ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! นิยาย บท 1216

เซย์นอ้าปากค้างอย่างตกตะลึง “เธอรู้ได้ยังไง?”

“เพราะว่าผมเป็นแฮกเกอร์ไง” เจนสันตอบ

เซย์นรู้สึกขวัญหนีดีฝ่อ “นี่เธอต้องล่วงละเมิดระบบทางกฎหมายหลายส่วนเลยที่เข้าไปตรวจสอบข้อมูลตัวตนของพวกเขาได้เนี่ย เจนสัน เรื่องที่เธอทำอยู่มันละเมิด…”

เจนสันมองเขาอย่างแข็งกร้าว “ลุงมีหลักฐานไหมครับ?”

เมื่อเห็นท่าทางเปี่ยมไปด้วยความมั่นใจของเจนสัน เซย์นก็รู้สึกผ่อนคลายลงได้เยอะ

“ถ้างั้นก็ไม่เป็นไร” เซย์นพยักหน้า

เจย์ขมวดคิ้วไตร่ตรอง เขานั้นเห็นแก่ตัวอย่างมากเรื่องการปกป้องข้อบกพร่องและก็ลังเลที่จะให้ลูกกับภรรยาเข้ามามีส่วนเกี่ยวข้อง แต่เขาก็มีความคิดร้ายกาจบางอย่างผุดขึ้นมา

“เอาข้อมูลของทั้งหกคนนี้ให้หน่วยข่าวกรอง เราจะช่วยพวกเขาทำงานแล้วพวกเขาจะช่วยเราหาตัวคนพวกนี้ นี่น่าจะเป็นการดีกับทั้งสองฝ่าย”

เจนสันยิ้มและบอกว่า “ความคิดดีมากครับ”

เซย์นยืนอยู่ด้านข้างฟังการสนทนาของพ่อลูกแสนเจ้าเล่ห์ เขาก็รู้สึกขนลุกขนพองขึ้นมา

เขายอมไปล่วงเกินเทพแห่งความตายเสียยังดีกว่ามามีเรื่องกับปีศาจในร่างมนุษย์พวกนี้

ในส่วนทีมภูตผีนั้น พวกเขากลับมาตอนเย็น

พวกเขากลับมาพร้อมกับชายสกปรก เสื้อผ้ารุงรังท่าทางไม่ต่างจากคนจรจัด

เซย์นยกมือขึ้นปิดจมูกปากตัวเองและทำท่าจะหลบไป แต่เมื่อเห็นว่าทั้งเจย์และเจนสันที่เป็นพวกคลั่งความสะอาดไม่ยอมถอยสักก้าว เขาก็รู้สึกว่าสถานการณ์ตรงหน้าต้องมีบางอย่างไม่ปกติ

แน่นอนว่าชายจรจัดคนนั้นเดินมาตรงหน้าเจย์ก่อนคุกเข่าลง “ผมขอโทษครับนายท่านอาเรส ผมทำภารกิจล้มเหลว ผมทำให้ท่านต้องผิดหวัง”

เจย์หลับตาลงและหวนคิดถึงการจากลาของพวกเขาราวกับว่าเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวาน “สตอร์ม ไม่ต้องกลับมาจนกว่านายจะหาที่อยู่ของร็อบบี้น้อยได้”

ตลอดสามปีที่ผ่านมา สตอร์มร่อนเร่ไปตามถนนเพราะคำสั่งนี้และยังคงมุ่งมั่นที่จะหาตัวร็อบบี้น้อย

เจย์ช่วยเขาลุกขึ้นก็พูดกลั้นหายใจ “ไปอาบน้ำแล้วก็เปลี่ยนเสื้อผ้าด้วย”

จากนั้นทีมภูตผีก็พาสตอร์มออกไป

ไม่นานนัก สตอร์มก็กลับเข้ามาพร้อมผมตัดสั้นและหนวดเคราที่โกนจนเกลี้ยงเกลา ถึงยังไงเขาก็เป็นชายหนุ่มอายุ 20 กว่าที่หล่อเหลาอยู่เป็นทุน ดังนั้นเมื่อได้ขัดสีฉวีวรรณเล็กน้อยเขาก็ดูดีขึ้นมาก

เจย์บอกว่า “สตอร์ม วาดรูปชายปริศนาที่พาร็อบบี้น้อยไปออกมาให้หน่อย แล้วจำไว้ด้วยว่าห้ามละเลยรายละเอียดเล็ก ๆ น้อย ๆ”

สตอร์มชำเลืองมองเซย์น และเซย์นก็ตอบกลับไปอย่างระแวดระวัง “ไม่ต้องมองฉัน พวกเขาถามฉันแล้วว่าชายคนนั้นหน้าตาเป็นยังไงแต่ฉันอธิบายไม่ได้ แถมยังวาดรูปเขาไม่ได้ด้วย นายก็รู้ว่าฉันมันเป็นนักเรียนห่วยแตก ภาษาฉันก็ไม่ดีแถมงานละเอียดแบบวาดรูปนี่ฉันเองก็ไม่เก่ง”

สตอร์มส่ายหน้าอย่างเดียดฉันท์ก่อนที่จะหยิบกระดาษกับปากกาออกมาแล้วเริ่มต้นวาดรูป

เมื่อมีรูปของชายคนนั้นปรากฏขึ้นเป็นรูปเป็นร่างบนกระดาษ ดวงตาของเซย์นก็เปล่งประกายวาบเพราะจดจำได้ “นั่่นแหละไอ้ชั่วนั่น”

เจย์และเจนสันมองหน้ากัน จากนั้นทั้งคู่ก็มองรูปของชายทั้งหกคนบนหน้าจอคอมพิวเตอร์

สุดท้ายพวกเขาก็มองรูปที่สองเขม็ง

แม้ว่าจะเป็นรูปบนบัตรประจำตัว ทั้งเจย์และเจนสันต่างก็สามารถระบุรายละเอียดเล็กน้อยบนใบหน้าของคนได้

เจย์ชี้ไปที่รูปชายคนนั้นแล้วถามสตอร์ม “สตอร์ม ดูรูปนี้ให้ดี ๆ ใช่ชายคนนั้นไหม?”

สตอร์มมองรูปอยู่ครู่ใหญ่ก่อนบอกว่า “ผมค่อนข้างแน่ใจว่าใช่เขาครับ นายท่านอาเรส”

เจนสันรู้สึกสับสน “ตอนที่ชายคนนี้ขึ้นเครื่องบิน เขาไม่ได้มีใครไปด้วย เป็นไปได้ไหมว่าเขาขึ้นเครื่องออกนอกประเทศไปคนเดียวแล้วทิ้งร็อบบี้น้อยไว้ที่ประเทศเอส?”

เจยตอบ “ส่งข้อมูลชายคนนี้ให้หน่วยข่าวกรอง เราจะรอให้พวกเขาตอบกลับมา”

“ได้ครับ”

วันอันแสนวุ่นวายในที่สุดก็จบลง ตอนกลางคืนเจย์นอนบนเตียงและโทรหาโจเซฟิน

“เอาโทรศัพท์ให้แองเจลีนหน่อย” ทันทีที่รับสาย เจย์ก็สั่งโจเซฟินทันที

โจเซฟินทำหน้ามุ่ยและบ่นว่า “อย่างน้อยพี่ก็น่าจะทักทายฉันบ้างนะ”

แองเจลีนรับโทรศัพท์มา เสียงของเจย์ก็เปลี่ยนเป็นนุ่มนวลทันใด

“ที่รัก มื้อเย็นเธอทานอะไรเหรอ?”