอยยิ้มของเธอก็แฝงรอยขมขื่นและอมทุกข์

เจย์เข้าใจได้ในทันที เมื่อเขาพูดถึงลูก ๆ แองเจลีนก็คิดถึงร็อบบี้น้อย

“แองเจลีน อย่าเสียใจเลย ฉันจะต้องหาทางพาร็อบบี้น้อยกลับมาให้ได้” เจย์พูด

แองเจลีนสะอื้น “หลายปีมานี้ ฉันหาทุกร่องรอยไปทั่วโลก หน่วยงานต่าง ๆ ที่เกี่ยวข้องในทุกประเทศต่างก็ให้ความช่วยเหลืออย่างดี พวกเขาใช้ระบบค้นหาใบหน้าและตรวจหา DNA แต่ก็ไม่มีร่องรอยของร็อบบี้น้อยเลย เจย์บี้ ฉันกลัวมาก…”

เมื่อแองเจลีนพูดเช่นนี้ เธอก็ยกมือขึ้นปิดหน้าและเริ่มร้องไห้

เจย์กอดเธอแน่น “เด็กโง่ เธอมองหาผิดที่แล้ว”

แองเจลีนเงยหน้าขึ้นมา “เจย์บี้… ฉันรับได้ คุณไม่ต้องกังวลเรื่องร่างกายของฉันหรอก ช่วยบอกทุกอย่างที่คุณรู้กับฉันโอเคไหม?”

เจย์ยื่นมือออกมาหา มือสากกร้านของเขาเช็ดน้ำตาที่มุมหางตาของเธอ

“อืม วันนั้นฉันขอเซย์นให้ส่งร็อบบี้น้อยไปที่ประเทศเอส สตอร์มมารอรับร็อบบี้น้อยที่สนามบิน แต่ร็อบบี้รู้สึกได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติเขาก็เลยวิ่งหนี เขาถึงขนาดต่อสู้กับสตอร์ม ตอนนั้นก็มีชายปริศนาคนหนึ่งที่มองเห็นทุกอย่าง เขาทำให้สตอร์มบาดเจ็บและพาร็อบบี้น้อยไป”

ขณะที่เจย์อธิบายทุกอย่าง ดวงตาเขาก็เริ่มมีน้ำตาเอ่อคลอ

ในความรู้สึกขุ่นเคืองใจมากล้น ก็มีความรู้สึกโทษตัวเองที่แฝงอยู่ด้วย

เขากำหมัดแน่นจนเส้นเลือดบนหน้าผากปูดโปน เขาเกลียดชายคนที่พาร็อบบี้น้อยไปจากเขา แต่เขาก็ไม่อยากให้แองเจลีนต้องกังวล ดังนั้นเขาก็เลยแสร้งทำเป็นไม่ร้อนใจ