ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! นิยาย บท 1217

แองเจลีนผู้ที่ในที่สุดได้หลุดพ้นจากการคุมอาหารเข้มงวดของเจย์ เธออ้อนวอนขอให้ป้าแม่ครัวทำบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปให้เธอ แต่เธอก็ไม่คิดว่าจะโดนเจย์ถามเร็วขนาดนี้

โชคดีที่แองเจลีนหัวไว เธอตอบเขาด้วยน้ำเสียงปกติว่า “บะหมี่ไก่แล้วก็ใส่เห็ดนิดหน่อยค่ะ”

เพราะเธอกลัวว่าเจย์จะสงสัย เธอเลยพูดต่อว่า “มันมีไก่สับ เห็ด แล้วก็ผักอื่น ๆ ด้วย อร่อยมากเลยค่ะ แล้วฉันก็ทานหมดชามเร็วมาก”

เจย์พยักหน้า “ดีแล้วที่ได้ยินแบบนั้น”

เจย์ถามแองเจลีนเรื่องเสื้อผ้า อาหาร และตารางเวลาการนอนอย่างละเอียด แองเจลีนก็ตอบทุกข้อได้อย่างไม่ติดขัด จากนั้นพวกเขาก็เริ่มพูดจาหวานแหววออดอ้อนกัน

“เธอคิดถึงฉันหรือยัง?” จู่ ๆ เจย์ก็โพล่งถามขึ้นมา

โจเซฟินที่ยืนฟังอยู่ด้านข้าง รู้สึกหนาวเยือกไปทั้งหลังเมื่อเธอได้ยินคำพวกนั้น “พี่ใหญ่ พี่เพิ่งไปได้วันเดียวเอง แค่วันเดียวเองนะ”

แองเจลีนพยักหน้าพร้อมน้ำตา “คิดถึงสิคะ ฉันคิดถึงคุณมากเลย” มันดูเหมือนว่าเธอคิดถึงเขาจากก้นบึ้งของหัวใจจริง ๆ

โจเซฟินหมดคำจะพูดแและเธอหยิบหมอนขึ้นมาปิดหน้าตัวเองไว้

เจย์ตอบ “อืม ฉันจะกลับไปให้เร็วที่สุดเท่าที่ทำได้”

“ได้ค่ะ”

โจเซฟินประท้วงอย่างกระฟัดกระเฟียด “เจย์ อาเรส พี่วางสายสักทีได้ไหม? นี่มันสองชั่วโมงแล้วนะ เราจะเข้านอนแล้ว”

เจย์ทำได้เพียงแต่วางสายไปอย่างไม่เต็มใจ

เขาออกจากห้องนอนเข้าไปในห้องนั่งเล่นแล้วเทน้ำดื่ม ก่อนเห็นเซย์นนั่งเล่นเกมอยู่หน้าคอมพิวเตอร์พร้อมถือบะหมี่สำเร็จรูปไว้ในมือ ฉลากบะหมี่บนโต๊ะเขียนบอกว่า ‘บะหมี่เผ็ดรสไก่กับเห็ด’

สีหน้าเจย์เปลี่ยนเป็นมืดครึ้มทันใด ยัยแองเจลีนตัวแสบ… โกหกเขาเหรอ?

เธอบอกว่าไก่สับกับเห็ดและผักใช่ไหม? นั่นมันผงปรุงรสไม่ใช่หรือไงกัน?

ทุกคนในห้องรับรู้ได้ทันทีว่ากลิ่นอายของเจย์ผิดปกติไป เซย์นมองห่อบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปอย่างระแวง จากนั้นก็หันไปมองแววตาเย็นเยียบของเจย์ เขาพูดอย่างบูดบึ้ง “ทำไมคุณต้องมองบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปของผมแบบนั้นด้วย? นี่คุณวางแผนจะแก้แค้นมันหรือยังไงกัน?”

เจนสันรู้สึกได้ทันทีว่าเกิดอะไรขึ้น “แม่ทานบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปเป็นมื้อเย็นเหรอครับ?”

ทุกครั้งที่โจเซฟินได้ยินเธอจาม ความกลัวราวกับชีวิตจะจบสิ้นก็คืบคลานเข้ามาล้ำลึกซึมเข้าไปถึงไขกระดูก

“เวร ชีวิตฉันจบสิ้นแล้ว พี่เป็นหวัดนะพี่แองเจลีน พี่ใหญ่ต้องฆ่าฉันแน่”

แองเจลีนตอบเธอแบบชาชินแล้ว “ไม่ต้องห่วงน่า สุขภาพของฉันไม่ดีเหมือนเมื่อก่อน ฉันเป็นหวัดนิดหน่อยมันก็เป็นเรื่องปกติ บางทีเมื่อคืนอาจจะหนาวเกินไปหน่อย กินยานิดหน่อยฉันก็ไม่เป็นอะไรแล้ว”

โจเซฟินพูดอย่างกระวนกระวาย “ฉันจะพาพี่ไปที่โรงพยาบาลแกรนด์ เอเซียเผื่อไว้ก่อน”

“งั้นก็ได้”

จากนั้นพวกเธอก็รีบทานอาหารเช้าแล้วโจเซฟินก็พาแองเจลีนไปที่โรงพยาบาลแกรนด์ เอเซีย

ที่นี่เป็นโรงพยาบาลของพวกเขาเอง ดังนั้นพวกเขาจึงไม่ต้องเสียเวลาลงทะเบียนที่ขั้นตอนวุ่นวาย แต่ว่าก็ยังเป็นเรื่องยากสำหรับโจเซฟินที่จะหาหมอที่ดูแลแองเจลีนและจ่ายยาที่สอดคล้องกับยาเดิม

หลังจากที่พวกเขาหาหมอเรียบร้อย โจเซฟินก็เข็นแองเจลีนไปที่ช่องพิเศษเพื่อรับยา แองเจลีนกลัวว่าโจเซฟินจะเหนื่อยเพราะต้องเข็นเธอไปมาทุกที่ เธอบอกกับโจเซฟินว่า “โจซี่ เธอไปได้เลยนะ ฉันจะรออยู่ตรงบริเวณที่ให้นั่งรอนี่”