ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! นิยาย บท 1219

ที่สวนไร้กังวลตอนเวลาห้าทุ่ม

แม่บ้านกลับไปแล้วและในวิลล่าที่กว้างใหญ่ก็มีเพียงโจเซฟีนและแองเจลีนอยู่ พวกเธอทั้งคู่กำลังนั่งอยู่บนโซฟา

แองเจลีนขดตัวอยู่ที่มุมโซฟา สีหน้าไม่แสดงอารมณ์ใด ราวกับว่าเธอกำลังเข้าห้วงสมาธิอยู่

โจเซฟีนก็นั่งอยู่ข้าง ๆ เธอและร้องไห้อย่างเงียบ ๆ

เมื่อประตูวิลล่าถูกผลักเปิดออก สายลมเย็นเยือกก็พัดเข้ามาในห้องนั่งเล่น

เจย์ปรากฎตัวขึ้นต่อหน้าโจเซฟีนโดยไม่มีการบอกกล่าว เมื่อเธอเห็นเขา ความรู้สึกโทษตัวเองก็ที่แสดงออกทางสีหน้าเธอก็ยิ่งย่ำแย่ “ฉันขอโทษ”

เมื่อเจย์เห็นว่าดวงตาของโจซี่แดงก่ำขนาดไหน เขาก็ลังเลที่จะต่อว่าเธอ

สายตาคมกล้าของเขาเลื่อนไปมองบนร่างของแองเจลีน และเขาก็รู้สึกสิ้นหวังขึ้นมาทันใด กระเป๋าเดินทางในมือเขาร่วงลงกองกับพื้น

เขาเดินลากเท้าหนักอึ้งค่อย ๆ เดินเข้าไปหาแองเจลีน

แองเจลีนคิดว่าโจเซฟีนนั้นพูดขอโทษเธอ และเธอก็รู้สึกว่าโจซี่คงต้องรู้สึกหวาดกลัวเพราะเธออยู่แน่ ดังนั้นเธอจึงถอนใจและพูดอย่างโศกเศร้าว่า “โจซี่ อย่าโทษตัวเองเลย มันไม่ใช่ความผิดของเธอหรอก”

เจย์มาหยุดอยู่ตรงหน้าเธอ เขาฟังประโยคต่อไปของแองเจลีนเงียบ ๆ

แองเจลีนพูดต่ออย่างขมขื่น “วันนี้เซร่าบอกฉันว่า คนอย่างฉันมันก็เป็นแค่ภาระให้พี่ชายเธอเท่านั้น”

ฉับพลันนั้นดวงตาเหยี่ยวของเจย์ก็ฉายแววราวปีศาจ

หากว่าเซร่า เซเวียร์มาอยู่ต่อหน้าเขาตอนนี้ เขาคงจะฉีกหล่อนออกเป็นชิ้น ๆ เขารู้สึกเสียใจที่วันนั้นหักขาหล่อนไปแค่ข้างเดียว

เขาปล่อยหล่อนไปง่ายเกินไปจริง ๆ

คำพูดของแองเจลีนเปลี่ยนไปเมื่อเธอพูดต่อ “ถึงมันจะไม่น่าฟัง แต่ฉันก็เก็บมาคิดนะ ฉันถึงคิดได้ว่าฉันคงให้พี่ชายของเธอดูแลฉันไปตลอดชีวิตไม่ได้…”

ถึงตอนนี้ดวงตาของเจย์ก็มืดครึ้ม

โจเซฟินมองแววตาดุจปีศาจของพี่ใหญ่แล้วกลัวว่าแองเจลีนจะพูดอะไรที่ผิดที่ผิดเวลาขึ้นมา เธอรีบพูดขัดแองเจลีนว่า “พี่แองเจลีน ไม่ว่าพี่จะเป็นยังไง พี่ใหญ่ก็ไม่มีวันทอดทิ้งพี่หรอก”