ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! นิยาย บท 1212

แองเจลีนอดใจรอแทบไม่ไหวและอยากรู้ข่าวเกี่ยวกับร็อบบี้น้อย เธอบอก “ทำไมคุณไม่ไปประเทศเอสเลยล่ะคะเจย์บี้? แล้วค่อยกลับมาหลังจากที่พี่เชอร์ลีย์ออกจากโรงพยาบาล ฉันคิดว่าหลังจากที่เธอหายดี โจซี่กับเซย์นถึงจะบอกข่าวดีเรื่องพวกเขา”

เจย์ตอบ “ทุกอย่างแล้วแต่เธอ”

แองเจลีนตอบ “ถ้างั้นก็ไปเตรียมกระเป๋าเดินทางคุณเลยสิคะ”

เจย์คำรามใส่เธอ “นี่อยากจะให้ฉันไปให้พ้น ๆ ขนาดนี้เลยเหรอ?”

แองเจลีนยิ้ม “ฉันจะให้รางวัลตอนที่คุณกลับมานะคะ”

“รางวัลแบบไหนล่ะ?” เจย์ถามอย่างคาดหวัง

แองเจลีนตอบ “ฉันจะมอบตัวฉันเป็นรางวัลให้คุณดีไหม?”

เจย์วางมือใหญ่ ๆ ของเขาบนเอวของเธอ “นั่นก็ต้องขึ้นอยู่กับสภาพร่างกายของเธอไม่ใช่เหรอ? หลังจากที่ฉันไปเธอก็ต้องคิดแต่เรื่องดี ๆ เข้าไว้ กินและดื่มให้ดีทุกวัน แล้วก็ต้องนอนให้มาก ๆ ตกลงไหม?”

“ฉันรู้ค่ะ ฉันรู้”

เจย์กังวลเรื่องที่โจเซฟินจะเป็นคนดูแลแองเจลีน คืนนั้นเขาก็โทรไปหาโจเซฟินเพื่อซักซ้อมเตรียมไว้ล่วงหน้า

เจย์เขียนและแยกแยะแจกแจงเกี่ยวกับนิสัยการเป็นอยู่ของแองเจลีนและส่งไปให้โจซฟิน จากนั้นเขาก็สั่งว่า “คืนนี้เธอจำพวกนี้ไว้ด้วย พรุ่งนี้มาท่องให้ฉันฟังพรุ่งนี้เช้าก่อนที่ฉันจะไป”

โจเซฟินมองโน๊ตปึกหนาและเงียบงันไป “พี่ชาย นี่เหมือนเอกสารเตรียมเอาไปตีพิมพ์เลยนะ?”

เจย์จ้องโจเซฟินเขม็งและโจเซฟินก็รีบอธิบาย “ถึงพี่จ้องฉันไปก็ไม่มีประโยชน์หรอก ถ้าพี่อยากจะให้ฉันจำพวกนี้ให้ได้ภายในคืนเดียว ฉันว่าฉันทำไม่ได้หรอก”

เจย์เริ่มนวดขมับ “ฉันพิมพ์อาหารสามมื้อของเธอออกมาเป็นตารางแล้ว”

โจเซฟินคว้าส่วนประกอบของมื้ออาหารพวกนั้นมาดูแล้วก็เห็นเมนูอาหารแน่นขนัด เธอแทบจะร้องไห้โฮออกมา “พี่ก็รู้ว่าฉันไม่ทำอาหาร พี่ชาย นี่มันไม่ใช่เรื่องง่าย ๆ แบบเรื่องการดูแลให้แองเจลีนไม่ตายแล้วนะ แต่พี่ให้เมนูอาหารฉันซับซ้อนขนาดนี้ได้ไง? พี่แองเจลีนไม่ใช่ราชินีหรืออะไรสักหน่อย เธอต้องเหมือนมีงานเลี้ยงทุกวันแบบนี้เลยเหรอ?”

เจย์พูด “ก็เพราะฉันกลัวว่าอาหารที่คนอื่นทำจะไม่ถูกปากเธอ ฉันก็เลยขอให้พ่อครัวทำอาหารให้หลากหลายหน่อย”

โจเซฟืนทำตาโต “พี่จ้างพ่อครัวมาเหรอ? ฉันไม่ต้องทำอาหารใช่ไหม?”

เจย์เตือนเธอ “ฉันไม่สนว่าเธอจะคิดว่าอาหารที่ตัวเองทำดีไหม แต่ว่าเธอไม่ได้รับอนุญาตให้ทำอะไรให้แองเจลีนกินทั้งนั้น”

โจเซฟินทำหน้ามุ่ย “พี่ก็แค่ดูถูกฉัน ทุกวันนี้การทำอาหารของฉันก็พัฒนาขึ้นมากแล้วนะ”

เจย์ลุกขึ้นยืน “เธอก็ยังไม่ได้รับอนุญาตให้ทำให้แองเจลีนกินอยู่ดีนั่นแหละ อาหารมั่วซั่วของเธออาจจะทำใครตายได้”

โจเซฟินตัวหดทันทีพอคิดแบบนั้น “ฉันเข้าใจแล้ว ก็ได้ ฉันจะไม่ทำอาหารเลยแล้วกัน”

เมื่อได้ยินดังนี้เจย์จึงนั่งลง

จากนั้นเขาก็เตือนเธอเรื่องอื่น “ร่างกายของแองเจลีนจะไม่ถูกกับอากาศเย็นมากหลังจากที่เธอป่วยแบบนี้ เธอต้องจำไว้ว่า เธอต้องคอยห่มผ้าให้แองเจลีนตลอดด้วย”

เจย์มองเสื้อผ้าบางเบาของโจเซฟินด้วยแววตาเป็นกังวล

“โจเซฟิน ในความคิดของเธอก็คือตราบใดที่มันสวยตามกระแส เรื่องสภาวะอากาศก็ไม่สำคัญ อย่าเอาไปทำกับแองเจลีนเด็ดขาด”

โจเซฟินก้มหัว เธอเริ่มเห็นภาพว่าตัวเองต้องไปดูแลเด็กน้อยแบเบาะแล้ว

“พี่ชาย พี่แองเจลีนเธอไม่ได้โง่นะ ถ้าหนาวเธอก็บอกฉันเองแหละน่า”

เจย์ยืนขึ้นอีกครั้งและใช้ทั้งสองมือเท้าโต๊ะไว้ เขาเตือนเธออย่างฉุนเฉียวจนเกือบกัดฟันกรอดไปด้วย “ถ้าพี่แองเจลีนที่รักของเธอเป็นหวัดเพราะการดูแลที่ไม่เอาไหนของเธอ เธอคงรู้นะว่าจะต้องเจออะไร”

โจเซฟินเช็ดเหงื่อเย็น ๆ ออกจากหน้าผาก “เข้าใจแล้วน่า”